2015 1227 Ede - Arnhem
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
27 December 2015 | Nederland, Arnhem
27 december 2015.
Ede,
Na maanden van chaos en drukte vandaag een hele lege bladzijde in mijn agenda. Wat een luxe! Tijd voor wat rust in mijn hoofd en actie in het lijf. 8.30 u liep ik met mijn goedgevulde rugzak de straat uit. Op weg naar…..in elk geval Arnhem. Hoe? Met de benenwagen. Welke route? Geen flauw idee. Ik vertrok zonder echt plan. Ergens vandaag een keer de trein terug naar Ede pakken vanaf Arnhem dat was alles. Lekker simpel.
Ben gewoon mijn neus achterna gegaan. Heb de opkomende zon mogen aanschouwen. De lucht kleurde prachtig oranje. De temperatuur had eerder weg van een mooie voorjaarsdag dan van 27 december. Mijn windstopper was voldoende om me warm te houden. Via de Sysselt ben ik richting spoorlijn gewandeld. Het was druk in het bos. TCW had er een mountainbike tocht uitgezet. Een stukje heb ik met ze meegelopen, maar op een gegeven moment was ik de fietsers wel een beetje zat. Heb mijn eigen weg gevolgd richting Wolfheze.
Bij restaurant De Tijd, was het tijd voor een welverdiende pauze. Cappuccino met appelgebak. Lekker! Het was wandelaarsdag daar. Want na mij kwamen er nog vele andere wandelaars binnen. Heel gezellig. Maar na een half uurtje gezelligheid ben ik toch weer vertrokken voor het 2e deel van mijn tocht. Om helemaal het fietspad af te lopen naar Arnhem daar had ik toch eigenlijk niet zo’n zin in, dus dook ik bij de eerste de beste gelegenheid het bos in. Leuk idee, maar de A 50 is toch best een barrière. Terug lopen staat niet in mijn woordenboek, dus….ging ik via een wildpaadje weer terug naar het fietspad. Vakkundig de bramenstruikrestanten omzeilend, waarom breng ik mezelf toch weer in zo’n penibele situatie?, probeerde ik weer terug te geraken bij het fietspad. Mmm….heel veel was ik niet opgeschoten met deze aktie. Ik kon bijna het punt nog zien waar ik eraf gegaan was het bos in. Lusje voor niks dus. Hoewel…het was best een mooi stukje natuur daar. De bramenstruiken waren minder, die prikkels voel ik nu nog!, maar voor de rest was het daar genieten.
In Oosterbeek heb ik even gerust op een bankje en werd ik ingehaald door één van de 2 dames die ook in het restaurant zaten. Ze had toch haar trein gemist en moest een uur wachten nu. Dan ging ze toch maar lopen. Maar hoe die nu naar Arnhem is gelopen? Ze ging in Oosterbeek rechtsaf richting Heelsum en Renkum. Lijkt me niet helemaal de kortste weg als je met een rolkoffer loopt te sjouwen. Maar goed….moet ze zelf maar weten.
Ik ben in Oosterbeek het spoor overgestoken en aan de andere kant weer richting Arnhem gaan lopen. Het spoor diep beneden rechts van mij. Het is daar zo mooi lopen.
Ook hier weer een aantal mountainbikers, maar niet de grote aantallen van eerder op de dag. De theeschenkerij was helaas gesloten. Dan maar verder lopen. Het is flink klimmen en mijn spieren laten weten dat ze er zijn. Zo…ik merk wel dat ik mijn conditie zwaar verwaarloosd heb de laatste maanden. Na de vakantie is het er niet echt van gekomen om flinke einden te wandelen. Oeps….die rekening krijg ik nu gepresenteerd. Nu pas? Nee als ik eerlijk ben al veel eerder. Veel te veel aan mijn kop. Drukte in mijn hoofd, drukte in mijn huis. En dát laten zitten wat ik eigenlijk het liefste doe. Gewoon af en toe lekker een dag aan de wandel. Geen sores, geen verplichtingen, geen gedoe. Lekker weg.
Al lopende bedenk ik dan…..waarom eigenlijk? Waarom laat ik het telkens weer gebeuren dat mijn wandelingen sluitpost aan het worden zijn, terwijl ik er zo van kan genieten, mijn lijf, mijn hoofd, mijn zijn het zo nodig heeft. Een hele dag lekker buiten, één te zijn met de natuur. Geen klok, geen tijd, lekker alle tijd van wereld hebben.
Ook vandaag beloof ik mezelf weer……doe dit nu! Zet af en toe gewoon een kruis in je agenda. Wandeldag! Geen excuses, maar lekker weg gaan. Genieten van al het moois de natuur te bieden heeft.
Zo zag ik vandaag een prachtig plaatje……een boom. Ja er staan er tenslotte genoeg in het bos. Maar juist deze ene trok mijn aandacht. Ik heb er echt even met verwondering naar staan kijken. Dit was geen gewone boom. Dit was een bijzondere. Zijn wortels zaten namelijk niet netjes onder de grond verstopt. De tijd, de regen, de zwijnen, of weet ik veel wat er nog meer gebeurt is, hadden ervoor gezorgd dat zijn wortels deels zichtbaar waren. Ik keek ernaar en dacht; Wat is dit eigenlijk een mooi beeld. Als de boom het leven is, dan zijn de wortels al de wegen van zijn leven. Een wirwar van wortels onder en bovengronds.
Als ik nu die boom ben, dan zijn al mijn wandelingen de voeding die ik nodig heb om te kunnen leven. Ook mijn wandelingen zijn een wirwar van wegen, die soms ineengestrengeld lijken te zitten. Want als ik zo dicht bij huis blijf om te wandelen dan ontkom ik er niet aan dat ik soms een pad of weg neem die ik al vaker heb gelopen, maar toch…..is elke wandeling hoe kort of lang ook, uniek in zijn soort.
Tijdens elke wandeling gaan er andere gedachten door mijn hoofd. Komt er rust. Kijk ik om mij heen en geniet ik van de vogeltjes. De af en toe nog vallende blaadjes. Groet ik andere wandelaars en fietsers. Kortom….weer een unieke, geweldige dag. En hoe langer ik loop hoe meer ik mezelf erop betrap dat er ook momenten zijn dat er even helemaal niets door mijn hoofd spookt. En dát constateren is zo lekker.
Dan heb ik de ‘uit’ knoop voor eventjes weer gevonden. Dát is het moment waarop de accu weer opgeladen wordt.
Na 4,5 uur had ik mijn doel vandaag bereikt. Het station in Arnhem. Mijn ov kaart stond nog in vakantiestand, die had niet echt zin om mee te werken, een vriendelijke ns medewerkster heeft voor mij gekeken wat of er nu mis mee was. Blijkbaar kunnen die dingen zomaar iets laten verdwijnen. De laatste keer dat ik ermee reisde weet ik toch zeker dat mijn reisproduct er nog op stond. Nu was het spoorloos verdwenen. Magic NS. Maar gelukkig kon het ook weer terug gezet worden en zo kon ik alsnog met de trein terug naar Ede.
De laatste 2 wandelkm-ters terug naar huis….pff….dat waren er voor het mooi net even 2 teveel vandaag. Zo die voelde ik zeg. Thuis op de bank geploft, koppie thee erbij en wat lekkers. Nagenieten, foto’s kijken, douchen en verder vandaag…..rust.
Wat zal ik vannacht lekker slapen.
Dromen van het kale bos, de vele roodborstjes die me vandaag vergezelden, de mountainbikers. De ontmoeting met de mensen in het restaurant. De boom met zijn bijzondere wortels. Een heerlijke dag.
Mooie wandeling om het wandeljaar mee af te sluiten.
En een heerlijk gevoel om in het nieuwe jaar weer te starten.
Kom maar op met die wandelkilometers……ik heb er zin in.
Wandelgroetjes,
Anita
Ede,
Na maanden van chaos en drukte vandaag een hele lege bladzijde in mijn agenda. Wat een luxe! Tijd voor wat rust in mijn hoofd en actie in het lijf. 8.30 u liep ik met mijn goedgevulde rugzak de straat uit. Op weg naar…..in elk geval Arnhem. Hoe? Met de benenwagen. Welke route? Geen flauw idee. Ik vertrok zonder echt plan. Ergens vandaag een keer de trein terug naar Ede pakken vanaf Arnhem dat was alles. Lekker simpel.
Ben gewoon mijn neus achterna gegaan. Heb de opkomende zon mogen aanschouwen. De lucht kleurde prachtig oranje. De temperatuur had eerder weg van een mooie voorjaarsdag dan van 27 december. Mijn windstopper was voldoende om me warm te houden. Via de Sysselt ben ik richting spoorlijn gewandeld. Het was druk in het bos. TCW had er een mountainbike tocht uitgezet. Een stukje heb ik met ze meegelopen, maar op een gegeven moment was ik de fietsers wel een beetje zat. Heb mijn eigen weg gevolgd richting Wolfheze.
Bij restaurant De Tijd, was het tijd voor een welverdiende pauze. Cappuccino met appelgebak. Lekker! Het was wandelaarsdag daar. Want na mij kwamen er nog vele andere wandelaars binnen. Heel gezellig. Maar na een half uurtje gezelligheid ben ik toch weer vertrokken voor het 2e deel van mijn tocht. Om helemaal het fietspad af te lopen naar Arnhem daar had ik toch eigenlijk niet zo’n zin in, dus dook ik bij de eerste de beste gelegenheid het bos in. Leuk idee, maar de A 50 is toch best een barrière. Terug lopen staat niet in mijn woordenboek, dus….ging ik via een wildpaadje weer terug naar het fietspad. Vakkundig de bramenstruikrestanten omzeilend, waarom breng ik mezelf toch weer in zo’n penibele situatie?, probeerde ik weer terug te geraken bij het fietspad. Mmm….heel veel was ik niet opgeschoten met deze aktie. Ik kon bijna het punt nog zien waar ik eraf gegaan was het bos in. Lusje voor niks dus. Hoewel…het was best een mooi stukje natuur daar. De bramenstruiken waren minder, die prikkels voel ik nu nog!, maar voor de rest was het daar genieten.
In Oosterbeek heb ik even gerust op een bankje en werd ik ingehaald door één van de 2 dames die ook in het restaurant zaten. Ze had toch haar trein gemist en moest een uur wachten nu. Dan ging ze toch maar lopen. Maar hoe die nu naar Arnhem is gelopen? Ze ging in Oosterbeek rechtsaf richting Heelsum en Renkum. Lijkt me niet helemaal de kortste weg als je met een rolkoffer loopt te sjouwen. Maar goed….moet ze zelf maar weten.
Ik ben in Oosterbeek het spoor overgestoken en aan de andere kant weer richting Arnhem gaan lopen. Het spoor diep beneden rechts van mij. Het is daar zo mooi lopen.
Ook hier weer een aantal mountainbikers, maar niet de grote aantallen van eerder op de dag. De theeschenkerij was helaas gesloten. Dan maar verder lopen. Het is flink klimmen en mijn spieren laten weten dat ze er zijn. Zo…ik merk wel dat ik mijn conditie zwaar verwaarloosd heb de laatste maanden. Na de vakantie is het er niet echt van gekomen om flinke einden te wandelen. Oeps….die rekening krijg ik nu gepresenteerd. Nu pas? Nee als ik eerlijk ben al veel eerder. Veel te veel aan mijn kop. Drukte in mijn hoofd, drukte in mijn huis. En dát laten zitten wat ik eigenlijk het liefste doe. Gewoon af en toe lekker een dag aan de wandel. Geen sores, geen verplichtingen, geen gedoe. Lekker weg.
Al lopende bedenk ik dan…..waarom eigenlijk? Waarom laat ik het telkens weer gebeuren dat mijn wandelingen sluitpost aan het worden zijn, terwijl ik er zo van kan genieten, mijn lijf, mijn hoofd, mijn zijn het zo nodig heeft. Een hele dag lekker buiten, één te zijn met de natuur. Geen klok, geen tijd, lekker alle tijd van wereld hebben.
Ook vandaag beloof ik mezelf weer……doe dit nu! Zet af en toe gewoon een kruis in je agenda. Wandeldag! Geen excuses, maar lekker weg gaan. Genieten van al het moois de natuur te bieden heeft.
Zo zag ik vandaag een prachtig plaatje……een boom. Ja er staan er tenslotte genoeg in het bos. Maar juist deze ene trok mijn aandacht. Ik heb er echt even met verwondering naar staan kijken. Dit was geen gewone boom. Dit was een bijzondere. Zijn wortels zaten namelijk niet netjes onder de grond verstopt. De tijd, de regen, de zwijnen, of weet ik veel wat er nog meer gebeurt is, hadden ervoor gezorgd dat zijn wortels deels zichtbaar waren. Ik keek ernaar en dacht; Wat is dit eigenlijk een mooi beeld. Als de boom het leven is, dan zijn de wortels al de wegen van zijn leven. Een wirwar van wortels onder en bovengronds.
Als ik nu die boom ben, dan zijn al mijn wandelingen de voeding die ik nodig heb om te kunnen leven. Ook mijn wandelingen zijn een wirwar van wegen, die soms ineengestrengeld lijken te zitten. Want als ik zo dicht bij huis blijf om te wandelen dan ontkom ik er niet aan dat ik soms een pad of weg neem die ik al vaker heb gelopen, maar toch…..is elke wandeling hoe kort of lang ook, uniek in zijn soort.
Tijdens elke wandeling gaan er andere gedachten door mijn hoofd. Komt er rust. Kijk ik om mij heen en geniet ik van de vogeltjes. De af en toe nog vallende blaadjes. Groet ik andere wandelaars en fietsers. Kortom….weer een unieke, geweldige dag. En hoe langer ik loop hoe meer ik mezelf erop betrap dat er ook momenten zijn dat er even helemaal niets door mijn hoofd spookt. En dát constateren is zo lekker.
Dan heb ik de ‘uit’ knoop voor eventjes weer gevonden. Dát is het moment waarop de accu weer opgeladen wordt.
Na 4,5 uur had ik mijn doel vandaag bereikt. Het station in Arnhem. Mijn ov kaart stond nog in vakantiestand, die had niet echt zin om mee te werken, een vriendelijke ns medewerkster heeft voor mij gekeken wat of er nu mis mee was. Blijkbaar kunnen die dingen zomaar iets laten verdwijnen. De laatste keer dat ik ermee reisde weet ik toch zeker dat mijn reisproduct er nog op stond. Nu was het spoorloos verdwenen. Magic NS. Maar gelukkig kon het ook weer terug gezet worden en zo kon ik alsnog met de trein terug naar Ede.
De laatste 2 wandelkm-ters terug naar huis….pff….dat waren er voor het mooi net even 2 teveel vandaag. Zo die voelde ik zeg. Thuis op de bank geploft, koppie thee erbij en wat lekkers. Nagenieten, foto’s kijken, douchen en verder vandaag…..rust.
Wat zal ik vannacht lekker slapen.
Dromen van het kale bos, de vele roodborstjes die me vandaag vergezelden, de mountainbikers. De ontmoeting met de mensen in het restaurant. De boom met zijn bijzondere wortels. Een heerlijke dag.
Mooie wandeling om het wandeljaar mee af te sluiten.
En een heerlijk gevoel om in het nieuwe jaar weer te starten.
Kom maar op met die wandelkilometers……ik heb er zin in.
Wandelgroetjes,
Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
