2015 0905 Calais - Lille

2015 0905 Calais – Lille

Dag 8 deel 2

Thee gedronken en plannen gesmeed. Wat te doen met de wetenschap dat er in Lille een mega braderie gaande is? Onze bus vertrekt morgenmiddag om 14.20 u vanaf het station in Lille.
3x een trein vanavond, 3x een trein morgenochtend naar Lille. We besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en pakken de eerste de beste mogelijkheid om naar Lille te reizen.

Het is rustig in de trein. We hebben de coupé bijna voor ons alleen. Kaartcontrole kennen ze hier niet. De conducteurs lopen bij elke stop langs ons maar vragen nergens naar. De kaartjes liggen opzichtig voor ons overigens. 1,5 uur nadat we ingestapt zijn komen we aan in Lille. De trein stroomt leeg. Een cordon spoorwegbeambten loodst ons via de meest rechterzijde van het perron naar de uitgang. Ze kijken zo streng dat je niet eens aan de andere kant durft te gaan lopen. Waarom zo streng? Oeps…..bij de stationshal aangekomen beginnen we het te begrijpen. Efteling achtige taferelen spelen zich hier af. Het is niet druk…nee….het is kei druk!
Zoveel volk wil er Lille weer uit. Alles wat weg wil wordt met dezelfde strenge blik bekeken en naar het verste punt van de trein gedirigeerd voor ze mogen instappen. Pff….geloof dat we er goed aan gedaan hebben om nu toch alvast maar te gaan. We kunnen er maar beter zijn denk ik.

Alhoewel…als we buiten de stationshal op het plein komen en daar de drukte zien, valt het bij de trein eigenlijk nog wel mee. De hele binnenstad is een soort van traag voortbewegende mierenhoop. Eén grote kluwen mensen. Hellup??? Wat doe ik hier!!!! Was het dan toch een minder slim plan om hier nu al heen te gaan? Het ene na het ander hotel blijkt volgeboekt. En als er nog iets is dan vragen ze ook meteen de hoofdprijs, 1 kamer kost hier meer dan de hele vakantie gekost heeft bijna. Ja zeg! Dát gaan we toch echt niet doen. Maar wat wel?

Hup een restaurantje in en maar eens zien of we de tips van medewandelaars in de praktijk kunnen brengen. Rugzak in het zicht gezet en op reacties gewacht. Dat werkte niet. Zelf actief mensen aangesproken, de bediening gevraagd maar een uur en 2 koppen koffie later hadden we nog steeds geen slaapplekje. De serveerster vroeg uiteindelijk of we al iets hadden gevonden? Op ons ; Nee, nog niet, kwam ze met een tip over een formule 1 hotel. Dicht in de buurt zou het zijn. Met de aanwijzingen op een kladje zijn we op pad gegaan. Het kon nooit ver zijn 500 meter zei ze. Ja huhu….met de Franse slag gemeten denk ik. Want na 20 minuten hadden we nog niks gezien wat op een formule 1 hotel leek. In een zijstraatje liep een meneer en die vroegen we om raad. Hij was heel behulpzaam. Belde aan bij het huis waar ie net uit kwam en ging met de bewoonster in discussie over hoe bij het formule 1 hotel te komen. Nu is mijn Frans niet zo geweldig en zeker niet als het met veel bombarie uitgesproken en met drukke armgebaren omlijst wordt. Maar hier begreep ik toch echt wel uit dat de dame in kwestie ons wilde laten lopen via de ‘rompuin’ (rotonde) en dat de man ons wilde brengen met de auto. Ze maakte hem voor alles uit wat mooi en lelijk was. We konden het net zo makkelijk lopen. Maar mooi niet dus. We werden in de auto gezet en naar het hotel gebracht. Wat een luxe. Nou ja…..de eerste de beste verkeersdrempel bleek een obstakel dat enig rumoer onder de auto veroorzaakte. Onze chauffeur roept, niets aan de hand….stapt uit….rommelt wat in de kofferbak en onder de auto, stapt weer in en meld doodleuk dat de trekhaak was losgeschoten. De adrenaline van het verhitte gesprek, en de losvliegende trekhaak vloog nog door zijn lijf denk ik want hij scheurde weer weg. Om vervolgens even verder weer te stoppen, het raampje open te draaien en zijn ‘neef’ om de weg te vragen. Het duurde even, maar uiteindelijk stonden we voor het formule 1 hotel. De baliemedewerker kon ons helaas geen goed nieuws geven. Ook dit hotel was ‘Full, Complet!’ Nada, niks…..Maar……hoe nu terug te komen naar het centrum? De toeristische route terug lopen was kansloos. De uitleg van de baliemedewerker op onze vraag hoe terug naar het centrum te komen was helder en duidelijk, dat moet lukken. Nog geen 3 minuten later stonden we op het punt waar we in de auto gestapt waren.
Zie je wel ……de dame had wel gelijk! Wanneer leren de mannen het toch eens? Regel 1; Spreek nooit een vrouw tegen!

Langs de lange weg terug naar het centrum was een kerk en een pastorie. Zullen we dan toch maar aanbellen bij de pastorie? We hebben nu echt al van alles geprobeerd. Nog gevraagd of er ergens een evenementen terrein was waar we ons tentje op mochten zetten. Maar niks van dat al. Groot evenement van 2 dagen maar geen goedkope slaapmogelijkheid. Dus toch….de pastorie proberen.

Bellen….We werden keurig te woord gestaan. De man, een student theologie, begreep ons probleem, maar kon ons niet direct helpen. Dan moesten we echt even naar de priester in de straat ernaast. Welk huisnummer wist hij niet. Wel een naam, als we het niet vonden moesten we maar even terug komen. Wij zoeken. Huis aan huis de naambordjes lezen. Zal er best maf hebben uitgezien. Na een half uur speuren en zoeken, niet de juiste naam gevonden. Wij weer terug.
Aanbellen, en vertellen dat het niet gelukt is. We vragen of de meneer dan a.u.b. een lege kamer voor ons heeft, slaapspullen hebben we zelf! Oh…..maar dan is het geen probleem, een kamer heeft ie wel, maar geen slaapspullen! De deur zwaaide open en daar stonden we ineens in ons slaaponderkomen voor deze nacht. De sacristie van de kerk. Hoe apart is dát? Het enige wat ie vroeg was of we wel om 8 uur willen vertrekken, want anders kwam hij in tijdnood met zijn dagschema. Nou dat is geen probleem. Dat doen we, we waren zo blij dat we niet op een bankje in het park hoefde te gaan liggen. Onze vertrouwde matjes en slaapzakken uit de rugzakken gevist en gauw gaan slapen.

Wat een dag, wat een belevenissen, wat een indrukken, wat een gastvrijheid.
Een dag die ons nog lang zal heugen.

We danken Jacobus dat ie ons een handje geholpen heeft vanavond.

Welterusten.