2015 0904 Dunkerque - Gravelines

2015 Dunkerque – Gravelines

Dag 7

Wat hebben we heerlijk geslapen in dit hotel. Het was super rustig. Aan de natte straten zien we dat het vannacht toch weer behoorlijk geregend heeft. Niks gehoord of gezien van weerkundig gespuis vannacht. We zijn supersnel klaar met inpakken. Het ontbijt is wat we van gisteren overgehouden hebben. Appels, stokbrood, brie. De thee is van het huis.

Bij de bakker slaan we een nieuwe voorraad proviand in voor onderweg. Dan op weg naar de kerk. Hopen maar dat ie nu wel open is. En ja hoor, we hebben geluk. Als we bepakt en bezakt binnen stappen komt er meteen een dame op ons af die gebaart dat we de rugzakken mogen afdoen. Zet ze hier maar neer! Bij het info kantoortje van de kerk. Wel doen / niet doen, staan we nog te twijfelen maar ze was heel resoluut. We hoefden niet met de zware tas de kerk door. We lieten onze pelgrimspas zien en vroegen om een stempel. Het was haar meteen duidelijk wat we bedoelde. Maar het verhaal wat ze tegen ons in TGV Frans met veel armgebaren vertelde kwam niet binnen. Het was duidelijk dat ze hier in de kerk geen stempel hadden. Maar wel ergens buiten. We begrepen er geen sikkepit van. Dat had ze op een gegeven moment ook wel door en maakte toen duidelijk dat als we klaar waren met rondkijken dat er dan wel iemand mee zou lopen. Pff…da’s alvast een geruststelling want dan kan het nooit heel ver zijn. De meeste fransen zijn al moe als ze 10 minuten moeten lopen. De mensen die wij spreken en vertellen wat we aan het doen zijn kennen maar één woord voor onze tocht. ‘MOEDIG’

De dame in kwestie ging met ons mee naar buiten en gebaarde op het plein voor de kerk dat we bij de deur van de pastorie konden aanbellen voor een stempel. Ja natuurlijk…..hoe logisch kan het zijn. Gewoon om het hoekkie dus.
Tja…..

De deur zwaait open en 3 nonnetjes staan in de gang. We vertellen dat we graag een stempel in onze pelgrimspas willen. Het was hartverwarmend hoe de dametjes als bezige bijtjes voor ons aan de slag gingen. De ene liep weg met onze paspoorten, de tweede kwam met een trommel met koekjes en chocolaatjes en stond erop dat we van beide er eentje uit pakten. Voor onderweg zei ze erbij. Nonnetje 3 dirigeerde ons naar de twee stoelen in de gang. Zitten zei ze. Zo lief. Om gesprekstof zaten deze dames niet verlegen. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en toen we zeiden in Sluis gestart te zijn kwam er bijna een vreugde kreet. Eén van de dames was ook ooit in Sluis geweest. Ook hier weer de term ‘moedig’ toen we vertelden wat onze plannen zijn.
De stempel was inmiddels geregeld als tegenprestatie vroegen ze wel of we voor ze te bidden in Santiago. Dat zullen we zeer zeker doen. Zoveel hartelijkheid op de vroege morgen. We moesten er even een beetje van bijkomen. Stilzwijgend zochten we onze weg Dunkerque uit. Wat een enorme stad zeg. Op onze kaart staat de gr120 ingetekend. Maar dat er zoveel lelijkheid in het havengebied zou zijn dat hadden we niet verwacht.
Dat deze dag niet heel veel moois zou brengen wat de natuur betreft dat wisten we thuis al. Maar dat het zo erg zou zijn…..pff….industrie is alles wat we zien. Hekken, spoorlijnen, boten, en vooral veel langsrazend verkeer. Als we de lange ronding langs de havens gemaakt hebben vinden we een muurtje waar we even rustig ons broodje kunnen opeten. Op de kaart zien we de wijk St. Jaques ingetekend staan. Er staat ook een kerk bij met dezelfde naam. Hoewel deze niet helemaal op de route staat besluiten we toch St. Jaques met een bezoek te vereren. We vragen onderweg een aantal keren of we goed lopen. Verbaasde blikken zijn ons deel.
Als we eindelijk bij de kerk aankomen snappen we die blikken wel een beetje. Het is een enorme gele kerk. Redelijk modern van uiterlijk. En helaas niet open. St. Jacobus waakt over de ingang. Toch gek eigenlijk, wij realiseerden ons ook dat we een heel ander idee hadden van de kerk die we aan zouden treffen. In onze gedachten zou het een hele oude kerk zijn met mooie details. Dit was een gele blokken doos uit de jaren 60. Verrassend zeg maar. In de wijk is alles Jacobus wat we zien. Winkels, een cafetaria, straatnamen, alles heeft wel een verwijzing naar Jacobus in zich.

Als we de wijk verlaten komen we bij een groot koopcentrum. Daar halen we onze dagelijkse portie fruit, noten en ander lekkers. Gauw wegwezen hier. Wat een drukte!
Nu op weg naar Loon Plage. Midden in het stadje zien we het VVV en vragen daar om een iets gedetailleerdere wandelkaart naar Gravelines. We worden aangekeken of we van een andere planeet komen. Lopen naar Gravelines? Je zag ze denken. Die zijn levensmoe. Nee…..we moesten echt via Bourbourg lopen. De weg die wij op de kaart aanwezen was ‘tres dangereux’. Dat kon echt niet.
Maar…uh….omlopen via Bourbourg ook niet, dan zouden we het zeker niet voor donker halen. We besluiten in het thee huis even verderop een plan te maken. Durven we het aan de ‘oude’ gr 120 hier op te pakken. Hoewel de markeringen tot nu toe ontbreken. Loon Plage heeft niet heel veel straten. En het gebied tussen Loon-Plage en Gravelines lijkt niet bepaald een wirwar van straten en straatjes op de kaart. De werkelijkheid kan anders zijn natuurlijk. We besluiten dat we bij de rotonde zullen kijken wat of we doen. De raad van de dames bij het VVV volgen of toch…….lekker eigenwijs de oude gr 120.

Bij de rotonde zien we een vertrouwde rood-witte sticker……en in het kader van …..neem 1 risico per dag, besluiten we toch de gr 120 te volgen. ‘Tres dangereux’ volgens de dames van het vvv maar dat zien we dan wel. We vinden de weg Loon – Plage uit gemakkelijk, volgen de tekens en belanden in een soort binnenveld wat lijkt op het gebied tussen Amsterdam en Landsmeer, een stuk van het trekvogelpad. In de verte de snelweg en achter ons de rust van het dorp. Op een t-splitsing moeten we volgens de kaart een klein stukje links en dan naar rechts. Maar ja……wat als er naar rechts geen weg is maar alleen een soort van graspad langs een weiland. Die variant hebben we hier nog niet gehad. Zou dit goed zijn? Nog voor we kunnen bedenken hoe of wat komt er een man op een scootertje van het erf af van het enige huis in de omgeving. Hij ziet ons staan en lacht een lach van oor tot oor vanonder zijn helm. Olijke oogjes kijken ons aan. Heftig knikkend gebaart hij dat we het graspad op moeten lopen. Ja is echt de weg naar Gravelines. Hij heeft duidelijk vaker met dit bijltje gehakt.
Als we het pad oplopen gaat ie ervandoor op z’n scootertje.
We kijken elkaar aan en danken Jacobus voor deze reddende engel. Want zonder de resolute houding van de man dat we dit pad toch echt moesten nemen hadden we doorgelopen over het asfalt waarschijnlijk. Wat een bijzonder momentje. We lopen over de grasdijk, links-rechts-links en komen dan weer bij een weg uit. Weer links en dan kronkel – kronkel de weg stopt! Een spoorlijn verspert ons de weg. Spoorlijn? Waar komt die vandaan? Staat niet eens op onze kaart. Wat nu…..burgerlijk ongehoorzaam zijn, de spoorlijn oversteken en daar gewoon verdergaan? Terug is in elk geval geen optie.
We besluiten tot een BO aktie en steken illegaal de spoorlijn over. Zou dit het ‘tres dangereux’ gedeelte zijn waar de dames het over hadden? Nou volgens ons valt het reuze mee. Het lijkt een ongebruikt stuk spoorlijn. Dat we de juiste keuze gemaakt hebben blijkt enkele honderden meters verder, daar vinden we de rood-witte markeringen weer. Als we dapper doorgestapt hebben over het industrie terrein bereiken we het randje van de stad Gravelines.
De tijd begint inmiddels behoorlijk te dringen. De receptie van de camping is tot 19.00 uur bereikbaar. Het is 18.00 uur en nog en flink eind lopen. We zetten er stevig de pas in en arriveren om 18.50 u op de camping. Gelukkig is er wel een plekje voor ons. Als de dame van de receptie door heeft dat we ook in het Engels uit de voeten kunnen schuift ze een jongen naar voren die ons verder kan helpen.
De jongen vraagt naar een identiteit kaart en als ik hem die geef gaat ie in keurig Nederlands verder. Wauw……dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Een Fransman die zo keurig Nederlands praat. Hij handelt onze aanvraag voor een tentplekje keurig af. Ik geeft hem een complimentje voor zijn Nederlandse uitspraak. Begint ie te lachen. Ik ben Nederlands zegt ie…….O hellup….heb ik dát? Hij woonde al jaren in Frankrijk, maar was het Nederlands nog niet verleerd. Ik spreek het niet vaak meer zei hij, merk wel dat ik het een beetje begin kwijt te raken. Daar was nog weinig van te merken.

Door zijn collega zijn we naar ons tentplekje gebracht. Mooi plekje, dichtbij het sanitair gebouw. Douches werkten wel op een kaartje maar daar hoefden we niet voor te betalen.
En…hoe verder we Frankrijk in komen hoe goedkoper de campings worden.
Deze was de goedkoopste van alle dagen.

Als we de tent opgezet hebben begint het ineens toch nog een klein beetje te regenen vandaag. De weergoden hebben zich prima gedragen. Het was een lange, intensieve wandeldag. Met mooie momenten, vreselijke stukken industrie, de ontmoetingen met Jacobus, en dag met heel veel indrukken.

We duiken na het douchen dan ook voldaan en rozig onze tent in. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Genieten en dromen over wat was en stiekem al weer een klein beetje vooruit kijken voor wat nog komen gaat.

Slaap lekker………droom zacht.