2015 0816 Blokzijl - Zwartsluis

Brrrmmm-brrrmmm-brrrrmmmm- klots-klots,-kedeng-deng. Geen idee hoe laat het is, maar ik zit rechtop in mijn slaapzak. Wat gebeurt er? O ja…..we zijn in een tentje op camping tussen de Wieden. Een motorboot scheurt midden in de nacht door de gracht voor onze tent. Wie bedenkt er nu zoiets? Mmm….hier kun je aardig wat fantasie op loslaten.
Maar mijn hoofd staat nog niet naar heel erg veel fantasie, ik rol me weer op en slaap lekker verder.

Kwaak-kwaak-kwaaaak-kwahaak……wat nu weer? Ik luister en hoor het gekwaak van eenden wel heel erg dicht naast me. Klinkt eigenlijk wel heel grappig. Volgens mij zijn het de eendjes die aan het begin van de avond ook al over het veldje liepen. Slapen die beesten ’s nachts niet?
Vannacht in elk geval niet. Het is nog stikkie donker als ze met hun gekwaak mijn nachtrust verstoren.

7 uur….alweer die mafkees met die motorboot. Wat een oen zeg! Maar nu is het mooi geweest. We hebben onze uurtjes wel gemaakt zo. Nu douchen en ontbijten en dan de boel afbreken. Het gaat al een stuk soepeler dan de eerste keer een paar weken geleden. We beginnen er handig in te worden. Om 9.15 u lopen we richting de receptie om uit te checken.

9.30 u gaan we op pad. Daar waar we gisteren de weg naar de camping gelopen zijn willen we de route weer oppakken. I.p.v. dat we nu eerst even op de kaart hadden gekeken. Lekker suf….want nu mogen we hetzelfde stukje weer terug lopen. Weer langs de ingang van de camping en dan door. We zijn nog maar net een half uurtje onderweg als we in de verte een kudde koeien heel erg onrustig door de wei zien stuiven. Een boer met een trekker is er in de naastgelegen wei bezig dus het zal wel daardoor komen dachten we. Maar……bij de wei aangekomen bleek er iets heel anders aan de hand. Eén rund heeft een wel heel onfortuinlijke ervaring……die ligt in de moddersloot. Hoe hij ook zijn best doet….met geen mogelijkheid komt hij meer op de kant. De boer heeft duidelijk vaker dit klusje geklaard want die is met trekker en ijzeren ketting al paraat om het dier uit zijn benarde positie te bevrijden. Het ziet er erg ongemakkelijk uit, er wordt een dikke ijzeren ketting om zijn nek gebonden, de ketting wordt aan de trekker gehaakt en heel voorzichtig rijdt de boer vooruit. Het beest zit met zijn achterpoot in het prikkeldraad vast maar krijgt het toch voor elkaar om met hulp van de trekkracht op de kant te komen. Door het gespartel met zijn poten schiet ook het prikkeldraad van zijn poot af. De boer komt van de trekker af en maakt de zware ketting los van zijn nek. Hij huppelt een beetje door de wei. Zijn collega runderen in de andere wei hebben het hele gebeuren onrustig gadegeslagen. Het was heel mooi om te zien dat ze goed doorhadden dat hun maatje in de problemen zat. Ze waren heel nieuwsgierig maar bleven wel op afstand. Toen het beest eenmaal los was werd ie met heel veel geloei begroet. Wat zouden ze gezegd hebben tegen hem? Blij dat je er weer bent. Of….misschien wel…..je bent een rund als je met prikkeldraad stunt…..

We vervolgen onze route naar Jonen. Daar is het fietspontje. Het gehucht Jonen is alleen met dit pontje bereikbaar. We hebben ons laten vertellen dat alle huizen, een stuk of 12, vakantie huizen zijn. Ze zijn maar een deel van het jaar bewoond. Er staan paleisjes daar….echt te mooi om waar te zijn. Niet voor te stellen dat er vanaf oktober t/m april niemand is. Als ze er wel zijn moeten ze wel een boot hebben want anders kunnen ze er niet eens weg, de pont vaart dan namelijk niet. Alleen met de fiets is het gehucht eventueel via de andere kant te bereiken. Auto’s kunnen er helemaal niet komen. Heel bijzonder dat dit bestaat in Nederland. Het voelde een beetje als ‘Floortje naar het eind van de wereld’ om daar te zijn. Hoe zou het zijn om daar te wonen?
We lopen nu dwars door de Weerribben en kunnen zelfs een stuk echt door de bush lopen. Prachtig om helemaal tussen het riet in de lopen. Bijzondere ervaring. Het is een stuk van 1,5 km-ter, voor ons gevoel duurt het veel langer. Het is echt klûnen tussen het riet, zompig land onder onze voeten, af en toe heb ik echt mijn stokken nodig om de boel een beetje aan de kant te duwen om een doorgang te maken. De regen van vannacht heeft de boel zo zwaar gemaakt dat het nu over het pad heen hangt. Drijfnat komen we uiteindelijk weer op het fietspad uit. Zo’n 200 meter verder dan waar we dit stukje inliepen. Het was het dubbel en dwars waard om dit stukje natuur mee te pakken.

Als we de lange rechte weg langs het watertje zijn afgelopen zijn we de markeringen kwijt. Die zouden hier toch echt moeten staan. Het kaartje in het boekje is niet duidelijk genoeg om ons helderheid te verschaffen. Wat nu te doen? Mijn oog valt op een verwijzing naar een restaurant. Het is prima…..wij gaan lunchen. Als we daar de weg inslaan worden we door een paar mensen al gewaarschuwd dat we die weg niet moeten nemen want de fietsbrug is afgesloten. We bedanken ze voor de tip en zeggen dat we eerst even naar het restaurant willen. We weten nu dat we in elk geval terug moeten straks.

De lunch was geweldig, lekker een maaltijdsalade met carpaccio gegeten. Wauw….St. Clara heeft vandaag een snipperdag denk ik want inmiddels komt het water met bakken de lucht uit. Het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog droog gaat worden. Pfff…..nog 15 km te gaan.
We vatten moed, nemen nu de juiste weg en komen aan de andere kant van het kanaal uit. Daar lopen we als maar recht toe recht aan naar Zwartsluis toe. Zo’n 6,5 km voor Zwartsluis willen we eigenlijk de bus pakken. Volgens de dienstregeling zou hij over 5 minuten komen. In de stromende regen wachten we 5 minuten, 10 minuten, 15 minuten….Zou hij nog wel komen? We besluiten om toch maar door te lopen. Desnoods naar de volgende halte. Natter dan nu kunnen we toch niet meer worden. 200 meter voor de volgende halte stuift de bus ons voorbij…..grrrr…We gebaren nog dat we mee willen maar mooi dat ie niet wacht natuurlijk. Ach het is zo…..ons pad van vandaag is net als het leven zelf. Soms zit het mee, soms zit het tegen.
En net als we denken dat het vandaag echt niks meer wordt zien we ineens een reebokje op zijn gemak grazen in de wei. Prachtig om te zien, dat is dan weer het voordeel van de regen. Hij rook en hoorde ons niet. Liet zich gewillig op de foto zetten en graasde rustig verder. Wat een mooi momentje. Het leek wel of hij wilde zeggen…..doorzetten en volhouden dan vindt je vanzelf de pareltjes op je (levens)weg.

Pareltjes, mooie momenten, geluksmomentjes, moeizame momentjes, inkakmomentjes, energievolle momentjes, spirituele momentjes, alles is de revue gepasseerd tijdens deze twee dagen. Wat een geweldige wandeldagen.