2015 0307 Ieper dag 2

2015 0307 dag 2 Vakantie in Ieper

Heerlijk geslapen in het kingsize bed. Het zonnetje piept door de gordijnen.
Prima begin voor een mooie wandeldag. We gaan de Palingbeekse bossen verkennen.
Na het ontbijt in ons huur appartement in het centrum van Ieper maken we de lunch klaar en pakken onze rugzakken in. Trekken onze wandelschoenen aan en lopen naar de rand van het centrum waar onze auto geparkeerd staat. We lopen door de St. Jacobsstraat. Is het toeval dat ‘ Jacobus’ zich steeds weer laat zien tijdens mijn wandelingen?

Vandaag ben ik co-piloot. Met de kaart op schoot rijden we Ieper uit en rijden naar de Palingbeekse bossen. Volgens de beschrijving van de wandelroute kunnen we beginnen bij het grote parkeerterrein bij het cafetaria. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Nou ja? Best wel toch. We denken het te weten, maar rijden eerst een verkeerd smal landwegje in. Rijden een rondje en komen uiteindelijk weer op dezelfde kruising terecht. Nu maar rechtdoor i.p.v. rechtsaf. Aanwijzingen worden in het Belgische wel een beetje anders aangegeven dan ik gewend ben in de LAW boekjes. Het lukt mij nog niet echt lekker om me in te leven in de logica van de schrijver van de routes. Belgisch denken….ik kan er nog geen chocola van maken. Dan is er toch een parkeerterrein op het domein. De info boerderij ook, maar nu nog het cafetaria waar over gesproken wordt? Hoe oud is de beschrijving al? Zou het cafetaria misschien gesloten zijn? In de info boerderij is geen levend wezen te bespeuren, deuren zijn hermetisch gesloten. Buiten loopt wel een tuinman maar die is het buskruit nog aan het uitvinden. We komen er niet uit. Proberen op een gegeven moment maar wat. We moeten rechts langs de bosrand. Dat is best een uitdaging. Links kan wel, dus dat doen we dan ook maar. Want blijven dralen schiet natuurlijk ook niet op.

We proberen zo goed mogelijk toch de beschrijving te volgen. We lopen door langs de bosrand zoals de beschrijving aangeeft en komen bij het AstraLab, een sterrenwacht. Dat we bij de sterrenwacht uit komen klopt op zich wel, maar niet op deze plek in de beschrijving waar we nu denken te zijn. Ik word er moedeloos van. Hoe kan het nu toch zo mis zijn gegaan? Volgens de beschrijving horen we hier nog niet te zijn. Hellup? We hadden van een heel andere kant moeten komen. Ik snap er helemaal niets meer van.

In een info kastje vinden we een omgevingskaartje. We vergelijken dit met onze route en komen tot de conclusie dat we toch op een verkeerd parkeerterrein staan geparkeerd. Dezelfde weg teruglopen is kei onhandig en staat niet in mijn wandelvocabulaire dus……we tekenen op het gevonden kaartje een nieuwe route en lopen nu verder via knooppunten. Tot onze stomme verbazing komen we na een half uurtje bij …….het cafetaria. Het is er dus wel! Pauze.

De warme chocomel met het chocolade hartje, en de knipoog van de ober maken een heleboel goed.
Na deze welverdiende pauze lopen we verder. In deze omgeving is in 1914– 1918 vreselijk gevochten. Het landschap is een aaneenschakeling van kleine en grote meertjes. Het lijkt zo liefelijk, maar in werkelijkheid zijn dit bomkraters. Sommige van die meertjes zijn echt reuze groot. Enorme gaten in het landschap. Bijna niet voor te stellen hoe het er hier 100 jaar geleden aan toe gegaan moet zijn. We lopen nu echt in het episch centrum van de gewelddadigheden van toen.

We genieten van de schoonheid en de rust in dit mooie stukje België. 100 jaar geleden was dat heel anders. Toen kropen de soldaten door de waterzieke grond. Nu ploeteren wij vrijwillig door de modder en genieten van alles wat op ons pad komt. We komen bij Hill 60.

In de wandelbeschrijving lees ik;
In januari 1916 begonnen de Britten 24 diepe mijngangen onde de Duitse stellingen te graven, langs een frontlinie van 12 km. De Berlinertunnel vertakte zich naar de Duitse stelling Freia onder Hill 60 naar Flora onder de Caterpillar, aan de overkant van de spoorweg. De gangen werden volgepropt met springladingen, die op 7 juni 1917 tot ontploffing werden gebracht. De Big bang was te horen tot in Londen.

De Carterpillar krater meet een omtrek van 110 meter en is 30 meter diep. We hebben er zojuist nog op een bankje naar zitten kijken. Ongelofelijk met hoeveel geweld hier het landschap veranderd is.
We worden er stil van. De vele herdenkingstekens op Hill 60 maken diepe indruk.

Tot er een buslading ramptoeristen verschijnt. Vreselijk. Ik erger me rot aan de toeristen die in een bus alle herdenkingsplaatsen af gaan alsof je door een soort van openluchtmuseum rijdt. Begrijpen deze mensen wel wat of er zich hier echt heeft afgespeeld? Het is voor ons al niet te bevatten, wij lopen door de zware waterzieke grond te ploeteren. Deze mensen komen op geplaveide wegen met nette kleding en dito schoenen om monumenten te bekijken. Het is goed dat er aandacht voor is, maar of dat op deze manier de juiste aandacht is? Ik vraag het me af.
De commercie druipt ervan af. Gruwel.

Gauw verder, weg van het ramptoerisme. We duiken de rust van de natuur in. Komen door een wel heel erg aangeplant berkenbos. Hatsoeie……lang leve het voorjaar. Hatsoeie, hatsoeie, normaal ademen is er voor mij niet meer bij. Jemig. Een overdosis berkenpollen, dat is afzien. Ontsnappen is onmogelijk. Ach ik denk dan maar zo. Dat beetje niezen is niets vergeleken bij wat de soldaten hier ooit hebben moeten doormaken. Flinke meid zijn, gewoon doorgaan. Niet piepen.

We komen nog langs een aantal begraafplaatsen. Allemaal zijn ze keurig netjes bijgehouden. Alsof de tuinman en de schoonmaker gisteren nog zijn langs geweest. Ongelofelijk.
Diep onder de indruk van alles wat we vandaag gezien hebben komen we terug bij de auto.

We vinden de weg terug naar Ieper en genieten in onze tijdelijke woning van de vissen (dorades) die we vanmorgen op de markt hebben gekocht. Piepers, prei en vis. Salade van komkommer, tomaatjes en olijven erbij. Smullen maar.

Vlaams Gewest, een prima stekkie in het Belgische land. Heel anders dan de Ardennen, maar zeker zo mooi. Het was en is een geweldige dag geweest.