2014 0918 Vlissingen - Domburg

18 september 2014

Vlissingen – Domburg

Het slapen onder de hanenbalken in het oude Vlissingse huis en het uitgebreide ontbijt heeft ons goed gedaan. Billie en Bollie weer ingepakt en op onze rug gegespt, zo vertrekken we even voor 9 uur voor onze 3e wandeldag.

De eerste stop is nauwelijks een straat verderop. Gisteravond hadden we daar namelijk een groentenboer gespot. De broodnodige vitamientjes ingeslagen voor onderweg. De 80- jarige eigenaar van dit groentenwinkeltje was een heerlijk verteller. Een bevlogen man die nog lang niet aan stoppen met werken wil denken. Zo lang ik het nog leuk vind ga ik door zei hij. Petje af hoor. Hij runde de zaak al 60 jaar!
Mooie ontmoeting zo op de vroege morgen, we nemen er dan ook uitgebreid de tijd voor.

Daarna nog even langs Michiel de Ruyter gelopen en via de boulevard Vlissingen verlaten.
In het duingebied komen we Frans weer tegen. Hij heeft ook in Vlissingen overnacht en stapt stevig door naar zijn volgend adres.
Wij besluiten hier niet door de duinen te gaan maar over het strand verder te lopen. Schoenen en sokken uit, het is prachtig weer, de zee lonkt, met blote voeten in de branding. Het strand ligt ook hier weer vol schelpen, zeepieren, en zelfs kwallen. Er is een enorme kwal aangespoeld die nog lijkt te leven. We doen een poging hem terug in zee te krijgen, maar met eb wil dat natuurlijk nooit lukken. Van een medewandelaar krijgen we op ons kop dat we dat beslist niet moeten doen. Een lesje kwallenbeten en ellende volgt. Alsof wij niet weten dat een kwal kan bijten. Denkt ze nu echt dat wij niet uitkijken? Nee we moesten hem laten liggen en laten doodgaan. Maar is een kwal dan niet ook een levend wezen? Wij wilden zo graag deze mooie kwal redden van de dood, helaas het is ons niet gelukt. Jammer.

Tussen Dishoek en Klein-Valkenisse pakken we de route van het Nederlands-Kustpad weer op en gaan een stuk door de duinen en het bos. Zo komen we vanzelf in Zoutelande. Dat blijkt een gezellig stadje, het is er vol met toeristen, de zon schijnt uitbundig, het duurt dan ook niet lang voor ook wij op een terrasje neerstrijken en ons tegoed doen aan een heerlijke maaltijdsalade.

Bij het VVV een adressenlijst geregeld voor een overnachting, want die hebben we nog steeds niet voor vandaag. Het wordt toch zo langzamerhand tijd dat daar verandering in gaat komen. Van thuis uit was het namelijk niet gelukt hier een oplossing voor te vinden. Mensen die ik benaderde via mail en telefoon, mailden of belden niet terug. Dus……met de lijst in de hand maar eens een poging wagen. De eerste op de lijst nam niet op. De 2e wel en had gelukkig ook nog plek. Mooi, dat is geregeld. Loopt toch wel een stukje prettiger nu we weten dat we in elk geval weer een slaap plekje hebben.

We kuieren nog wat door Zoutelande en gaan dan de dijk op en even later het strand op richting Westkapelle. Aan de kim verschijnen de contouren van Westkapelle. Het vuurtorentje met z’n rode hoedje steekt fraai boven de duinenrij uit.
Vuurtorentje!!!! Oeps….dat was niet zo’n handige opmerking geloof ik. De Vuurtoren van Westkapelle is een oude toren, waarvan het ooit de bedoeling is geweest dat dat een kerk moest worden. Door geldgebrek zijn ze nooit verder gekomen dan wat er nu staat. Het is een heel robuuste toren met het bovenstuk van een vuurtoren, zo wordt mij verteld. Ik ben benieuwd.

Lopend over het strand halen we jeugdherinneringen op. Het is er zo mooi. Zelfs de oude verroeste boot waar heel wat speeluurtjes doorgebracht zijn ligt er nog. Inmiddels helemaal overwoekerd door zeewier. De route gaat vanaf hier eigenlijk verder door de duinen Westkapelle in maar we kunnen er nog even geen genoeg van krijgen.

We nemen een korte pauze om nog een poosje in dit fijne moment te blijven.
Terwijl we op onze gat in het zand zitten krijg ik ineens een klein pakje in mijn handen.
Een cadeautje…????? Blij verrast en nieuwsgierig maak ik het open en……zie ik……de door mij zo vurig gewenste, oorbellen met schaartjes eraan uit het papiertje tevoorschijn komen. De mooie woorden die erbij uitgesproken werden maken dat mijn emoties even alle kanten opvliegen. Wat een bijzonder moment. In elkaars armen staren we over de zee, ieder met onze eigen gedachten, maar toch samen zo één. Wat is dit mooi. Verleden, heden, toekomst, alles valt hier samen.

Als we een tijdje later in Westkapelle zijn en ik voor de vuurtoren sta, begrijp ik waarom ik er geen vuurtorentje tegen mag zeggen. Tjonge, wat een robuuste jongen zeg!
Fier, trots, sterk, straalt hij zijn licht uit over Westkapelle. Het stadje zelf is een stuk minder robuust en herbergt oude huisjes. Een groot plein met heel veel kleine huisjes eromheen vormt het hart van het stadje. Hier nemen we een ijsje, dat hebben we wel verdiend vandaag.

We nemen nog een kijkje in de tuin bij het oorlogsmuseum en gaan daarna de dijk op richting Domburg. Deze dijk is flink opgehoogd vanwege de stijgende zeespiegel. Aan weerszijden is een auto- en fietsweg en uiteindelijk voor wandelaars een mooi pad bovenop. Zo kunnen we ongestoord onze weg vervolgen naar Domburg.

De ondergaande zon kleurt van lichtroze naar dieprood, verdwijnt af en toe achter een wolk maar komt toch steeds weer tevoorschijn. Een prachtig schouwspel voltrekt zich. We lopen meer achterom te kijken dan vooruit, tot de zon zo moe is dat ie helemaal onder zeil is. Ook wij zijn moe maar nog niet bij ons logeeradres.

In Domburg vragen we een dame die de tuin aan het doen is waar we de straat van ons B&B kunnen vinden. Ze legt het ons uit en amper een half uur later zitten we dan aan de thee in ons onderkomen voor deze nacht. Wat een verschil met een vrienden op de fiets adres zeg. Dit is echt zakelijk, duur, en onpersoonlijk.

Zin om nog een restaurant op te zoeken hebben we niet meer. De maaltijdsalade van vanmiddag was al best veel. We duiken nu in de voorraadkast die Billie en Bollie (onze rugzakken) heet en maken een maaltijdje van, tomaatjes, rijstwafels, jam, chocolade, appels en kiwi.

Deze mooie dag, vol herinneringen, mooie belevenissen, emoties, zand, zee, strand, duinen, een lach en een traan, maken dat wij na het douchen heel snel ons bedje in zijn gedoken. Wat was dit een heerlijke dag.
Ik heb genoten van de blik naar het verleden, heb zitten genieten van het nu van vandaag, en kijk met een grote glimlach naar de toekomst.

Groetjes Anita en Stephan.