2014 0917 Cadzand - Vlissingen

17 september 2014

Cadzand – Vlissingen

Heerlijk geslapen na de lange reis- / wandel dag van gisteren. Het ontbijt smaakte geweldig. Onze gastvrouw was een gezellige praatster, hierdoor waren we iets later op weg dan eigenlijk de bedoeling was. Geeft niks we hebben de hele dag de tijd.

We lopen terug naar Cadzand Bad en pakken in de duinen de route weer op. Zodra we op het strand zijn gaan de schoenen en sokken uit. We lopen langs lage duinen, horen meeuwen boven ons hun ochtendgroet uit krijsen en voelen het zand en de schelpjes onder onze voetzolen. Al snel verdwijnt de laatste ochtendmist en maakt plaats voor een warme najaarszon. We volgen de kustlijn noordwaarts terwijl grote containerschepen ons tegemoet varen op weg naar Oostende, Zeebrugge of nog verder naar het zuiden.

De hele kustlijn is hier voorzien van ontelbare rijen paaltjes (golfbrekers). Voor mij blijft het een bijzonder gezicht. Het is elke keer weer een verrassing waar de ‘opening’ precies zit waar we erdoor kunnen. Want omlopen naar het begin van de rijen is geen optie. Dan lopen we veel te veel en voel je je net zo’n zigzagmachine. Langs de waterlijn lopen is nu eenmaal de makkelijkste en leukste weg. We verzamelen her en der wat schelpen en schelpjes. Het blijft leuk om nu net dat ene exemplaar te vinden dat zo bijzonder is.

Gisteravond hebben we de tip gekregen helemaal langs de kust te blijven lopen en niet de weg door de ‘kleine polder’ te gaan. Dat was eerst onze bedoeling, stond zo leuk in de gids van het Nederlands Kustpad aangegeven. Grootschalige werkzaamheden aan de natuur zorgen ervoor dat je km-ters ver het binnenland in moet en onnodig veel moet omlopen naar Breskens. Dat zullen we maar niet doen. Ter hoogte van het dorpje Nieuwesluis staat een bord in het zand gestoken met dreigende tekst: ‘Pas Op! Drijfzand!’
Het ziet er zo lieflijk uit. Een zandplaat met een kreek die we zullen moeten zien over te steken. In de verte zien we redelijk wat mensen rustig voortkuieren. Niemand die verdwijnt! We nemen de gok. Het zand voelt stevig tot aan de geul. In de geul zakken we een klein beetje in het zand. Redelijk makkelijk steken we dit stukje over. We lopen tot onze knieën in het water. De temperatuur van het water is heerlijk.

Vanaf hier ziet het strand er weer normaal uit. De zon zorgt ervoor dat de zee er als een sprookje bij ligt. De mooie glinstering op het water lijkt ons te betoveren.
Tussen twee grote palen nemen we een lange rustpauze. We maken de laatste restjes van ons brood en fruit van thuis op. Genieten van de rust, de zon, de zee en het strand.
Billie en Bollie hangen tegen een van de palen en kijken uit over zee. Wat een mooi momentje. Dit is vakantie vieren op z’n best.

Dat doen de badgasten die we even verderop tegenkomen ook. In adam en eva kostuum voelen ze zich zo vrij als een vogeltje op hun eigen stuk strand. Wij lopen verder en laveren tussen de zoveelste rij palen door. Ik heb een nieuwe hobby, paalknuffelen! Vaak is de ruimte tussen twee palen net genoeg om ons er met Billie en Bollie doorheen te wurmen. Oefening baart kunst. Het gaat steeds soepeler. Net voor we een volgende hindernis van palen en basaltblokken willen nemen komt er een ‘adam’ op ons afstuiven. 'Ge kunt daar nie heen hoor' zegt hij buiten adem. Hij legt uit dat ze de geul aan het verbreden en uitdiepen zijn en dat het onmogelijk is om er langs te komen. Alles is afgezet met hekken. 'Ge moet over het fietspad achter de duinenrij langs naar Breskens.'
We danken hem voor zijn advies, wensen hem een prettige dag en gaan het fietspad op naar de duinen. Op het hoogste puntje aangekomen zien we dat er inderdaad een woud van hekken te zien is. Maar ook dat er tussen de hekken en de palen rijen door best een ‘gaatje’ te vinden is om toch, eigenwijs als we zijn, over het strand verder te kunnen. Doen we het of doen we het niet? We kijken elkaar aan en besluiten ongehoorzaam te zijn en toch over het strand te gaan.

Even over het fietspad, dan tussen de palen door, een stukje stijl naar beneden en we zijn weer op het zand. Achter de palen rijen staat een parasol verdekt opgesteld, hier blijken nog strandgasten te bivakkeren. Zo erg zal het dus nog niet zijn met het drijfzand waar onze ‘adam’ voor waarschuwde. We lopen richting de geul, nog zo’n 20 meter te gaan tot de volgende rij palen. Nu het natte stuk door en ineens staan we tot onze enkels in grijsblauw glibberig slik. Ieuw…Yek….Verder dan dat zakken we er niet in. Het voelt alsof we aan het wadlopen zijn.
We modderen de laatste 20 meter door tot aan de palen en hebben dan weer vaste grond onder de voeten. Zo….die oversteek hebben we gehad. Het volgende stuk ziet er weer normaal uit. We moeten nog een volgende rij palen door voor we onze sandalen en voeten kunnen schoonspoelen. De Westerschelde is hier ronduit smerig te noemen. Zo vies hebben we hem nog niet eerder gezien.

De contouren van Vlissingen doemen op. We zijn nu vlakbij de haven van Breskens en zullen het strand moeten verlaten. Dag Zeeuws Vlaanderen. Wat hebben we van je mogen genieten! We komen zeker nog een keertje terug.

Als een van de eerste wandelaars weten we op de veerboot een mooi plekje te bemachtigen, zodat we als de boot vaart zicht hebben op Vlissingen. De zon schijnt en Vlissingen laat zich van zijn mooiste kant zien. Hoe dichter we bij de kust komen hoe meer details zich openbaren. De hoge woontorens aan de boulevard. Het Arsenaal, de kerktoren, de haven van de loodsboten en natuurlijk Michiel de Ruyter die vanaf zijn ere sokkel de meeuw lijkt aan te sturen om bij wijze van welkom de nieuwkomers te begroeten. We meren aan op Walcheren.

De frietjeslucht als we van de boot komen kunnen we niet weerstaan. Ze ruiken zo lekker dat we niet anders kunnen dan een portie bestellen. Deze beloning, na een lange wandel dag, smaakt heerlijk.

Nu op naar ons logeeradres in de binnenstad van Vlissingen. Ons 2e vrienden op de fiets adresje. Dit blijkt in een pand uit 16 nog wat te zijn. Supergaaf. Helemaal onder de hanenbalken vinden we onze bedden. We zijn in de zevende hemel. Ook hier worden we zeer gastvrij ontvangen. We drinken wat, praten over hoe de dag verlopen is en maken afspraken over het ontbijt van morgen. Onze spullen brengen we naar boven, frissen ons wat op en gaan dan de stad in om een restaurantje te vinden. We hebben nog genoeg puf om een rondje over het mooie plein te maken langs alle restaurants. Uiteindelijk blijven we toch bij onze eerste keus. We duiken in de mosselpan vlakbij de loodsbotenhaven.
Hier zitten we de hele avond te genieten van alle bedrijvigheid. De scheepvaart gaat maar door. De ene na de andere boot zien we aan ons voorbij trekken.

Onze medeterrasgenoot blijkt een gezellige prater en enthousiast Zeeland ganger. De avond vliegt voorbij. Mooie herinneringen en tips over en weer wisselen elkaar af in het gesprek. In alle opzichten een mooie warme septemberavond.

Als we dan eindelijk in ons bed onder de hanenbalken liggen is het niet moeilijk de slaap te vatten. Schaapjes……uh…..paaltjes tellen is niet nodig. Alle indrukken, de leuke gesprekken, mooie ontmoetingen, nieuwe ervaringen, de burgerlijke ongehoorzaamheid, het feestje dat wandelen heet……dat alles maakt dat we al snel in diepe slaap zijn.

…...Ga je mee? Ga je met mij mee…….naar het land daar aan de zee? Op naar morgen, naar weer nieuwe avonturen?