2014 0713 Wandeling Planken Wambuis

2014 0712 Planken Wambuis.

10.30 uur. De bedoeling is vandaag een wandeling te maken naar natuurgebied het Planken Wambuis. Zonder echt plan, kaart of routebeschrijving onze neus achterna. De tas vol met lekkers hangt op onze ruggen. Het weer ziet er veelbelovend uit voor vandaag, dus wat kan ons gebeuren?

Best apart om vandaag op deze manier op pad te gaan. Meestal is de routebeschrijving mijn beste vriendje tijdens mijn wandelingen en heb ik van te voren in gedachten de route al ik weet niet hoe vaak gelopen. Voor vandaag liep dat een beetje anders. Het werd ineens mooi weer, het voetbalgeweld van de laatste weken staat door de troostfinale van Nederland niet meer boven aan het prioriteiten lijstje, dus….is er weer ruimte voor heerlijk wandelgenot.

Na het ontbijt en gebruikelijk zaterdagochtend getreuzel op weg gegaan. Langs de tank achter het Flex Force hotel het bos ingegaan. Het is er prachtig. Door de vele regen van de afgelopen week ruikt het heerlijk in het bos. Een beetje nootachtig en muf. Echte boslucht. De zandpaden hier zijn om dezelfde reden gelukkig goed begaanbaar. We lopen een beetje voor de vuist weg. Dan weer eens rechts, rechtdoor, linksaf, rechtsaf. Wat een beetje een leuk pad lijkt gaan we in.
De natuur laat zich van zijn mooiste kant zien. De bessen aan de bomen laten zich in allerlei kleuren zien. En door het warme natte weer van de afgelopen dagen schieten ook de paddenstoelen bij bosje uit de grond zo lijkt het. Het is zo leuk om te ontdekken dat, nu ik nog vaker dan voorheen aan de wandel ben, de natuur gewoon lekker zijn gangetje gaat. Zonder ingrijpen van de mens groeit en bloeit alles gewoon door. Niemand die zich hier met iets bemoeit. De dieren die eten van de bessen, spechten andere dieren die in het dode hout zitten te pikken of zich er een weg doorheen graven. Geweldig dat het allemaal zo vanzelf lijkt te gaan.
En daar mag ik tijdens mijn wandelingen van genieten. Wat kan het leven toch een feestje zijn!

Na de zigzagroute door de Sysselt, staan we aan de rand van de Ginkelse Heide. Een prachtig schilderij ontvouwt zich voor onze ogen. De echt onbeschrijfelijk mooie Hollandse luchten, die zo vaak op schilderijen te zien zijn, zien we hier in werkelijkheid boven de hei. Het zonnetje, de wolken, de heerlijke temperatuur, het prachtige uitzicht. Dit lijkt geen vakantie, dit IS vakantie!
Wat kan ik hier van genieten. Ondanks dat ik al ontelbare foto’s van dit schouwspel heb kan ik het niet laten om ook deze momenten weer te vereeuwigen.

1,5 uur na de eerste stapjes van vandaag zijn we aan de andere kant van de Ginkelse Heide aangekomen. Tijd voor een pauze. De broodjes, het fruit, plakjes cake en een flesje drinken gaan er prima in. Een meter of 10 van ons vandaan komt een klein konijntje polshoogte nemen. Hij of misschien was het wel een zij, bleef een poosje voor zich uit kijken. Het leek alsof ie net als wij van het uitzicht aan het genieten was. Kunnen konijntjes dat? Of was het beestje alleen maar heel alert op wat er in de omgeving gebeurde en kon het uitzicht hem een worst wezen? Ach maakt ook niet uit. Wij genoten van het konijntje in elk geval. Even plotseling als ie er was dook ie weer onder in zijn ondergrondse gangenstelsel.

Er zijn veel mensen. Fietsers die neerstrijken op de andere picknickbank. Auto’s die af en aan rijden met gezinnen die gebruik gaan maken van de dagpicknickweide. Mountainbikers, en natuurlijk ook nog enkele andere wandelaars.
Over de grafheuvels vervolgen we even later onze tocht. Zig-zag-zig-zag al maar verder en verder. Ik ontwaar een klein stukje van het LAW trekvogelpad. Dat buigt af naar rechts, daar willen we niet heen. Ons voorlopige doel is restaurant Planken Wambuis. Het bos is hier een wirwar van ruiterpaden, wandelpaden en vooral wildpaadjes. Lastig om de wildpaadjes en de smalle wandelpaadjes uit elkaar te houden. Aangezien vandaag niet de rood-witte markeringen mijn leidraad zijn moet ik het nu zelf uitzoeken. Tja…..en dan is mijn neus toch soms erg eigenzinnig. Blijken we toch een wildpaadje te hebben gevolgd wat in the middle of niks zijn waterloo vindt.
Tja en nu? Terug gaan is in mijn ogen hier geen optie. Hier realiseer ik mij weer eens dat verdwalen toch best snel gebeurt kan zijn als je zonder kaart op pad gaat. Natuurlijk ben ik hier niet echt verdwaald. Ik weet dat ik tussen de A12, N224 en de spoorlijn Ede – Arnhem aan het lopen ben. Dus verdwalen is hier een groot woord. Alsmaar recht door lopen en je loopt toch echt ‘ergens’ tegen één van bovenstaande feiten aan.
Gelukkig maar want opgevreten worden door de wilde dieren omdat je te ver van huis bent, niet genoeg eten en drinken mee hebt, en de weg echt niet meer terug weet is niet wat ik voor ogen heb met een leuke toekomst.

Dat hier wilde zwijnen zitten daar kwamen we al gauw achter. Aan het einde van het wildpaadje en tijdens onze struintocht naar het zoeken naar weer een normaal pad, zagen wij 4 grote wilde zwijnen. Ze waren minstens net zo verrast ons daar tegen te komen als wij hen.
Met een grote omtrekkende beweging kozen ze het hazen- of was het het wilde zwijnen- pad?
Wat geweldig om deze enorme beesten van zo dicht bij in het wild te mogen aanschouwen. We werden er even helemaal stil van. Wat een mooi cadeautje….

Even later vonden we weer een zandpad waar het wandelen een stukje makkelijker ging.
Op een t-splitsing moesten we kiezen. Gaan we links of rechts? Het werd rechts en een heel stuk verder toch maar weer naar links, want dat was waar we dachten uit te moeten komen.
Tja…we kwamen echt wel ergens uit…..bij de parkeerplaats Zuid-Ginkel langs de A12. Oeps…..wij maar denken dat we langs de N224 uit zouden komen. Dit was even een dompertje……..dan toch maar het kompas erbij pakken en zien dat we nu toch echt de juiste richting gaan pakken.
Onderweg kwamen we nog langs een stuk waar allemaal gele bloemen in bloei stonden het was geweldig om te zien. Toen we nog eens heel goed keken bleken die bloemen, st Jacobskruiskruid, vol te zitten met rupsen. Jemig wat een hoop. Vol verbazing heb ik naar de rupsen staan kijken. Het waren allemaal rupsjes van St. Jacobsvlinder. Een geel-zwart rupsje (een zebra rups zag ik thuis op wiki) waar over een tijdje een zwarte vlinder met rode streepjes uit moet komen. Wauw…..Net nu ik weer zo bezig ben met wandelen, Santiago, de camino enz. kom ik op deze weg uitgerekend een ‘kudde’ zebra rupsjes tegen die op weg zijn naar……uiteindelijk een mooie St. Jacobsvlinder te worden. Hoe mooi wil je het hebben? Hoeveel ‘aanwijzingen’ wil ik nog krijgen?
De weg die ‘camino’ heet ligt overal…..

20 minuten later zaten we dan toch aan de versnapering waar we zo hard aan toe waren. Bij Planken Wambuis lekker op het terras. Na 3,5 uur lopen waren we toe aan een paar zachte stoelen. Even rustig zitten betekende nog niet dat ik het ook heel rustig had. Ik ontwaarde ineens een kleine teekje op mijn been. Gelukkig had ik het tangetje bij me dus deze onverlaat heb ik snel en vakkundig verwijderd. Helaas bleek dat ie niet in zijn eentje was. Na de hele familie een toegangsverbod op mijn benen te hebben uitgedeeld was de rust weer gekeerd.
Tja, dat krijg je er nu van als je van het pad af gaat…….eigen schuld, dikke bult.
Gelukkig bleef die laatste achterwege. Ze waren nog zo klein en zaten nog maar zo kort op mijn benen dat ik ze bijna niet eens met het tangetje hoefde aan te raken en ze zo van mijn benen af kon schuiven.

Het 2e stuk van de wandeling maakten we aan de andere kant van de N224. We hadden leergeld betaald op het eerste deel dus bleven we nu zo veel mogelijk langs de N224 maar wel in het bos lopen. Een groot deel van de vlinderroute die we oppakten was rolstoeltoegankelijk en redelijk makkelijk beloopbaar. Tot aan Juffrouw Tok hebben we deze weg kunnen volgen. Vanaf Tok zijn we weer overgestoken naar de andere kant van de weg en zo in 1 streep door naar huis gelopen. De lucht zag er inmiddels zo dreigend uit dat we het idee hadden dat we misschien wel de 100 meter sprint zouden moeten gaan verbeteren wilden we droog thuis komen.
Maar Donar en Wodan waren ons goed gezind en hebben hun dreigementen gelukkig niet uitgevoerd. 7,5 uur na de start van onze wandeling konden we moe, voldaan, en vol prachtige indrukken van de Ginkelse Heide, van natuurgebied het Planken Wambuis en de Sysselt terugkijken op een zeer geslaagde wandeldag. Een hele vakantie in één dag……

Dit smaakt naar meer, nog veel meer……
Wordt vervolgd.

Groetjes Anita