Madeira
13 - 23 januari 2014

Dag 10, woensdag 22 januari 2014.

Onze laatste wandeldag op Madeira is aangebroken. Na het ontbijt, en het tas inpakken, vertrekken we vol goede moed naar Camacha. Het eerste stuk is hetzelfde als gisteren, ware het niet dat vandaag de mist is opgetrokken. Het uitzicht is totaal anders nu.

Ook vandaag hebben we meteen aansluiting van de ene naar de andere bus. Het is weer volle bak. Wandelaars genoeg hier. In Camacha stroomt de bus leeg. We besluiten nu in het andere restaurantje koffie te gaan drinken. Hier blijkt nog een soort van winkel annex fabriek gevestigd te zijn. We kijken onze ogen uit.

*Camacha is het dorp van de mandenvlechters. Alles draait om vimes (wilg), die door vaardige handen in een vorm wordt gebogen. Het middelpunt van het plaatsje lijkt minder het kleine kerkje te zijn en ook niet de nieuwe grote, die begin 1998 werd gewijd, maar veeleer het café O Relógio, een soort toeristische bedevaartsplaats. Dagelijks komen er tientallen sightseeingbussen, waarvan de inzittenden de aangesloten mandenexpositie willen zien en de producten zo gauw mogelijk willen kopen – wat ze ook doen. De winkel is tot aan het plafond gevuld met manden en allerlei aanverwante artikelen*. Aldus de globus gids.

Inderdaad is de winkel tot de nok toe gevuld, maar of alles hier werkelijk nog met de hand gevlochten wordt? Daarover hebben we hevig onze twijfels. Ondanks dat het allemaal net even te mooi lijkt voor handwerk is het leuk om er rond te kijken.
De busladingen toeristen hebben vandaag vrijaf gelukkig. Het is er heel erg stil.

In het aangrenzende café nemen we eerst een bica. Zonder bica (koffie) geen wandeling.
En dan ineens zien we de eerste paraplu’s op straat verschijnen. Oeps, wat is dat nu?
Gisteren mist nu regen. Camacha ligt niet bepaald in het zonnigste gedeelte van Madeira lijkt het. We wachten nog maar even.
Raken een poosje aan de klets met een Duits echtpaar wat al eerder een poging gewaagd heeft ook deze levada wandeling te gaan maken, maar die bleken ergens een afslag gemist te hebben en kwamen op een hele andere levada uit. Dat kan dus ook nog….opletten dus.

Na een tijdje lijkt het droger te worden, we gaan een poging wagen. Op de hielen gevolgd door de Duitsers. Wij hebben een gidsje en zullen het wel weten lijken ze te denken. Zelf hebben ze twee gidsjes maar zelfs met 2 gidsjes zijn ze dus nog verkeerd gelopen. We zullen wel zien. In de andere hoek van het plein pakken we de levada dos Tornos op richting Assomada.

Het weggetje gaat ook hier weer stijl naar beneden. Het is oppassen geblazen nu de wegen een beetje nat zijn. Dan komen we bij een haarspeldbocht. De Duitsers staan nu ook bij ons en zeggen dat ze hier dus verkeerd gegaan zijn. Je had 2 smaken. De levada dos Tornos volgen, wat ze dus gedaan hadden en niet goed was en nog een wegje naar rechts……nou dan lijkt het me vrij simpel toch?
In mijn gidsje stond ook dat het wegje naar rechts de juiste weg was, dus zijn we die ingelopen. Achter ons hoorden we het Duitse stel voor alle zekerheid nog de weg vragen. Hoe onzeker kun je zijn?

Aan het eind van de weg na nog een klein restaurantje moesten we linksaf het ossenpootplaveiselpad op. Wow…..wat een pad zeg! Hier zouden tot voor een paar jaar geleden nog ossenwagens hebben moeten rijden. Ik kan me er werkelijk niks bij voorstellen. Met het tempo van een slak op vakantie daal ik het eindeloos lijkende pad af.
Echt voetje voor voetje, het is glibberig, en echt nog stijler dan stijl naar beneden. Ik leun zwaar op mijn wandelstokken. Wat een exercitie zeg! Ik heb geen idee hoe ver dit naar beneden is, maar als ik even uitrust en om me heen kijk komt er voorlopig nog geen einde aan. In totaal zouden we met deze levada 470 m moeten dalen. Ik heb het idee dat dat meteen aan het begin is. Pff…….

We komen een opwaartsgaand ouder stel tegen. Ik verbaas me erover dat de oude man in kwestie geen stokken bij zich heeft. Zal het verderop dan misschien iets makkelijker worden? Deze mensen moeten nog naar boven. Ik weet niet wat makkelijker is…..
Neerwaarts of opwaarts.
Ik weet alleen dat ik aan het ploeteren ben maar ontzettend loop te genieten. Het is inmiddels droog en de uitzichten zijn prachtig. Ik kijk op tegen de Pico do Avoredo en kijk in het lager gelegen Porto Novo dal.
De hellingen zijn helemaal bebouwd met terrassen vol aanplant. Een beetje zoals je op tv weleens ziet als het over Azië gaat. Heel bijzonder om dit in het echt te mogen aanschouwen. Het is één grote groene oase.
Weer heel anders dan de eerdere levada’s die we de afgelopen dagen hebben gelopen.
Dit is overigens een ‘rode’ levade, niet moeilijk, niet makkelijk, zeg maar. Maar jemig…..wat moet de zwarte levade dan wel niet zijn? Sommige stukken zijn hier echt bijna niet te doen. Volgens het boekje zou deze wandeling 2 uur duren. Ja vast als je vanaf de levada rekent denk ik, maar zie daar eerst maar te komen!

Natuurlijk lukt me dat. We komen eerst nog weer langs zo’n makelaars object, prachtig uitzicht, geheel naar eigen wens in te richten, detail…..de verdiepingsvloer en het dak ontbreken. Leuk terras. Dalen nog verder af en komen tenslotte aan de rand van het dorp uit op de levada do Canico. Met de stroom mee volgen we de levada naar Assomada.

Wat is het hier prachtig, een heel klein beetje lijkt het hier ook op de Bastei. Het rotsgebergte op de grens van Duitsland / Tsjechië. Het is hier wel veel groener, de rotspartijen zijn wel heel imposant.

Van al dat wandelen krijg je best trek, we plunderen onze rugzakken waar we zo’n beetje alles in hebben gestopt wat we nog hadden. Doen ons hier dus tegoed aan olijven, tremocos, paprika, rijstwafels en een toetje toe. Een prima wandellunch.

Na deze welverdiende pauze wandelen we verder. Ik geniet, de omgeving is hier zo mooi, de levada stroomt als een malle naast mij. Vele mooie foto momentjes maken dat ik niet heel hard opschiet op deze levada.
Maar aan al het moois komt uiteraard toch ook weer een eind als we Assomada bereiken. Dan zijn we weer in de bewoonde wereld.

We drinken een bica in een restaurantje en raken aan de praat met een wandelstel uit Noord- Duitsland. Hierna zoeken we de bus….
Op een gegeven moment hebben we inderdaad een halte gevonden. Alleen…..welke kant van de straat moeten we nu hebben? Ik spreek een mevrouw aan en probeer te vragen welke kant ik op moet naar Funchal. Ik hoop dat ze me begrepen heeft want erg veel meer dan Portugees sprak ze niet. Als ik haar goed begrepen heb zitten we bij de juiste halte. Nu maar afwachten of de bus komt.
Hier hangt een soort van dienstregeling maar hoe die bedoeld is? Joost mag het weten.

Eén sinasappeltje verder komt er ineens de bus de hoek om rijden. En ja hoor die gaat naar Funchal. Instappen en wegwezen dus. Een half uurtje later zijn we weer in het centrum. En nu? Het is nog prachtig weer, we besluiten nog een kijkje te gaan nemen in het zona velho ( het oude centrum). We zijn er inmiddels achter dat Funchal over 2 centrums beschikt. Het oude blijkt vele malen leuker te zijn dan het nieuwe. Dit is een soort kunstenaarsparadijs geworden. Zo gaaf.
Elke deur is op een andere manier beschilderd. Geweldig leuk om te zien. We lopen door een enorme lange straat met allerlei kunstuitingen. Het stikt er van de restaurantjes. Overal wordt er geprobeerd ons naar binnen te lokken, maar het is nog vroeg, we houden even de boot af. We lopen een oud pand in, met krakende vloeren, een soort kunstenaarscollectief. Hier is ook een Nederlandse kunstenaar gevestigd. Hij maakt zeer kleurrijke enorme doeken. Een bijzonder pand, met bijzondere schilderijen in een bijzondere buurt.

Ik heb het gevoel dat we nu pas het echte Madeira aan het ontdekken zijn. Nu ik de Portugese smaak te pakken krijg moeten we al bijna naar huis. Dit is voor mij wel een heel bijzonder gevoel. Normaal gesproken heb ik aan het eind van de vakantie altijd zo’n gevoel van…..het was leuk, maar ik ben blij dat ik weer naar huis kan.
Nu denk ik, goh jammer dat we morgen al weer vertrekken het begint nu pas echt leuk te worden. Het eiland, de mensen, de taal, het begint steeds meer eigen te worden. Er is hier nog zoveel te zien, te beleven, te wandelen, te genieten. Dit is echt een hele leuke wijk. Als ik ooit nog eens terug ga naar Madeira dan voor mij geen hotel meer, maar een leuk appartementje in deze mooie oude wijk. Er zijn er genoeg.

Uiteindelijk belanden we bijna bij het laatste restaurantje van de straat op het terras. Voor het eerst in mijn leven eet ik in januari buiten op een terras. Hoe bijzonder is dit? Een prachtige afsluiting van een hele mooie vakantie.
De zalm, aardappeltjes en een soort groente die ik niet ken, maar die wel heel lekker is, de salade en het fruit, smaken me prima.

We genieten nog wat na tot het te koud wordt om te blijven zitten en we toch echt terug moeten gaan naar het hotel. Voor het eerst deze week is het rustig in de bus. Plek genoeg. De rit terug kennen we inmiddels maar al te goed.

Nog even relaxen in bad en daarna een welverdiende nachtrust.
Morgen weer vroeg op.

Slaap lekker……