2014 0119 Madeira dag 7

Madeira
13 - 23 januari 2014

Dag 7, zondag 19 januari 2014.

Weer heerlijk geslapen en op tijd opgestaan. In de ontbijtzaal zien we veel nieuwe gezichten. Er zijn blijkbaar een hoop mensen vertrokken maar ook weer nieuwe aangevoerd. Om ons heen hoor ik mensen plannen maken voor de dag van vandaag.

Ons plan voor vandaag is een stuk van de levada do Norte te gaan lopen.
De 62 km lange Levada do Norte is het langste waterkanaal in het zuidwesten. Voor veel bewoners vormt het waterkanaal de enige toegang tot hun huis en kinderen spelen er. Onder ideale klimaatomstandigheden worden op de hellingen van Estrieto de Cãmera de Lobos de topwijnen van Madeira geproduceerd. Aan weerszijden van de levada rijgen zich de wijngaarden tot een bonte lappendeken aaneen en zijn bijzonder mooi aan het eind van de herfst als het loof van de wijnstokken koperrood kleurt. Zoals de tekst in mijn gidsje ons verteld. Gezien het jaargetijde zullen we daar vandaag niet veel van zien.
Ons doel voor vandaag is de spectaculaire klifkust van de Cabo Girão.

We staan mooi op tijd bij de bushalte. Het is zoals gebruikelijk maar afwachten of er inderdaad een bus komt, maar tot nu toe hebben we steeds geluk gehad, we hopen maar dat ons geluksengeltje ook deze keer weer met z’n stafje zwaait.
Na een paar minuutjes komt er inderdaad een bus aanrijden.
Ik laat de chauffeur mijn gidsje zien en wijs aan waar we heen willen. Hij legt uit dat hij niet langs Estreito de Cãmera de Lobos komt maar wel bij het eindpunt van de route.
Ook goed dacht ik, dan lopen we hem gewoon andersom.
We waren duidelijk niet de enige wandelaars die vandaag op pad wilden.

Leuk om te zien hoe de wandelaars elkaar onderling proberen in te schatten. Wie weet waar je precies moet wezen? De buschauffeur dropte ons na weer een soort van kamikaze rit in de bocht van een vrij drukke weg. Degene die naar Boa Morte wilden lopen moesten meteen recht omhoog. Wij moesten naar beneden zei hij.
We waren ongeveer met een groepje van 8 wandelaars. Niemand wist precies waar we heen moesten. Van de week hadden we ook al zoiets, en ik merk wel dat mijn wandelstokken die uit mijn tas steken en het gidsje wat we bij ons hebben, mensen het vertrouwen geeft dat wij het allemaal wel zullen weten. Niets is minder waar, ook wij doen maar gewoon wat ons gevoel ons ingeeft.

Met de levada wandelingen kan er niet heel veel fout heb ik allang door, als je eenmaal op de levada bent is het gewoon een kwestie van doorlopen, genieten van de geweldige uitzichten, het voorzichtige lopen over smalle en ‘geëxponeerde’ passages….wat dat dan ook mogen zijn. Geëxponeerd, had het woord al zoveel keer gelezen, maar ben er inmiddels achter dat het gewoon kapotte stukken zijn, waar je af en toe gewoon je verstand op nul moet zetten en door moet banjeren. Niet teveel nadenken over wat er verkeerd zou kunnen gaan. Rustig blijven, verstand op nul, en gewoon doorlopen.

Bij de bushalte wegkomen leek voor de meeste wandelaars toch nog een redelijke uitdaging, de meesten bleven maar dralen en konden niet echt een besluit nemen. Wij liepen inmiddels al een eindje op de levada. Het ging prima. We moesten wel even omschakelen, want dit gidsje beschrijft de route maar vanaf 1 kant. Wat dat betreft ben ik met de LAW gidsjes van de Nederlandse routes ( o.a. pieterpad, pelgrimspad) wel verwend, die staan altijd 2 kanten op beschreven. We gaan het gewoon proberen. Zo moeilijk zijn de levada wandelingen niet en in de dorpjes komen we er vast wel uit.
Met onze Hollandse mond komen we hier vast ook wel ‘thuis’……

Bij een huis langs de levada stond een oude baas buiten in het zonnetje te genieten, we vroegen hem hoe we het beste bij de Cabo Girão konden komen. In rap Portugees kregen we uitleg. Tja……dat ging ons toch iets boven de pet, en hoewel hij geen woord buiten Portugal sprak had hij genoeg mensenkennis om door te hebben dat zijn verhaal niet echt bij ons binnenkwam. Hij riep naar binnen dat er iemand moest komen. Meteen kwam de hele familie naar buiten en gebood hij zijn kleindochter ons uit te leggen hoe we bij de Cabo Girão konden komen. Ze vertelde ons hoe we daar het beste konden komen. De levada volgen en door de tunnel en dan rechtsaf dan kom je er vanzelf. Oké, dat kan niet echt moeilijk zijn toch?

Inderdaad komen we even later bij een tunnel die we doorgaan. Onze 2e levada tunnel. De zaklamp was hier niet nodig, zo lang was ie niet. Bijna rechtop lopend konden we voetje voor voetje de tunnel door. Aan het eind gingen we rechtsaf een smal paadje op wat later overging in trapjes en de weg door het resort bracht ons uiteindelijk bij het Mirado de Cabo Girão. Het uitzichtpunt was inderdaad zoals al in het boekje stond, bevolkt door souvenirs verkopers. Die lieten we voor wat het was. Genieten van het prachtige uitzicht was voor ons genoeg. Wat een mooi plekje. Net een sprookje. Water……zover als je kunt kijken. De zon maakte dat het water een prachtige glans kreeg. De steile klifkust hier is uniek voor Europa. Echt supersteil rijst de kust op uit de zee. De Japanners die voor ons in de bus zaten en hier waren uitgestapt staan zich nog steeds te vergapen aan het mooie uitzicht. Wij houden het weer voor gezien en gaan terug naar de tunnel waar we onze tocht voor vandaag verder kunnen vervolgen.

Hoewel Madeira een redelijk klein eiland is, verbaas ik me toch over het feit dat elke levada wandeling zo’n heel andere beleving is. De omgeving is weer heel anders dan onze vorige tochten. Dacht ik bij de vorige wandelingen de mooiste uitzichten wel gehad te hebben, blijken er in deze tocht nog veel mooiere te zijn. Ik kan wel foto’s blijven nemen. Het landschap is hier ook heel anders. We hebben nu een prachtig kijkje op een wirwar van wegen en weggetjes. Vanaf de levada is het alsof je als een soort toeschouwer naar het leven op Madeira mag kijken. Een beetje alsof je vanuit de coulissen naar een toneelstuk kijkt. Heel bijzonder.

Wat opvalt is dat je wel steeds ergens een hond hoort blaffen. Het lijkt wel alsof ieder huis hier een soort van waakhond heeft. Maar hoe of ze eruit zien? Ik heb er meer gehoord dan dat ik ze gezien heb gelukkig.

We kronkelen met de levada door het dal van de Ribeira da Caixa en genieten van het mooie weer. Boven de Pico da Cruz hangt een donkere wolk die het ergste doet vermoeden. Het blijft de hele dag bij dreiging want echte nattigheid valt er gelukkig niet uit. Goed dat we aan de zuidkant blijven en de berg niet over hoeven. Aan de andere kant is het echt een stuk minder mooi, de bui heeft heel veel moeite om over de top te komen daar zijn we maar wat blij mee.

In Garachico houden we een lange pauze op een soort van plateau waarvan het lijkt dat het ooit het dak van een huis geweest moet zijn. Het uitzicht op het dorpje en de oceaan is bijna te mooi om waar te zijn. De salamandertjes die in het zonnetje liggen te genieten schieten weg zodra ze ons horen. Als ze eenmaal merken dat we geen kwaad in zin hebben komen ze weer tevoorschijn om weer even snel te verdwijnen zodra ze ons in de smiezen hebben. Maffe beestjes. Net een soort duveltjes uit een doosje, zo zijn ze er en voor je het weet zijn ze al weer weg. Onmogelijk om ze te fotograferen.
Daar heb ik het geduld niet voor.

De levada is erg in trek vandaag. Regelmatig komen er wandelaars voorbij. Ook de locals hebben hier zo hun loopje. De oude mensen zijn niet erg spraakzaam. Er kan net een knikje vanaf, wij zeggen steeds vol enthousiasme; Bom Dia ( goedendag) met een beetje geluk krijg je inderdaad een Bom Dia terug.

In de afgelegen dorpjes lijken de jongeren het hazenpad te hebben gekozen. Het is wachten tot de laatste hier het licht uitdoet. Ontzettend jammer, want wat is het hier prachtig. Maar zoals zo vaak, zal ook de werkgelegenheid hier niet erg best wezen. Hard werken op het land is niet meer wat de jongeren graag willen. Die kiezen dan toch voor een baan in het toerisme in de hoofdstad of vertrekken naar het vasteland van Europa.

Na nog een flink stuk wandelen komt de kerk van Estreito de Câmera de Lobos in het zicht. Het duurt nog best een tijdje voor we het stadje bereiken. We lopen via een prachtig dal zo het dorpje in en zullen hier op zoek moeten naar de bushalte. Vanaf de levada hebben we mooi zicht op de wegen waar we heen moeten. Via allerlei smalle straatjes met trapjes komen we daar waar we zijn moeten.

Bij de bushalte hangt zoals gewoonlijk geen ritschema met tijden. We gaan maar gewoon zitten en wachten, het is de hele tijd nog goed gekomen dus dat zal nu ook wel. En ja hoor we horen de bus en zien hem vanuit de verte naar beneden komen. Nog 1 bocht en dan komt ie onze kant op…….uh…..dat hoopten wij, maar het gekke ding gaat mooi de weg in voor onze neus omhoog! Dat is stom……en nu? Gauw maar lopen en hopen dat we hem nog kunnen halen. Het is nog een flink stukje steil omhoog en de bus blijft maar staan. Heel raar want meestal rijden ze meteen weg. Tot mijn stomme verbazing blijft ie steeds maar staan. En als we er dan zijn……blijkt dat we deze helemaal niet moeten hebben. Maar gelukkig wel bij de juiste bushalte staan nu, een behulpzame dame zegt dat er binnen 5 minuten een bus naar Funchal komt. Daar vertrouwen we dan maar op.
Ze heeft gelijk.
Een klein half uurtje later staan we weer bij de halte waar we vanmorgen vandaan vertrokken zijn.

Op onze kamer maak ik een heerlijke maaltijdsalade.
Een klein sigarenrondje door de hotelwijk maakt onze dag compleet. Wat een geweldige dag weer.

Nog even lekker relaxen in bad en daarna dromen in bed.
Heerlijk dat we besloten hebben 11 dagen te gaan en niet 8 dan hadden we morgen al weer weggemoeten. We hebben nog zoveel plannen dat we met gemak nog wel een week zouden kunnen blijven.
Het is echt super hier. Voor nu……lekker slapen en morgen gezond weer op.
Op naar dag……8