2014 0116 Madeira dag 4

Madeira
13 - 23 januari 2014

Dag 4, donderdag 16 januari 2014.

Vandaag staat in het teken van de Bom Sucesso levada wandeling.
Lekker op tijd het bed uit, genieten van het heerlijke ontbijt, de opkomende zon boven zee doet de rest. Wat zitten we hier toch heerlijk. We kijken vanaf onze tafel zo uit op de oceaan. De zon piept net om het randje van de muur heen op het terras van het restaurant. Zo super om op deze manier een vakantie dag te mogen beginnen.

Na onze inwendige mens uitgebreid te hebben verwend wordt het tijd voor wat beweging. Op de hotelkamer maken we de lunch in orde, pakken de tas, en nemen foto camera’s en wandelstokken mee.

Maar eerst nog even die gevonden rugzak (zie dag 3) zien te kwijt te raken. Bij de receptie stond de dame al heel enthousiast te doen toen ze ons aan zag komen met de tas. Ze had inmiddels contact gehad met het bedrijf en de medewerker van wie de tas was was op de hoogte en zou de tas die dag komen ophalen. We mochten hem nu wel bij de receptie achter laten. Mooi, eind goed al goed dus. Gelukkig maar.

Wij konden op weg naar de bushalte. Gisteren zijn we immers al in Monte geweest. De route is bekend. Eerst naar het centrum en dan de andere bus. Dachten we……maar tot onze grote verbazing komt er, toen we nog maar nauwelijks bij de halte stonden te wachten, een bus aanrijden waar op staat ‘Monte via Nazaré’. Ook goed, dan pakken we toch deze? Hebben we een rechtstreekse lijn en hoeven we niet over te stappen. Kunnen we ook nog eens voor 1 ritprijs naar boven. Het was met recht een toeristische route en in Monte werden we op een iets andere plek gedropt dan gisteren maar dat mocht de pret niet drukken. We kenden de plek inmiddels dus dat was geen probleem.
Even langs de mandsledes naar boven lopen en daar konden we de Bom Sucesso levada oppakken. Meteen bij de eerste bocht naar beneden raakten we al in gesprek met een Engels echtpaar. Ik verbaasde mij over het feit dat deze mensen geen rugzak, geen wandelstokken en geen bergschoenen aanhadden. Heb ik mij dan zo vergist in de zwaarte van deze wandeling? Mijn gidsje geeft ‘rood’ aan voor deze levada. Dat wil zoveel zeggen als; een gemiddelde wandeling, niet makkelijk, maar zeker ook niet de moeilijkste. Er zijn maar 3 gradaties. Blauw voor makkelijk, rood voor gemiddeld en zwart voor zwaar.
Mijn inschatting was dat er lastige stukken in zouden kunnen zitten, maar zeker ook wat makkelijker te belopen delen. Als ik deze mensen bekijk moet het een appeltje- eitje worden. Nou …. We zullen wel zien.

Na een aangenaam gesprek met deze mensen zijn we ieder op ons eigen tempo doorgelopen. Ze gingen voortvarend van start en waren in een mum van tijd uit het zicht. Tenminste daar leek het op. Maar even later haalden we ze toch weer in. Het was berg op berg af. Al snel was het warm genoeg om de jas in de tas te stoppen. Op dat moment haalden de Engelsen ons weer in. Het was stuivertje wisselen. Het was een pittig eind omhoog lopen en ik was blij dat ik mijn wandelstokken mee had. De uit- en vergezichten waren prachtig. Doorlopen was er niet bij, het was zo leuk om af en toe gewoon even te genieten en foto’s te maken. De levada die we verwachten was ver te zoeken. Dit leek meer op een soort van survival pad en terwijl ik me begon af te vragen wat dan de zwarte levada wandeling voor uitdaging moet zijn komen we het Engelse stel weer tegen. Ze gooien de handdoek in de ring. Het wordt ze toch te zwaar en ze besluiten terug te keren naar Monte. Wij hebben ook geen idee wat ons verder nog te wachten staat, maar gezien hun gebrek aan uitrusting leek het me geen onverstandig besluit.

Even laten stonden we op een kruising waar we konden kiezen, meteen doorlopen op de officiële route of er 200 meter vanaf wijken en de waterval gaan bekijken. Nu we er toch zo dichtbij zijn gaan we natuurlijk voor de bonus. Een kruip door sluip door weg naar de waterval. Een ware survivaltocht. Het was de moeite zeker waard. We waren niet de enige, het Duitse stel wat ons ingehaald had stond er ook nog te kijken.

Even later liepen we de 200 meter terug naar het keuzepunt en hebben we de route weer opgepakt. Het bleef een aaneenschakeling van makkelijke en soms zeer lastige, glibberige passages, prachtige vergezichten. Het mooie is dat je dan weer in een dal kijkt en het volgende moment weer een doorkijkje hebt naar de oceaan. Het is dat je weet dat je op een eiland zit, maar het gevoel is er niet naar. Op Texel heb ik toch een heel andere beleving van het eiland gevoel dan hier. Kan het niet goed uitleggen. Denk dat het komt omdat het hier allemaal zo groen en zo prachtig begroeid is.
Het is net of je door een scene van jungleboek loopt. Eucalyptusbomen waar lange stukken barst van de stam aanhangen, bij wijze van een soort liaan. Allerlei soorten bloemen die in bloei staan. Het is een lust voor het oog en een streling voor je neus. Al je zintuigen worden hier geprikkeld.

Hoogtevrees moet je overigens niet hebben bij deze wandeling want er waren best stukken bij dat je over een heel smal paadje loopt, links van je de levada en de rotsen en rechts een gapend diepe afgrond. Het paadje langs de levada is breed zat om goed over te lopen, maar je moet geen gekke dingen doen of een wiebelende pas hebben.
Ik moet er niet aan denken dat het Engelse stel hier had moeten lopen. Die hebben een goed besluit genomen om terug te keren.
Die hadden voor mijn gevoel geen al te beste voorbereiding gehad. Want hier zonder drinken, wat te eten en wandelstokken naar toe willen gaan is geen beste optie.

Ik was in elk geval blij dat we onderweg nog even heerlijk hebben kunnen picknicken en genoten hebben van het mooie weer. Aan het einde komt de autoweg in rap tempo dichterbij en ook het bijbehorende verkeerslawaai haalt je snel naar de bewoonde wereld terug. Jammer, het sprookjesachtige gevoel van deze mooie wandeling wordt zo bruut verstoord.

Gelukkig hebben we de foto’s en de mooie herinneringen aan deze tocht, die neemt niemand mij meer af. Wat een prachtige ervaring. Het was af en toe best afzien, maar nog mooier dan ik vooraf had durven dromen. Levada’s ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar heb nu helemaal de smaak te pakken. Wat is dit leuk om te doen.

Terug in Funchal hebben we koffie en wat lekkers genomen, deze fantastische wandeling wilden we graag een beetje feestelijk afsluiten. Mooie gelegenheid om mij te laten kennismaken met een echte Portugeese lekkernij. Pastel de Nata! In Nederland niet verkrijgbaar. Maar hier wel. Hoewel het natuurlijk niet de echte Pastel de Nata (ook wel pasteis de Belem genoemd) is komt ie wel heel dicht in de buurt van de echte aldus de kenner. Ik moet zeggen het is een gebakje met een wel heel erg Hollandse smaak. Het is een bakje van bladerdeeg, gevuld met banketbakkersroom, de bovenkant lijkt een beetje op crème brûlée. Op de originele versie hoort nog een beetje kaneel en poedersuiker laat ik mij vertellen. Mmmm, mjammie, dit gaat erin als……koek…..lekker.
Maar goed dat ik niet de beschikking heb over een hele schaal van deze pastel de Nata, want anders…..hahahaha…dat laat zich makkelijk raden toch?

Aan het begin van de avond hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijke vismaaltijd in een prima restaurant. Je hoeft van de honger niet om te komen in Funchal. Restaurant zijn er in alle soorten en maten en voor elke portemonnee. Je kunt het net zo gek maken als je zelf wilt. Wij gaan voor elke dag iets anders en laten ons gewoon verrassen.
Nemen een prato de dia (dagmenu) met vis en zien het verder wel. Tot nu toe bevalt ons dat meer dan goed.

Met een zeer goed gevoel over deze dag zijn we na een uitgebreid bad met een heerlijk rozig gevoel het bed ingestapt. Lekker slapen en morgen gezond, en hopelijk zonder spierpijn weer op.