2013 0526 Trekvogel pad Alkmaar - Koog/Zaandijk

Trekvogelpad

Alkmaar – Koog/Zaandijk

Om 6.30 uur floten weer andere vogeltjes mij wakker. Het was net als thuis. Ook daar ben ik dik voor de wekker wakker gefloten door de vogeltjes. Wat is dat toch heerlijk wakker worden. Ik ben helemaal uitgerust en kan er weer helemaal tegen voor vandaag.
Wat is het toch super als je lijf dat doet wat je graag wil dat het doet.

Ik heb nergens spierpijn, kan gewoon de trap op en af en voel me prima. Als ik toch terugdenk aan het begin van het Pieterpad ooit. Dan kwam ik na zo’n dag als een wrak mijn bed uit, kon nauwelijks het ene poot voor het andere krijgen en moest ik nog een dag. Als ik er zo op terug kijk snap ik eigenlijk niet dat ik toen heb kunnen doorzetten. Wat is er dan nog leuk aan?

Nu voel ik me goed, geen spierpijn, niet eens stram of overige pijntjes, ik ga douchen en daarna ontbijten. Ben benieuwd wat voor verrassingsontbijt me hier te wachten staat.

Helemaal opgefrist en klaar voor de nieuwe dag kom ik beneden. Daar staat een uitgebreid ontbijt op me te wachten. Croissants, krentebollen, bruine bollen, cracker, kaas, worst, ei, jam, pasta, pindakaas. Teveel om op te noemen en te veel om op te eten.
Ik heb een prima bodem gelegd voor de lange wandeldag die me vandaag te wachten staat. Een lunchpakketje werd ook nog verzorgd en zo kon ik precies volgens planning om half 9 de deur uit stappen. Mijn wandelmaatje was al onderweg. Vandaag hoef ik niet weer alleen te lopen gelukkig. Eén dag alleen is leuk, maar nog zo’n 2e lange dag erachteraan is dan toch minder leuk.
We parkeren de auto en gaan op zoek naar het begin van de route, dat bleek nog iets lastiger dan gedacht. Jemig. In Alkmaar zelf is wel gestickerd maar niet bepaald fanatiek. We zoeken ons blauw en zitten dan wel en dan weer niet op de route.
In het park zie ik een stuk achter ons de twee mannen waar ik gisteren in Egmond aan de Hoef een tijdje mee heb zitten praten, die blijken ook nog een tweede dag te lopen dus. De mannen zijn we al gauw kwijt, die zijn blijkbaar anders gelopen, maar hoe dan? We snappen er niks van en raadplegen toch maar de GSM van mijn wandelmaatje. Die brengt ons toch naar daar waar we zijn moeten, erg ver waren we gelukkig niet van de route af. Toch handig die techniek. Tja, als de stickeraars het af laten weten moet je toch wat. Zo fanatiek als de Pieterpad stickers geplakt zitten vind je ze niet op de andere routes. Buiten de steden wel moet ik zeggen, daar zit alles perfect maar in de stad zelf is het rampzalig. Of wij zijn gewoon zelf en ramp dat kan natuurlijk ook. Want ja…..kwebbelen, kijken, en de route beschrijving lezen en goed interpreteren is natuurlijk wel wat veel gevraagd. Hihi….

Uiteindelijk zijn we dan toch op de Boekelemeerweg en kan er weinig meer verkeerd. Dat is namelijk 1 lange rechte weg naar bijna in Akersloot. Als het goed is tenminste. Ineens staan we voor een wegopbreking. Fietsers worden omgeleid, over wandelaars wordt niet gesproken. Het fietspad is weg en is een zandweg geworden. Nat zat dat dan weer wel. Voor zover we kunnen zien zijn er geen obstakels dus we wagen het erop.
Het gaat heel lang goed, tot we ineens bij een brug staan waarop één of ander bronbemalings ding staat die de complete breedte van de brug in beslag neemt. Oeps…..Uitdaging. Mijn wandelmaatje besluit langs de buitenkant van de brug te gaan. Mij niet gezien. Als ik wegglij lig ik in de plomp. Daar het ik geen zin in. Langs het eerste obstakel kan ik eenvoudig heenlopen, de 2e is een ander verhaal. Een beetje klimweg over wat grote buizen en een helpend handje brachten ook mij naar de overkant.
Uitdaging geslaagd zullen we maar zeggen.

Ondanks dat het een lange rechte weg is is het toch prachtig hier te lopen. De weidevogels doen vreselijk hun best ons van hun sierlijke duiken en geluiden te voorzien. Het is een lust voor oog en oor.

Voor we het goed en wel in de gaten hebben staan we bij een pontje en moeten we het Noord-Hollands kanaal overvaren. We hebben geluk, de dag ervoor bleek de pont stuk geweest en de hele dag uit de vaart. Pff….in de verste verte geen brug te bekennen had ik niet willen weten hoe ver we dan om hadden moeten lopen. Gelukkig hoeven we daar niet over na te denken en brengt de pontschipper ons veilig en wel aan de overkant.

We lopen over een lange rechte weg, geliefd wielrenners gebied zo blijkt, neus in de wind onze passen te zetten. Een saaie weg, weinig te zien en te beleven. Ha gelukkig we mogen weer een keertje rechtsaf. Al weer zo’n enorm eind weg. Erg fantasieloos.

“Het blijkt een overblijfsel 1635. De Schermerpolder staat zelfs op de Unesco werelderfgoedlijst. De drooglegging van al deze polders staat op naam van Jan Adriaansz Leeghwater. Timmerman, duikersklok- en klokkenspelmaker en molenbouwer uit de Rijp. Hij is de uitvinder van de molengang en vijzelmolen. De vijzel is een waterschroef, die het water tot 1,20 m omhoog kan brengen. Een molengang is een trap van molens, die elk het water een niveau hoger brachten, totdat het water op de 3 tot 4 m hoger gelegen ringvaart kon worden uitgeslagen. In 1608 begonnen 42 windmolens aan het karwei. In 1612 viel de Beemster droog. De inrichting was vernieuwend en was geïnspireerd op de Italiaanse renaissance. Met de gulden snede als perfecte maat werd een raster van kaarsrechte vaarten en wegen uitgezet van 1800 bij 1200 meter. Langd de wegen van de Beemster werden de typerende stolpboerderijen gebouwd, deels bedrijfsgebouw, maar deels ook lusthof, waar de ‘baet’ werd genoten die op de ‘cost’ van de drooglegging moest volgen. Na de Beemster volgden in rap tempo andere meren: Purmer (1622), Wijdewormer ( 1626), Schermer(1635) en vele kleintjes. “ Zo is te lezen in het boekje van het Trekvogelpad.

En met dit bovenstaande in gedachten is het toch minder fantasieloos dan je zo op het eerste gezicht denkt. Gewoon maar doorstappen dus. De vele weidevogels maken het toch wel tot een klein feestje hier te lopen. De grutto is hier volop aanwezig. Heel bijzonder om die nu hier in zijn leefgebied zo uitgebreid te kunnen bekijken.

Na de Schermerpolder lopen we de Eilandspolder in, heel duidelijk weer anders van opzet met zijn vele kronkelige vaarten en vaartjes, en de karakteristieke huizen van deze streek. Het is een klein feestje hier te mogen lopen. In Driehuizen gaan we naar een restaurantje voor een pauze. Tot mijn grote verbazing zien we hier weer de twee mannen van gisteren en die vanmorgen achter ons liepen. Grappig. Weer even een praatje gemaakt, wij naar het restaurant en zij verder op weg, die hadden hun pauze al gehad.

Na de koffie en appelgebak gaan we op weg naar Graft. Ook al zo’n leuk madurodam dorpje. Het is allemaal klein en snoezig wat je hier ziet. Behalve de auto’s! Jemig ze rijden hier allemaal in van die pc-Hooft trekkers. Moet wel zeggen dat we de hele dag geen kamikaze piloten zijn tegen gekomen. Dus ondanks dat ze in grote lompe bakken rijden zijn het echte heren (en dames natuurlijk) in het verkeer met zeer veel respect voor wandelaars en fietsers!

In Graft kijken we of er evt. een mogelijkheid is om met de bus verder te gaan. Het blijkt toch een best lange route te worden namelijk. We hebben er al 23 op zitten en zijn er nog lang niet. Daar blijkt dat we binnen 8 minuten moeten beslissen of we stoppen of niet. Dat gaat me iets te snel. Dan stoppen we niet en lopen we door. Er staan nog heel wat meer ‘busjes’ ingetekend op de kaartjes die we hebben, dus wie weet, valt het mee en kunnen we ergens anders ook nog de beslissing laten vallen.

In Graft moeten we ook kiezen. Linksaf naar de Rijp en verder naar Spijkerboor om de pont te pakken als ie vaart. Of niet gokken en mijlenver omlopen via West-Grafdijk .
We besluiten 1 risico per dag te nemen en er maar op te vertrouwen dat de pont vaart.
Gelukkig was dat ook zo en konden we droog en makkelijk de overkant van Spijkerboor bereiken.
Daar wachtte nog een heerlijk kopje koffie, bakkie thee en twee hazelino’s op ons.
We hebben al zo ver gelopen dan hebben we dat best verdiend toch?

In het boekje van het Trekvogelpad had ik gisteravond het volgende stukje zitten lezen.
“De landbouw heeft het moeilijk, ook door de internationale concurrentie en het ‘milieu’. Zeker op de veenweiden blijkt boeren nauwelijks nog rendabel te zijn. Daarnaast is het oer-Hollandse waterbeheer van eeuwenlang dijken en malen in de 21ste eeuw geen vanzelfsprekende oplossing meer. Hoe harder Nederland pompt, hoe harder ze verzuipt. Door voortschrijdende bodemdaling is Nederland veranderd in een diepe badkuip, waar het water aan de buitenkant tot aan de rand staat. Als gevolg van de opwarming van de aarde zal de zeespiegel stijgen. Nederland heeft de conclusie getrokken dat hogere dijken en harder pompen geen zin heeft. De duurzame oplossing wrodt nu gezocht in leven met het water. Water krijgt de ruimte. Heroriëntatie in de landbouw en het waterbeheer geven de natuur kansen. Boeren in de veenweidegebieden houden het hoofd boven water met een mix van biologische veehouderij, productie van streekeigen producten, verkoop rechtstreeks aan de consument, zorgboerderij, educatieve en pretactiviteiten en ‘natuurbouw’.

Als je hier, zoals wij nu, een dag mag lopen, dan zie je echt hoe waterrijk Noord-Holland is en inderdaad wat een badkuip ons landje eigenlijk is. Ik heb vandaag heel wat badkuipen en badkuipjes gezien. Loop je over een dijk is aan de ene kant het water heel laag en aan de andere kant staat het bijna aan het randje. Onvoorstelbaar bijna dat het niet vaker fout gaat.

Het is super zo te mogen en kunnen genieten van deze wandeling langs als het water en de weilanden. Langs de Knollendammervaart lopen we verder naar Oost-Knollendam en Wormer. Het is inmiddels al behoorlijk laat en eigenlijk zijn we toe aan een bus terug naar Alkmaar, maar die blijkt vanuit Wormer niet te gaan en de eerstkomende bus die naar Assendelft gaat blijkt nog 55 minuten weg te blijven. Pfff…..Het is nog zo’n 5 km-ter naar Koog-Zaandijk. Er zit niks anders op dan toch maar door te lopen.
Het wordt zwaar, de km-ters beginnen we nu toch wel te voelen. Ik in elk geval wel.
Maar ja…..de Zaanse Schans als kers op het toetje wil ik eigenlijk ook niet missen.
Dus…..we zijn flink en lopen door.

Onderweg worden we nogmaals getrakteerd op de roep van de grutto. O grut, o grut is het net of ie roept. Ze waren samen en scheerden vlak over onze hoofden over de dijk. Het was een pracht gezicht. Heel sierlijk vlogen ze over ons heen, heel rustig. Alsof ze zeggen wilden; bekijk ons maar goed. Heel stil hebben we daarna staan kijken. Een gouden momentje. Ondanks dat ik zo moe was en bijna niet meer kon staan was die toch een moment wat ik niet had willen missen. De grutto’s gaven mij nog net even dat oppeppertje wat ik nodig had om de Zaanse schans te bereiken.

Langs de zaan lopen we zo Zaanse Schans binnen. Het Zaans erfgoed staat hier te stralen in het avondzonnetje. Wat boffen we toch met het weer vandaag. Het waait maar echt koud is het niet. En het is de hele dag al droog. Bedankt weergoden!

Zaanse Schans. Het eerste wat je daarbij te binnen schiet, is molens, klompen, koekjes en Japanners met fototoestellen toch? Nou vooral dat laatste is echt waar. Er liepen nog flink wat Japanners rond en de eerste die we tegenkwamen liep met haar tablet foto’s te maken. Big smile. Geweldig. De molens en alles wat daarbij hoort staan er prachtig bij. Het is dat het zo’n enorm eind rijden is, maar het lijkt me echt leuk om hier eens terug te keren als het gewoon te bezichtigen is. Overdag dus.

Op het station van Zaandijk zie ik op de klok dat het al 19.50 uur. We zijn al vanaf 8.45 uur op pad. Dik 43 km-ter gelopen vandaag. Pff….een topprestatie al zeg ik het zelf.
Ben trots op mezelf, moe maar zeer voldaan. En dolblij dat ik niet eerder de bus heb terug genomen. Dit is toch weer een grens verleggen voor mezelf. Ik heb er nu in elk geval wel alle vertrouwen in dat de 35 km-ter met de strandzesdaagse over 2 maanden ook gaat lukken. Straks moeten we nog 1.5 km, of zoiets naar de auto lopen dus afgerond vandaag 45 km-ter gelopen is een prestatie van wereldformaat voor mij. Wie had dat ooit kunnen denken?

Via Uitgeest terug met de trein naar Alkmaar. Daar even snel een broodje naar binnen geschoven en de auto opgezocht. Terug naar huis. We hebben nog een lange rit voor de boeg. In Amersfoort pak ik de trein. Moest helaas een half uur wachten, zag de trein net wegrijden toen ik het perron op kwam. Uiteindelijk was ik om 23.30 uur thuis.

Wat een weekend, wat een luxe, wat een ervaring.
Zee, zon, wind, vogels, indrukken, afdrukken, ervaringen,1001 gedachten. Dit neemt niemand mij meer af. Wat heb ik genoten.

Dit smaakt weer ongelofelijk naar meer. Gelukkig is het Trekvogelpad 400 km ter lang, dus ik kan nog even. Eerst dit allemaal een plekje geven.


Groetjes Anita