2012 0618 Olsberg

Olsberg - Brilon

18 juni 2012.

7.00 uur. Veel te vroeg wakker! Draai me mooi nog een keertje om. Dit is geen tijdstip om hier al wakker te zijn. Om 7.40 uur stap ik dan toch maar wel onder de douche. Ik kan het niet langer uithouden. Wandelgebied Sauerland roept, het is alsof er 1000 kleine kaboutertjes op de rand van het balkon me roepen. Trek je wandelschoenen aan, kom naar buiten, waar blijf je nou?

Ik vlieg hier onmiddellijk weer in de Diekirch stand van 2 weken geleden. Vroeg op……wandelkloffie aan en gaan…..maar helaas…..mijn 4 wandelmaatjes ontbreken hier! En hoewel ik hier best wel mijn maatje bij me heb en hij heel veel wil doen staat zijn ontvanger beslist niet op wandelstand….jammer.

Tijdens het ontbijt probeer ik nog een pleidooi te houden voor mijn wandelliefde maar ook nu komt de boodschap niet binnen. Is het het onbekende? De angst? Uit je comfortzone durven stappen? Het lukt me (nog) niet om tot hem door te dringen. Het enige wat er gebeurt is dat hij meer en meer aan de handrem gaat hangen en alle mogelijke moeite doet om maar zo lang mogelijk bij het hotel te blijven hangen. Het werd bijna komisch…..Vrouwen hebben de naam te kunnen tijdrekken, maar als er een kampioenschap tijdrekken gehouden zou worden haalt mijn lief op zijn sloffen de eerste prijs! Jemig…..het kind in hem is ontwaakt, of misschien wel nooit ingeslapen!

Eerst volgde een herhaling van de ontbijtsessie in Macedonië. Net zo lang blijven zitten tot je letterlijk het licht uit kan doen in de ontbijtzaal. Om 10.10 uur, het ontbijt is tot 10 uur! liepen we terug naar de hotel kamer. Daar moest ie nog douchen. Ben lekker in het zonnetje op het balkon gaan zitten haken. Ik was natuurlijk al lang klaar voor ik ging ontbijten.
Toen meneer eindelijk klaar was konden we naar beneden. Daar gevraagd hoe laat de bus zou gaan 11.29 bij het Bahnhof vandaan en 11.15 uur vlak bij het hotel. Die konden we halen. Maar 2 stappen buiten en mijn lief vond dat hij veel te dik gekleed was. Had ik op de hotelkamer al gezegd. Doe nou laagjes aan…..want lange mouwen is veel te heet. Maar nee dat vond hij niet, buiten dus wel. Terug naar boven. Ikke niet ben lekker buiten blijven wachten. Lopen we naar de bushalte komt ie tot de conclusie dat de Sauerland kaart, waarmee we gratis kunnen reizen, nog in zijn bloes zit. Op de hotelkamer dus, want die bloes meenemen voor het geval dat, dat deed ie dus niet. Weer terug……grrr…..Blijven lachen Anita zeg ik tegen mezelf! Doe ik ook, maar ondertussen tikt de klok rustig door en is het al weer bijna middag en heb ik nog geen wandelstap gezet! En dat voor zo’n wandelbeest in een wandelgebied pur sang. Dit is afzien!

In de bus, we hebben inmiddels besloten naar Brilon te gaan, valt de Sauerlandkaart ook nog eens van de stoel op de grond. Die heb ik dus maar gauw geconfisqueerd want kwijtraken is natuurlijk het laatste wat er moet gebeuren. Na een prachtig ritje van zo’n 24 minuten kwamen we aan in de stad Brilon. Wat een leuk stadshart is er hier. En wat zie ik voor het gemeentehuis staan? De paal die het begin van de Rothaarsteig aangeeft! Het pad der zinnen.
Wat zou ik toch graag van Brilon naar Olsberg terug lopen, maar mijn lief heeft helaas andere plannen! Na heel lang praten, door Brilon lopen, oude gebouwen bekijken, en een kopje koffie op een terras enz. besluiten we maar om met de bus naar een andere plaats te gaan. We hebben tenslotte niet voor niks een gratis buskaart. Die gaan we maar gebruiken als een soort van Tienertoer! Maar…….op het moment dat we dat besluiten en naar de bus lopen rijdt de bus voor onze neus weg! Volgende bus dan maar, terug naar het centrum, busbahnhof en een andere pakken. Daar herhaalt dit fenomeen zich nog een keer, als we de bus willen nemen rijdt ie weg! De dienstregeling ‘verteld’ ons dat we nu een uur moeten wachten voor er weer een bus komt / gaat. Oeps….wat nu?
Hoe lang lopen we erover om terug te lopen dan vraagt mijn lief. ……tja….een km of 14 is het naar Olsberg. Maar of ie dat gaat halen? Ga hem dat maar eens vertellen?
Ten eerste moet hij zich overgeven aan mijn kennis van wandelroutes waar hij beslist geen hoge pet van op heeft. Ten tweede moet hij zijn eigen grens over. Op het internet heeft hij gelezen dat de Rothaarsteig een dodelijk saaie route is. Van een wildvreemde neemt hij nu eenmaal makkelijker iets voor waar aan dan van mij……ach ja!
Uiteindelijk zegt ie van oké laten we dan maar gaan lopen. En dan even later toch weer die twijfel of ik wel de juiste kant op loop. We lopen langs het VVV de weg naar beneden. Hij is er niet van overtuigd dat we de juiste kant op gaan, ik wel, maar ben het dan zat dat ie mijn woorden in twijfel trekt dus zeg ik niks en duw hem terug richting het VVV en laat het hem zelf vragen. De man van het VVV wijst ons het bord waar we zojuist langs liepen en zegt….de weg naar beneden volgen en dan de rode bordjes met de liggende witte R. Kan niet missen. En inderdaad…..daar kwamen we net vandaan. Nu gelooft hij het wel. Als je op de Rothaarsteig wil verdwalen moet je trouwens flink je best doen. Zo ongeveer elke lantaarnpaal, boom, huis, kastje waar je langs loopt is gemarkeerd met het overbekende rood-witte teken.
Deze tocht durf zelfs ik zonder kaart te gaan lopen!
Maar zo heb je dan toch weer 5 minuten executie tijd gewonnen! Hihi….

Het eerste stukje ging gemakkelijk berg af en rechtdoor. Bijna op de t-splitsing werden we aangehouden door een dame. Die wilde alle mogelijke moeite doen ons van de route af te praten. Ik had bij het VVV al in de gaten dat er een alternatieve route is. De man van het VVV wees ons daar ook al op, maar je loopt de Rothaarsteig of niet. En geen simpel korter alternatief naar Olsberg tenslotte. Ook deze dame probeerde ons het alternatief aan te praten. Lief bedoeld maar daar trapt deze dame niet in, heb ik mijn lief eindelijk zo ver dan zal ik me dus mooi niet door wildvreemden op andere gedachten laten brengen. Dus liepen we gewoon volgens de markeringen. Het ging al snel behoorlijk steil bergop een mooi bos in. Zuchtend, steunend en puffend werd dit pad afgelegd. Na de tweede bocht constateerde mijn lief al…..wel veel van hetzelfde dit bos, weinig variatie. Het stond er vol brandnetels…hihi…En vooral….de stilte natuurlijk. Brandnetels willen geen discussie met je aan. Dan moet je eraan geloven om de discussie in je eigen hoofd aan te gaan. Best wel confronterend als je dat niet gewend bent. Oeps.
Na 20 minuten merkte ik al…o jee, dit gaat hem niet worden vandaag. Natuurlijk is het ook veel te laat om om 14.00 uur nog aan zo’n uitdaging te beginnen. Ik kan lullen als brugman maar dat wil maar niet tussen zijn oren komen. Ondervinding is in dat geval dan altijd nog de beste leermeester.

Uiteindelijk kwamen we een 40 minuten na de start een bushalte tegen waar deze keer de bus wel binnen een paar minuten zou komen en die hebben we genomen. Dan maar helemaal weg van de Rothaarsteig dacht ik. Het was wel even slikken. Maar om nu willens en wetens een redelijk zinloze missie door te drijven……dat kan niet de bedoeling zijn van leuk vakantie vieren. Dus…..heb ik de knop omgezet in mijn hoofd, en de bus gepakt naar Marsberg.

Onderweg genietend van de mooie omgeving. Daar kun je niks maar tegelijkertijd ook alles over zeggen. Het is overweldigend mooi. Bergen, dalen, dorpjes, bossen, alles trekt aan je voorbij als je in een bus zit. Natuurlijk is het leuk dit samen te beleven. En helemaal omdat we deze buskaart gratis hebben gekregen bij het hotel. We kunnen in het Sauerland onbeperkt met de bus en de trein reizen op vertoon van het kaartje. Ideale vinding.

Marsberg bleek het Dippoldiswalde van onze vakantie van vorig jaar. Iets groter maar ook bijna niks te beleven. We hebben het stadje even rondgelopen, een heel erg mooie oude binnenstad zoals in Brilon was er helaas niet. Wel zag ik in een steegje ineens een toren boven op een berg staan en een wegwijzer er naar toe. Maar de weg erheen bleek vele malen langer dan we dachten. Was niet echt te doen. Ik had mijn lief vandaag al iets te veel op de proef gesteld dus doorlopen naar boven zat er deze keer ook niet in.

Wel nog even van het uitzicht genoten en een blik geworpen op de wel heel erg rustige bewoners van deze stad! Heel bijzonder zo’n begraafplaats op een helling.

We hadden nog tijd voor een ijsje bij de Aldi en zijn daarna met gezwinde spoed naar het treinstation van Marsberg gelopen. Terug met de trein naar Olsdorf.
In Olsdorf zijn we bij de Rewe inkopen wezen doen voor het avondeten.

Sla en dressing hadden we nog dus een pak zalmfilets, olijven, een half broodje en twee toetjes waren meer dan genoeg inkopen. Het smaakte allemaal heerlijk.

Na het eten besloten we het zwembad van het hotel te gaan uitproberen. Want van al dat bus en treinreizen wordt je wel moe in je hoofd maar fysiek stelt het allemaal niks voor.
Die energie wil er, zeker bij mij, op de één of andere manier toch uit.
Wonder boven wonder ging mijn lief zelfs mee naar het zwembad. Dat had ik nooit verwacht.
We hebben heerlijk gezwommen, het water was in het begin berekoud, maar na even baantjes trekken leek het water steeds warmer te worden.
Het was voor mijn lief een hele overwinning om met mij mee te gaan zwemmen.
Het zwembad leek wel alleen voor ons. Even kwamen er wat oudjes kijken maar die smeerden hem gelijk weer en 1 stel kwam in badkleding binnen maar na 1 teen in het water gestoken te hebben bliezen ze direct weer de aftocht. Watjes…..!
Na een uur hielden ook wij het voor gezien en gingen we moe en voldaan terug naar de hotel kamer.

Later op de avond hebben we nog heel even beneden in de bar een blik geworpen maar daar was het 70 + gehalte wel zo enorm hoog dat we daar heel snel weggegaan zijn. Hoewel……mijn lief er bijna uit zijn schoenen viel van verbazing. Warren Buffet, zijn grote voorbeeld, zat daar aan een tafeltje te kaarten! Dacht ie….maar deze Warren Buffet sprak gewoon Nederlands….hihi…..moet eerlijk zeggen, het had zijn tweelingbroer kunnen zijn!
We hebben de man maar met rust gelaten. Je kan moeilijk naar hem toegaan en zeggen dat ie op WB lijkt. Waarschijnlijk weet de beste man het zelf helemaal niet, laat staan dat ie weet wie WB is…….dan heb je nogal wat uit te leggen.
Dus….mijn lief mee trekken de bar uit richting hotelkamer was duidelijk een beter plan.
Eenmaal daar terug gingen bij hem de lampjes uit.

Het half uurtje Rothaarsteig, de beklimming naar de toren, het zwemfestijn, en natuurlijk de eindeloze discussies eisten hun tol. Om half 12 lag ie plat. Voor 12 uur was het stil in hotelkamer 318.

Welterusten, droom zacht en tot morgen…..