2012 0603 wandeldag 2

Diekirch – Luxemburg.

3 juni 2012.

6.30 uur……Lig al een half uur verstoppertje te spelen en liedjes te zingen in gedachten. Dromen is er dit keer niet bij. Het is meer een variant op…..zachtjes tikt de regen op mijn …..tentdak! Hihi…..
Helaas zat weeronline.nl dit maal goed met zijn weervoorspelling. Vrijdag zei ie al dat er voor zondag 85% regenkans in zat. Ach ja……
Van onze plannen vroeg te starten op zondagochtend komt op deze manier helemaal niks terecht.

Vanuit de camper is al helemaal geen leven te bespeuren. In de tent zijn we inmiddels alledrie wakker en doen een poging aan te kleden en alvast wat op te ruimen. Want straks moet die tent natuurlijk afgebroken worden.

Ruim na 8 uur ging eindelijk de deur van de camper open en verschenen onze nog slaapdronken wandelvrienden. Nadat daar het bed opgeklapt was en de ontbijttafel geïnstalleerd zijn we met zijn allen de camper ingedoken en hebben ons tegoed gedaan aan brood, koffie, thee, lekkers enz.
Als vanzelf komt dan de vraag; Wat zullen we doen? Lopen of niet?
Een belletje naar het thuisfront had ons al geleerd dat we op niet heel veel beter weer hoefden te rekenen.
Als ik alleen was geweest dan had ik al op pad gegaan. Nat wordt je toch en of je dan om 10 uur gaat lopen of om 8 uur. Natter dan nat kun je niet worden.
Maar ik heb niet het hele eind gereden om dan maar 1 dag te gaan wandelen.
Dus……hoopte ik maar dat het verstand zou gaan zegenvieren bij de twijfelaars.
In de tent had ik al gezegd……meeste stemmen gelden. En samen uit samen thuis.
Van 1 wist ik, die loopt wel, ook al regent het, de andere 3 waren voor mij vraagtekens. In principe hoefde ik er dus nog maar 1 bij te hebben en dan zou het gewoon doorgaan. Kortom…….gewoon rustig afwachten en dan lost het zich vanzelf op dacht ik. Dat gebeurde ook……..
Uiteindelijk gingen we met redelijk wat vertraging op weg naar de start. Inmiddels regende het al lang zo hard niet meer.
Koud was het voor geen meter. Wat we wel zagen was dat de route pal langs de camping liep. Dat hield dus in dat we eerst 2 km naar de start moesten lopen en weer 2 km terug om vervolgens naar 4 km eigenlijk nog niks opgeschoten te zijn.
Funny…..hihi…..

Daarna begon het dan echt. Een leuke kuitenbijter was onze eerste klim. Een heel lang vals plat omhoog. Het landschap is hier echt prachtig. Ondanks de regen en de bewolking kun je toch nog redelijk ver kijken en heb je echt een vakantie gevoel. Het humeur van de wandelaars heeft er niet onder te lijden gelukkig. Iedereen is vrolijk en wel in voor een praatje.

Want ondanks de nattigheid van boven is de saamhorigheid groot. De kwetsbaarheid die ieder tentoonspreid is bewonderenswaardig. Ik prijs mij gelukkig dat we elkaar op deze manier een kijkje in ons leven durven geven.
Bij de derde verfrissingspost kunnen we eindelijk aan de koffie.
Het weer is er niet beter op geworden we zijn ongeveer op de helft. Gelukkig is er een kapelletje open en kunnen we daar droog zitten.
Ik moest wel even een knopje omzetten in mezelf om hardop te praten in een kapelletje maar iedereen deed het en geen antwoord geven als iemand iets tegen je zegt is ook zo onbeleefd. Maria zal het me wel vergeven hoop ik.

We waren nog maar nauwelijks binnen of wv 4 opperde een lied te zingen. Hij zette een Ave Maria in dat ik helaas niet kende. Daarna zette ik het Panis Aangelicus in en wv 3 zong spontaan mee. Dat was zo leuk, echt een kippenvel moment.

In het kerkje zat een al wat oudere dame die vertelde naar Santiago de Compostella gelopen te zijn. Geweldig. Heb een hele poos met haar zitten praten.
In 1998 was ze samen met haar man in 3,5 maand tijd van Duitsland naar Spanje gelopen. 50 tot 60 km per dag. Wat een afstanden! En wat een mooi mens.
Even later kwam haar man binnen. Net Ko de boswachter. Hoedje op, grijs, bijna wit haar in een opgerold paardenstaartje. Hij kreeg van zijn vrouw een beker drinken in zijn handen gedrukt want dat de man van praten en zingen hield was wel duidelijk. Hebben jullie het Halleluja al gezongen was zijn eerste vraag. Nou dat hoef je mij geen 2x keer te vragen dus die zette ik meteen in. Van alle kanten vielen mensen in, je weet niet wat je dan meemaakt. Zo ontzettend leuk.
Een man die net binnenliep brulde meteen de baspartij mee. Helaas kende niet iedereen de tekst dus bleef het bij een stukje. Maar zelfs dat was al prachtig.
Wandelen en zingen…….verbroedering….geweldig.

Inmiddels was het weer nog slechter geworden dus echt haast hebben we niet gemaakt om weg te komen. De ergste buien hebben we afgewacht. Het was een komen en gaan van wandelaars. 2 jonge meiden besloten daar helaas te stoppen. Wv 3 heeft nog een poging gedaan ze om te praten en toch door te lopen maar ze hadden hun vrienden al gebeld dat ze opgehaald wilde worden. Tja…..zonde hoor.
Als je de helft al hebt gelopen en toch al nat bent……kan de andere natte helft er ook nog wel bij toch?

Ons wachten werd beloond want toen we vertrokken was het zo goed als droog……..voor even….
We zijn daarna weer een paar behoorlijke bulten op gegaan en natuurlijk ook even zo vrolijk weer stijl naar beneden. Het leek alsof de organisatie iets meer verfrissingsposten had ingericht dan de dag ervoor. Een heel mooi plekje was bij een klein vennetje. Jammergenoeg kun je verder nergens echt rusten met dit weer dus was het even wat te drinken pakken en een koek en snel weer doorlopen.

Het binnenlopen van Diekirch was ditmaal ook een behoorlijke uitdaging. Jemig.
Pieterburen maar dan in vertikale versie……..modder, glibber, glijen, hellup?
In een tempo van 3x niks zijn we voorzichtig afgedaald. Ik had wel te doen met de oudere deelnemers. Ik mag hopen dat die zo slim zijn geweest halverwege de trap maar te nemen. Was niet de officiële route maar toch…..Het was echt link om daar naar beneden te gaan door die blubber.
Best leuk een gratis modderbad, maar die stenen die er tussen zaten zouden een duik toch een stuk minder aangenaam maken.

Het was enorm grappig om te zien hoe iedereen eruitzag onder aan de bult.
Er waren erbij die maar een paar spatjes op hun broek hadden maar de varkentjes onder ons, ik dus, zaten van knieën tot enkels stijf onder de modder!
Leuk dat je dan meteen ongevraagd adviezen krijgt van medewandelaars over gammashen (een soort beenwarmers van plastik) en welke soort je dan moet hebben.
Nou ik had gewoon mijn afritsbroek, pijpen eraf en de boel is weer schoon! Is ook een oplossing toch? En anders maar gewoon laten zitten. Leuk voor de wasmachine thuis. Heeft ie ook eens het gevoel flink aan de bak toe moeten.

Vanaf deze afdaling was het laatste stukje bijna hetzelfde als het begin maar dan in tegengestelde richting uiteraard.
Zo kwamen we iets voor half 4 aan bij de finish.

Daar konden we bij de balie onze welverdiende medaille ophalen.
De bronzen plak is binnen.
40 km…..Diekirch. Voor herhaling vatbaar.

Terug op de camping moesten we de tent nog afbreken. Het leek er even op dat ie droog de tas in zou kunnen maar helaas waren de weergoden het daar niet mee eens. Natuurlijk hebben we ook eerst even onszelf voorzien van droge en vooral schone kleding want om nou de camper in te vliegen met een ware modderstroom achter je aan is nu niet bepaald netjes.
Nadat alles ingepakt was zijn we rond 17.15 uur vertrokken. Het kaartje van de douche nog even snel ingeleverd wat ons nog een extra rondje camping opleverde omdat we dat bijna vergeten waren. Maar 20 euro borg laten liggen is ook zonde dus dat rondje van de zaak konden we hebben.

We hadden zo-ie-zo iets met rondjes…….of was het gewoon dat we eigenlijk nog geen afscheid wilde nemen? Want ook in Diekirch reden we een rondje omdat de linksaf toch stiekem rechtsaf had moeten zijn. Dus gingen we in de herkansing, en bij de 2e poging wel rechtsaf.
Na ongeveer een 1,5 uur rijden werd het tijd om de koelkast te plunderen en een warme maaltijd te bereiden. Koken op de vierkante centimeter en eten met 5 man / vrouw op een vierkante meter. Wat is dat toch ontzettend leuk.
Geweldig dat wel elkaar zo in ons aura kunnen verdragen.

Na het eten werd ik bevorderd tot co-piloot en mocht ik voorin zitten en de kaart lezen. Na wat, geplande, route wijzigingen onderweg waren we dan uiteindelijk om 23.00 uur in Zeist. Wat heb ik genoten van alles.

Lieve wandelvrienden en vriendinnen. Ik bedank jullie voor het super-toffe-kei-gave- Diekirch- weekend en hoop dat we volgend jaar weer gaan. Marche de L’Armee…….here we comes again…..

Wandelgroetjes Anita