2012 0602 wandeldag 1

Diekirch – Luxemburg.

2 juni 2012.

8 uur……Wake up call…..!!!
Lag ik toch net heerlijk te dromen komt wv4 ons wakker maken. Het is duidelijk dat ik het slapen in de tent als een enorme nieuwigheid heb ervaren want in mijn droom haalde ik er wel hele maffe dingen bij! Ik geloof dat ik de tent wel 3x opgezet heb, mijn bed wel tig keer verplaatst en onder het tentzeil door lag met mijn armen…..Hoe krijg je het bij elkaar verzonnen. Gelukkig lag ik veilig en wel in mijn eigen coconnetje.

Vandaag gaat het dan echt beginnen. De 2-daagse van Diekirch. De marche de L’Armee.
Een hele bekende wandeltocht. Na het superontbijt zijn we naar de stad gelopen. Om iets over 10 kregen we de eerste knip in de kaart. Het eerste stuk was redelijk vlak. We liepen langs de Sauer en gingen aan het eind van de bebouwing een bultje over. Dat was nog maar het begin. Een warmlopertje….gelukkig heb ik mijn stokken mee en kan ik daar heerlijk op leunen en mijn ‘Pinksterkuit’ (2e pinksterdag een blessure opgelopen helaas) ontzien.

Vanaf het eerste idee voor deze tocht heb ik al aangegeven bij de organisator dat vooral bergop lopen een solitaire aangelegenheid is. Maar ik kom er hier achter dat ook steil naar beneden lopen een eigen aangelegenheid is. Het verschil met de Harzvakantie is dat je hier bijna alleen maar over asfalt loopt en in de Harz eigenlijk alleen maar bospaden hebt.
Op het asfalt kun je hier lekker snelheid maken met naar beneden lopen. Door de knieën en je gewoon laten ‘vallen’. Niet nadenken en gaan. Super gewoon. Als je in de juiste cadans zit ga je als een speer.

Op de wat vlakkere gedeelten komt het tot enorm mooie gesprekken met mijn wandelgenoten.
Het is een weldaad te ontdekken dat er oprechte belangstelling voor elkaars levensverhaal is. En soms raak je ook zomaar aan de praat met een persoon waar je toevallig naast verzeild raakt tijdens het lopen. Er zijn ongeveer zo’n 9000 deelnemers verdeeld over 2 afstanden.
Wat heel erg opvalt is de mentaliteit van de wandelaars. De wegen / paden zijn enorm schoon. Er is niemand die zomaar afval naast zich neer laat vallen. Zelfs bij de bevoorrading posten gooien mensen hun afval netjes in de daarvoor bestemde bakken.
Daar kunnen de mensen die mee doen met hardloopwedstrijden nog wat van leren! Die gooien na de finish werkelijk alles zo van zich af! Het is dan net één grote vuilnisbelt.
Hier is het echt supernetjes. De organisatie is perfect geregeld. Kruispunten worden bemand door militairen die de wandelaars met alle egards behandelen. Automobilisten die voor je stoppen als je richting het zebradpad gaat. Tjonge…..dit lijkt wel de perfecte wereld.

Ondanks de inspanning die je toch moet leveren om de hoogte verschillen te overbruggen voel je jezelf sterker worden. De gelukshormonen maken overuren.
Halverwege de tocht hebben we een lange koffiestop gehouden. Heel leuk om dan te observeren wie er allemaal zo’n tocht lopen. Vaders met de draagzak / buggy op de rug om dochter of zoonlief in te zetten als het even niet meer gaat. Vrienden en vriendinnen groepjes.
Echtparen. Militairen. Jong, oud, dik, dun….het maakt allemaal niet uit.
Maar iedereen met hetzelfde doel, de finish halen en wel op een zo leuk mogelijke manier.
Pratend, lachend, genietend. Stuk voor stuk allemaal hele bijzondere mensen.
Zo is wandelen toch zoiets moois. Ik ben eigenlijk helemaal geen mens voor massale tochten maar ik moet zeggen dat ik me in deze tocht toch als een vis in het water voel.
Beschaafde mensen. Geen rommel, oog en tijd voor elkaar. Het gevoelsmens in mij baadt zich in weelde.

De omgeving waarin we wandelen is prachtig, het voelt alsof je door een groene long loopt. Oneindige vergezichten als je weer een col bedwongen hebt. Heerlijke stukken door het bos, en dan weer gezellig door een stadje. Het is van alles wat. Het weer is super, zo mooi zelfs dat we al snel de broeken zo kort mogelijk hebben geritst. Jas in de tas, een shirtje is genoeg. Bovenop de bergen moet je nog uitkijken dat je niet verbrand. De zon doet super zijn best vandaag.

Rond 15.15 uur waren we binnen. We hadden nog puf genoeg om richting de terrasjes te lopen en ons zelf te trakteren op een lekker ijsje. Ook moest er nog even brood gehaald worden. Daarna terug naar de tent / camper om te relaxen. Alle indrukken moesten nog neerdalen. Ik was zo moe van alles dat zitten in een stoel niet lekker voelde. Ik heb dan ook mijn matje op het gras gelegd en ben even in het zonnetje gaan liggen.
Ik was helemaal rozig van het wandelen. Trots op mezelf en mijn wandelgenoten dat we dit toch maar mooi geflikt hebben. Het is niet te vergelijken met het Pieterpad / Pelgrimspad.
Dit is zo intens. Wandelen, praten, ontmoeten……

Na de relaxed modus volgde de douche modus. We hadden een kaartje met 5 euro watertegoed. Er werd een sport van gemaakt, zo leek het, om zo goedkoop mogelijk te douchen. Zo zie je maar weer dat je met heel weinig toch heel veel kunt!
Uiteindelijk hebben we met z’n 5-en gedoucht voor 2.50 of zoiets. Topprestatie.

Als vanzelf volgt dan de inwendige mens en die hebben we in de stad tevreden gesteld.
Het was er druk dus even wachten op ons eten dat moest wel. Maar dat was het waard.
Ik had een heerlijke salade met scampies. 3 hadden er cordonbleu en 1 een rumpsteak. Die laatste wordt op een hete steen geserveerd en dien je zelf te bereiden door hem in stukjes te snijden. Goed bekeken van ze. Scheelt een hoop werk voor de kok. Doe het maar lekker zelf aan tafel, en het is nog gezellig ook.

Terug bij de tent hadden we niet heel veel praatjes meer en zijn we redelijk snel ons mandje ingedoken. Het gesprek met de overburen zijn we uiteindelijk niet aangegaan, we hoopten maar dat de wandeltocht ze zo afgemat had dat ze zich wel koest zouden houden.
Ook wij waren snel in dromenland. Heb de kerkklokken niet gehoord om 5 uur, ze schijnen wel geslagen te hebben. De overburen waren stil, de enige die onze nachtrust verstoorden waren 2 vlaamse gaaien op vrijersvoeten. Die hadden het dak van de tent uitgezocht als liefdesnestje……Een ferme tik van onze ‘beveiliger’ tegen het tentdoek verstoorde hun geluk.
Stank voor dank was ons deel……

Helaas verschenen rond een uurtje of 6 Donar en Wodan op het strijdtoneel. Gelukkig was Donar nog niet helemaal wakker en hield ie de donderklappen binnen. Maar het stoppie had ie wel uit de wolken getrokken. Jemig wat regende het zeg! Niet normaal meer.
Ik dacht….wat nu valt valt straks niet en doe gewoon nog even of ik het niet hoor.
Lag mooi nog in de ontkenningsfase……. Te genieten van wat was geweest en te dromen over wat nog moest komen……