2011 0508 dag 3 Eisenach

Reisverslag vakantie DDR
6 tot 15 mei 2011.

Eisenach,
8 mei 2011.

Zondagochtend, wederom heerlijk geslapen. De vogeltjes fluiten en het ontbijt wacht. We staan echt in de zondag-ochtend-vakantie-stand.
Lekker rustig aan dus. Vandaag staat een bezoek aan het Grensmuseum Point Alpha in Geisa op ons wensenlijstje. Dat is een behoorlijk stukje rijden, de omgeving is hier sprookjesachtig mooi, dus dat wordt al genieten vanaf het moment dat we de auto instappen zeg maar.

Maar eerst het superontbijt. Dan is de bodem gelegd en kunnen we het verder af met wat onze koelbox nog te bieden heeft. Vandaag is het zondag dus erg veel inkopen kunnen we nu ook niet doen. We zullen wel zien wat de pot verder schaft vandaag.

De tom tom en de kaart, want die blijkt toch redelijk onmisbaar. Tom tom heeft niet alle dagen even goede zin, ons nuchtere verstand en een blik op de ouderwetse kaart is toch af en toe echt nodig.
De tom tom dus…..brengt ons uiteindelijk daar waar we willen zijn. Point Alpha in Geise. Het was best ver rijden, maar zo mooi. Heerlijk slingerende wegen door bos en akker. Prachtig, heuvel op, heuvel af. Koolzaadvelden zover als je kunt kijken. Die blijken ook nog eens een hele zoete geur af te geven. We zijn nml. even uit de auto gestapt om te fotograferen. En dan pas ruik je hoe zoet het geurt.

We zijn via Phillipsthal gereden, daar zou volgens onze info nog een stuk van de muur te zien zijn. De tom- tom bracht ons bij Phillipstal maar alles wat we zagen was geen muur! 2 dames op een bankje konden ook al geen uitkomst bieden.
We hadden het net in de auto gehad over hoe onbegrijpelijk het kan zijn als je mensen vraagt waar ze zijn en dan niet eens antwoord kunnen geven waar ze precies verblijven. Zoals in programma’s van de vakantie man!
Nou deze 2 dames konden zo het programma in. Die zaten op een bankje maar hadden geen idee waar ze waren. Ach ja……
Konden ons dus ook niet zeggen waar of het stuk muur zou kunnen staan.

Dan zelf maar op zoek. Er was wel een prachtige brug en een bord over de eenwording van Duitsland. Na nog wat rondgekeken te hebben zagen we ineens in een weiland iets wat op de echte oude muur geleken zou kunnen hebben. En een uitkijktoren. Alleen was dat niet in Phillipstal maar aan de overkant van het water in Vacha. Doet er ook niet toe. Hier zagen we een authentiek stuk muur. De westkant onder de graffiti, de ooskant grauw en grijs. Zelfs zonder de uitkijktoren in de nabijheid ervan kon je dus zien wat oost en west geweest was.
Op de brug stond nog een info bord over een huis waar de grens dwars doorheen gelopen heeft. Die brug is dus jarenlang gewoon afgesloten geweest. De mensen uit Phillipstal konden dus wel over de muur en het water kijken naar het vrije Vacha in het Westen, maar er niet naar toe.

In Vacha viel me nog iets bijzonders op. Hoewel we deze vakantie niet echt veel km-ters wandelen heb ik natuurlijk mijn ogen niet in mijn zak zitten, en is mijn ‘Santiago antenne’ best wel aan het werk. Ineens zie ik daar op een lantaarnpaal de Santiago schelp. Best grappig. Ook vanuit hier is het dus mogelijk een route te lopen naar noord Spanje! Best ver…..

Na deze onderbreking, een loop-, lees- en fotomomentje zijn we in de auto gegaan en verder gereden naar Point Alpha.

Bij Point Alpha waren we eerst toe aan een koffie stop. Er stond een mooie picknick bank midden op een groot veld. Helemaal verlaten, een mooi stekkie voor ons. Lekker in het zonnetje. Vanuit die positie hadden we al een leuk uitzicht over wat Point Alpha ons allemaal te bieden had.
Een oud stuk ijzeren gordijn, Kolonnenweg, Uitkijktorens, tankversperring. Wandelroutes, oude voertuigen, beeldmateriaal enz enz.

Na de koffie eerst maar het gebouw ingelopen voor de permanente tentoonstelling. Ook binnen nog een oud stuk ijzeren gordijn en heel veel geschreven info, voorzien van beeldmateriaal. Erg leuk om dat allemaal te zien.
Wat een leven moeten die mensen toch gehad hebben achter zo’n muur. Onbegrijpelijk.

Het leuke aan Point Alpha is dat je Oost en West direct bij elkaar ziet. Hier was het punt waar de Amerikanen en de Duitsers elkaar zowat in de ogen konden kijken. De ene uitkijktoren hield de andere in de gaten. Ze stonden met de geweren op elkaar gericht zeg maar. Heel bizar allemaal. Ook in het Amerikaanse gedeelde is veel aandacht besteed aan het behouden van dit stuk geschiedenis.
Een grote foto buiten markeert het hele gebeuren in 1989. Gorbatsjov, Helmut Kohl en Ronald Regan, de drie ‘gebroeders’ aan de tafel waar het moment van tekenen plaatsvond dat de val van de muur realiseerde.

Het is toch heel raar te merken dat er van die tijd bij mij heel weinig is blijven ‘hangen’. Ik heb het allemaal niet echt heel bewust mee gemaakt. Ga ik terug zitten te denken wat er toen was……..tja……dan heb ik er wel een verklaring voor.
Ik was zwanger van Victor. De hormonen hebben blijkbaar op een dusdanige stand gestaan dat het wereldgebeuren me op dat moment weinig tot niets interesseerde.

Toch is door mijn reis vorig jaar september de nieuwsgierigheid naar die tijd wel heel erg aangewakkerd. Ik heb het bezoek in september aan een DDR – grensmuseum als heel bijzonder ervaren. Dat zelfde gevoel overvalt me nu weer. Het is heel bijzonder terug te zijn in de tijd. Je te realiseren wat het voor de mensen betekend moet hebben. Het is heel interessant om met mensen te praten die die tijd ook werkelijk hebben mee gemaakt. En wat opvalt bij zo’n bezoek aan een DDR- grensmuseum is de leeftijd van de bezoekers. Heel veel jonge mensen.
Hopelijk zet het ze aan het denken.
Het is een tijd die nooit maar dan ook nooit meer mag terugkeren!
Helaas worden er over de hele wereld nog steeds oorlogen uitgevochten en mensen onderdrukt. Kon ik maar met een toverstokje alle ellende de wereld uit helpen.

Na ons zeer uitgebreide bezoek aan P.A. zijn we terug gereden naar Eisenach. Aangezien het nog heel lekker weer was hebben we een mooi plekje opgezocht waar we de restanten uit onze koelbox hebben verorberd. We zaten op een geweldige plek, voor een stapel vers gekapte bomen, wat een heerlijke geur, lekker in het avondzonnetje te genieten. De grote “R” van de langeafstandwandelroute de Rennsteig in ons gezichtsveld.
Wat lijkt het me leuk om die ooit eens te gaan lopen.

De Rennsteig is een langeafstandswandelpad (170 km)van Hörschel naar Blankenstein ( kan ook andersom)dwars door het Thüringer Wald. De route is gemarkeerd door een grote witte ‘R’ ook wel de Mareille genaamd. Mareille was een boswachtersdochter en naar haar is de Rennsteig vernoemd. Het is de bedoeling dat men in Hörschel een steen opraapt, die vervolgens 170 km meezeult en in Blankenstein in de Saale kiepert waardoor hij uiteindelijk via de Main en de Rijn in de Noordzee terecht komt. En niet via de Elbe zoals hij dan eigenlijk zou gaan. Dit is een traditie die echte wandelveteranen maar al te graag vol houden.

Nadat de zon onder gegaan was hebben ook wij onze biezen gepakt en zijn we terug gegaan naar het hotel. Het is mooi geweest voor vondaag.
Terug bij het hotel hebben we nog een klein ommetje gemaakt. Dit maal rechtsom achter het hotel langs. Het bos door en via de weg weer terug. Een echt heel mooie locatie heeft het hotel niet. Achterlangs door het bos is wel leuk. Maar het wordt dan toch weer snel te donker om daar lang te verblijven.

Het is een lange, heerlijke dag geweest. Douchen, een wijntje en lekker slapen.
Onze laatste nacht in Eisenach. Welterusten……..