2010 0920 Wandelen in de Harz 4e dag
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
20 September 2010 | Duitsland, Neuwerk
Wandelen in de Harz
20 september 2010.
4e dag.
6.30 uur Neuwerk ontwaakt. Het is maandag en dat hoor je, gisteren was het nog helemaal stil rond deze tijd. Nu hoor je toch de bedrijvigheid uit de omgeving. De kerkklok slaat en het licht komt ook binnenschijnen. Ik ben niet meer te houden.
Vandaag gaan we naar de Brocken, de hoogste berg van Noord Duitsland. 1142 meter hoog. We gaan eerst een stuk met de auto naar Elend. Van daar met de benenwagen naar Drei Anne Hohne. Daar stappen we op de stoomtrein naar Brocken. Vervolgens gaan we te voet naar Schierke en na de pauze aldaar lopen we terug naar Elend waar de auto weer op ons wacht.
Dit lukt allemaal niet zonder mijn medewandelaars dus maar hopen dat ze gauw allemaal hun bed uitkomen. De tafels zijn door mij inmiddels weer voorzien van al het serviesgoed en lekkers. Mooie tijd voor mij om mijn dagboek verder van mijn schrijfsels te voorzien. Echt zo’n momentje voor mezelf. Een prima begin van elke dag.
Op de afgesproken tijd was iedereen klaar om te vertrekken naar Elend. Door de bossen liepen we naar Drei Anne Hohne. Het weer is prachtig. Al snel zat de jas weer in de tas. Een t-shirt is meer dan voldoende. We boffen echt met dit weer.
De wandeling was mooi, weer een heel ander stuk natuur dan de afgelopen twee dagen. En wat ons in Drei Anne Hohne te wachten stond dat overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Zo ontzettend leuk. Ineens kwamen we vanuit het bos bij de spoorwegovergang en direct rechts was het station. Echt zo’n stationnetje uit een film. Enige jaren geleden was ik fan van de serie ‘medicine woman’ met Jane Seymore in de hoofdrol. Dit stationnetje zou zo model hebben kunnen staan voor deze serie. Hier zou je moeten lopen met zo’n mooie western jurk aan. De cowboys in de buurt. Geweldig. Ik liep daar echt te genieten. Helemaal toen we ook een kaartje moesten kopen. Nog zo’n echt kartonnen dingetje.
Na de kaartjes aankoop moesten we nog een kwartiertje wachten op de trein. Iedereen hangt maar een beetje rond. Niemand had haast. De tijd staat hier gewoonweg stil. 100 jaar terug in de tijd. Onthaasten……vakantie…..wat heerlijk. Thuis lijkt mijlenver weg. Dit is gewoon een andere tijd.
En dan…..komt de stoomtrein binnen. Jammer genoeg werd dat wel met digitale borden aangegeven. Een beetje beeldverstorend op zo’n mooi station.
Maar daar prik ik maar gauw doorheen.
De stoomtrein zelf was zo mogelijk nog nostalgischer dan het station. Echt ook met van die balkonnetjes waar je buiten kon staan. Ik heb nog geprobeerd binnen te gaan zitten. Maar buiten dat het daar erg vol was had ik ook geen rust in mijn gat. Ik zat teveel met mijn hoofd in de film dat ik veel en veel liever dat beeld nog een poosje vast wilde houden. Lekker buiten staan, de wind in je haren voelen. De stoomfluit horen en vooral ruiken.
Wat heb ik genoten. De hele rit naar boven heb ik buiten gestaan. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd. Maar dat kon me niet deren. Dit was zo ongelofelijk genieten.
Het uitzicht was op sommige momenten zo prachtig.
Onderweg kwam de conducteur nog even onze kaartjes knippen. Echt een gaatje erin knippen. Hoe lang is dat geleden? In uniform met een mooie pet op. Een conducteur zoals ie in mijn verbeelding eruit hoort te zien.
Boven op de Brocken staat een rood witte paal. Deze paal is maar 65 dagen per jaar te zien. En laten wij nu net op één van die 65 dagen hier zijn. Het was prachtig helder weer. Wel koud. En het waaide er verschrikkelijk hard. Zodra je één been optilde wist je niet waar je hem neer ging zetten. Hij waaide gewoon onder je vandaan. Gelukkig hadden we onze jassen mee. Die waren nu echt wel nodig.
Het uitzicht op de Brocken is prachtig. Je kijkt er de hele Harz over. Hier kom ik dus ook weer als ik de Harzer Hexenstieg ga lopen.
In het restaurant heb ik mijn kans schoon gezien en een lekkere Soljanka genomen.
Echt een aanrader. Een soort goulash soep. Maar toch anders. Erg lekker in elk geval. Een goed gevulde soep. Ik heb geen idee wat voor wandeling ons nog te wachten staat, maar deze bodem is al vast gelegd. Wie doet me wat? Kom maar op met die wandeling.
Vanuit de trein zag ik een mooi geplaveid pad langs de spoorbaan liggen. Niet bepaald een uitdaging om zo naar beneden te lopen. Volgens onze steun en toeverlaat gaan we dat pad ook niet lopen. Er is ook nog een ander pad wat door de wandelaars meer op prijs gesteld wordt zei hij. Ik laat me verrassen.
Het eerste stuk vanaf de trein was een mooi breed asfalt pad, druk belopen door dalende en stijgende wandelaars. Eenmaal het spoor over verspreidde iedereen zich. Links, rechts, rechtdoor. Mijn wandelmaatje moest even naar het damestoilet, daarom wachtte ik even langs de kant van de weg op de anderen zodat we allemaal weer bij elkaar konden blijven.
Dames toiletten zijn er hier trouwens in overvloed. Allemaal even netjes en schoon. Alleen het papier is er op de bon…….en doortrekken wordt ook lastig.
Toen de kudde weer compleet was bleek dat we op dit punt rechtsaf moesten! Een rotsig pad steil naar beneden. Maar mooi……dat het er was! Wat een uitdaging. Ieder is op zijn / haar eigen tempo dit pad afgedaald. Grote brokken steen. Dan weer rond, dan week hoekig, boomwortels, zand, water. We hebben alles gezien en genoten. En weer was ik erg blij mijn stokken mee te hebben. Die heb je hier echt wel nodig. En niet alleen voor het evenwicht bleek.
Ik kwam een wat oudere heer tegen die me aansprak op mij goede bewapening. Ik beaamde dat ik er heel blij mee was. Hij vroeg of ik soms bang was voor alle heksen. Nee hoor zei ik lachend. Ik ben zelf een heks, dus bang ben ik zeker niet. Zo’n antwoord had ie blijkbaar niet verwacht dus zei ik er maar gauw achteraan dat ik wel een vriendelijke heks was.
Nou toen snapte hij het helemaal niet meer. Maar uitleggen dat ik uit Oudewater kom dat was me nu ook iets te veel van het goede. Ik heb hem een fijne dag gewenst en kreeg die wens ook terug. Waarop ik hem hartelijk dank zegde. Hoofdschuddend liep hij verder.
Naar beneden lopen was trouwens eenvoudiger dan naar boven. We kwamen wel diverse mensen tegen die die tocht ondernamen maar makkelijk leek dat mij zeker niet. Ik weet niet hoe lang je erover doet om boven te komen, maar of ik dat nu zo leuk had gevonden dat weet ik niet. Halverwege de afdaling was er een twijfelpunt. Rechtdoor of naar links. Hier hebben we maar gewacht tot de hele groep weer compleet was. En maar goed ook want we bleken dus linksaf te gaan en niet rechtdoor zoals we eerst dachten.
De verdere afdaling was van een minder moeilijk niveau. Wel prachtige vergezichten en de trein nog een keertje gezien.
In Schierke hebben we weer pauze gehouden en heb ik een windbeutel genomen. Een enorme soes, gevuld met slagroom, ijs en vruchten. Lekker dat ie was. Echt een beloning na zo’n prachtige wandeling.
Hierna zijn we teruggelopen naar Elend waar de bus stond. Een lange maar zeer mooie wandeldag is al weer voorbij. Heel erg veel tijd hadden we dit keer niet, we moesten thuis al weer vrij snel weg om op tijd in het restaurant te zijn. Hetzelfde waar we ook de eerste avond hebben gegeten. Dit keer heb ik een kipspies genomen. Ook die was van prima kwaliteit.
Wat je ook neemt, het is allemaal met zeer veel zorg bereid. Het smaakt prima en de prijs is een lachertje.
En toch blijf ik het jammer vinden dat we niet 1 keertje zelf hebben gekookt. Mijn medereizigers verklaren me voor gek dat ik voor de groep had willen koken. Niemand houdt hier blijkbaar van koken. Inmiddels heb ik begrepen dat de Harzer Hexenstieg in mei en juni volgend jaar in zijn geheel georganiseerd gaat worden door onze gids. Nou ik ben van de partij hoor. Die tocht duurt dan een week en dan wordt er meestal wel 3 dagen zelf gekookt. Ik heb me al aangemeld om te koken. Lijkt me geweldig. Het zal niet makkelijk zijn om zoveel neuzen dezelfde kant op te krijgen met het eten. Maar ik ben zo langzamerhand wel wat gewend! 23 jaar zeurpieten aan tafel……het kan nooit zo zijn dat 9 wandelaars erger zijn dan dat!!!! Kom maar op…..ik neem de uitdaging aan.
In de bus terug naar huis is er eentje begonnen met moppen tappen. De sfeer zat er goed in en iedereen dook dan ook meteen op de flessen wijn in de huiskamer. De houtkachel aan, de glazen vol. De gezelligheid spatte er vanaf. Uiteindelijk heb ik ook de kast met spelletjes nog ontdekt en zo was het laat…..heel erg laat geworden deze avond. Ik heb heerlijk zitten te scrabbelen. Anderen waren aan het kaarten, lezen en kletsen.
Dit is echt zo leuk. Het overtrof mijn stoutste verwachtingen. Ik hoop nog heel wat wandelingen zo te mogen maken. Mij bevalt het prima. Het zal zeker elke keer anders zijn, elke groep heeft natuurlijk zijn bekoringen. Maar voor zo’n eerste keer heb ik ontzettend genoten.
Veel te laat ben ik mijn bed in gekropen, daar waar normaal gesproken mijn lichtje rond 10 uur ’s avonds uitgeblust was houd ik het nu moeiteloos vol tot in de kleine uurtjes. Het geheim….GENIETEN! Niks moet, alles mag.
Op naar de laatste dag……
20 september 2010.
4e dag.
6.30 uur Neuwerk ontwaakt. Het is maandag en dat hoor je, gisteren was het nog helemaal stil rond deze tijd. Nu hoor je toch de bedrijvigheid uit de omgeving. De kerkklok slaat en het licht komt ook binnenschijnen. Ik ben niet meer te houden.
Vandaag gaan we naar de Brocken, de hoogste berg van Noord Duitsland. 1142 meter hoog. We gaan eerst een stuk met de auto naar Elend. Van daar met de benenwagen naar Drei Anne Hohne. Daar stappen we op de stoomtrein naar Brocken. Vervolgens gaan we te voet naar Schierke en na de pauze aldaar lopen we terug naar Elend waar de auto weer op ons wacht.
Dit lukt allemaal niet zonder mijn medewandelaars dus maar hopen dat ze gauw allemaal hun bed uitkomen. De tafels zijn door mij inmiddels weer voorzien van al het serviesgoed en lekkers. Mooie tijd voor mij om mijn dagboek verder van mijn schrijfsels te voorzien. Echt zo’n momentje voor mezelf. Een prima begin van elke dag.
Op de afgesproken tijd was iedereen klaar om te vertrekken naar Elend. Door de bossen liepen we naar Drei Anne Hohne. Het weer is prachtig. Al snel zat de jas weer in de tas. Een t-shirt is meer dan voldoende. We boffen echt met dit weer.
De wandeling was mooi, weer een heel ander stuk natuur dan de afgelopen twee dagen. En wat ons in Drei Anne Hohne te wachten stond dat overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Zo ontzettend leuk. Ineens kwamen we vanuit het bos bij de spoorwegovergang en direct rechts was het station. Echt zo’n stationnetje uit een film. Enige jaren geleden was ik fan van de serie ‘medicine woman’ met Jane Seymore in de hoofdrol. Dit stationnetje zou zo model hebben kunnen staan voor deze serie. Hier zou je moeten lopen met zo’n mooie western jurk aan. De cowboys in de buurt. Geweldig. Ik liep daar echt te genieten. Helemaal toen we ook een kaartje moesten kopen. Nog zo’n echt kartonnen dingetje.
Na de kaartjes aankoop moesten we nog een kwartiertje wachten op de trein. Iedereen hangt maar een beetje rond. Niemand had haast. De tijd staat hier gewoonweg stil. 100 jaar terug in de tijd. Onthaasten……vakantie…..wat heerlijk. Thuis lijkt mijlenver weg. Dit is gewoon een andere tijd.
En dan…..komt de stoomtrein binnen. Jammer genoeg werd dat wel met digitale borden aangegeven. Een beetje beeldverstorend op zo’n mooi station.
Maar daar prik ik maar gauw doorheen.
De stoomtrein zelf was zo mogelijk nog nostalgischer dan het station. Echt ook met van die balkonnetjes waar je buiten kon staan. Ik heb nog geprobeerd binnen te gaan zitten. Maar buiten dat het daar erg vol was had ik ook geen rust in mijn gat. Ik zat teveel met mijn hoofd in de film dat ik veel en veel liever dat beeld nog een poosje vast wilde houden. Lekker buiten staan, de wind in je haren voelen. De stoomfluit horen en vooral ruiken.
Wat heb ik genoten. De hele rit naar boven heb ik buiten gestaan. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd. Maar dat kon me niet deren. Dit was zo ongelofelijk genieten.
Het uitzicht was op sommige momenten zo prachtig.
Onderweg kwam de conducteur nog even onze kaartjes knippen. Echt een gaatje erin knippen. Hoe lang is dat geleden? In uniform met een mooie pet op. Een conducteur zoals ie in mijn verbeelding eruit hoort te zien.
Boven op de Brocken staat een rood witte paal. Deze paal is maar 65 dagen per jaar te zien. En laten wij nu net op één van die 65 dagen hier zijn. Het was prachtig helder weer. Wel koud. En het waaide er verschrikkelijk hard. Zodra je één been optilde wist je niet waar je hem neer ging zetten. Hij waaide gewoon onder je vandaan. Gelukkig hadden we onze jassen mee. Die waren nu echt wel nodig.
Het uitzicht op de Brocken is prachtig. Je kijkt er de hele Harz over. Hier kom ik dus ook weer als ik de Harzer Hexenstieg ga lopen.
In het restaurant heb ik mijn kans schoon gezien en een lekkere Soljanka genomen.
Echt een aanrader. Een soort goulash soep. Maar toch anders. Erg lekker in elk geval. Een goed gevulde soep. Ik heb geen idee wat voor wandeling ons nog te wachten staat, maar deze bodem is al vast gelegd. Wie doet me wat? Kom maar op met die wandeling.
Vanuit de trein zag ik een mooi geplaveid pad langs de spoorbaan liggen. Niet bepaald een uitdaging om zo naar beneden te lopen. Volgens onze steun en toeverlaat gaan we dat pad ook niet lopen. Er is ook nog een ander pad wat door de wandelaars meer op prijs gesteld wordt zei hij. Ik laat me verrassen.
Het eerste stuk vanaf de trein was een mooi breed asfalt pad, druk belopen door dalende en stijgende wandelaars. Eenmaal het spoor over verspreidde iedereen zich. Links, rechts, rechtdoor. Mijn wandelmaatje moest even naar het damestoilet, daarom wachtte ik even langs de kant van de weg op de anderen zodat we allemaal weer bij elkaar konden blijven.
Dames toiletten zijn er hier trouwens in overvloed. Allemaal even netjes en schoon. Alleen het papier is er op de bon…….en doortrekken wordt ook lastig.
Toen de kudde weer compleet was bleek dat we op dit punt rechtsaf moesten! Een rotsig pad steil naar beneden. Maar mooi……dat het er was! Wat een uitdaging. Ieder is op zijn / haar eigen tempo dit pad afgedaald. Grote brokken steen. Dan weer rond, dan week hoekig, boomwortels, zand, water. We hebben alles gezien en genoten. En weer was ik erg blij mijn stokken mee te hebben. Die heb je hier echt wel nodig. En niet alleen voor het evenwicht bleek.
Ik kwam een wat oudere heer tegen die me aansprak op mij goede bewapening. Ik beaamde dat ik er heel blij mee was. Hij vroeg of ik soms bang was voor alle heksen. Nee hoor zei ik lachend. Ik ben zelf een heks, dus bang ben ik zeker niet. Zo’n antwoord had ie blijkbaar niet verwacht dus zei ik er maar gauw achteraan dat ik wel een vriendelijke heks was.
Nou toen snapte hij het helemaal niet meer. Maar uitleggen dat ik uit Oudewater kom dat was me nu ook iets te veel van het goede. Ik heb hem een fijne dag gewenst en kreeg die wens ook terug. Waarop ik hem hartelijk dank zegde. Hoofdschuddend liep hij verder.
Naar beneden lopen was trouwens eenvoudiger dan naar boven. We kwamen wel diverse mensen tegen die die tocht ondernamen maar makkelijk leek dat mij zeker niet. Ik weet niet hoe lang je erover doet om boven te komen, maar of ik dat nu zo leuk had gevonden dat weet ik niet. Halverwege de afdaling was er een twijfelpunt. Rechtdoor of naar links. Hier hebben we maar gewacht tot de hele groep weer compleet was. En maar goed ook want we bleken dus linksaf te gaan en niet rechtdoor zoals we eerst dachten.
De verdere afdaling was van een minder moeilijk niveau. Wel prachtige vergezichten en de trein nog een keertje gezien.
In Schierke hebben we weer pauze gehouden en heb ik een windbeutel genomen. Een enorme soes, gevuld met slagroom, ijs en vruchten. Lekker dat ie was. Echt een beloning na zo’n prachtige wandeling.
Hierna zijn we teruggelopen naar Elend waar de bus stond. Een lange maar zeer mooie wandeldag is al weer voorbij. Heel erg veel tijd hadden we dit keer niet, we moesten thuis al weer vrij snel weg om op tijd in het restaurant te zijn. Hetzelfde waar we ook de eerste avond hebben gegeten. Dit keer heb ik een kipspies genomen. Ook die was van prima kwaliteit.
Wat je ook neemt, het is allemaal met zeer veel zorg bereid. Het smaakt prima en de prijs is een lachertje.
En toch blijf ik het jammer vinden dat we niet 1 keertje zelf hebben gekookt. Mijn medereizigers verklaren me voor gek dat ik voor de groep had willen koken. Niemand houdt hier blijkbaar van koken. Inmiddels heb ik begrepen dat de Harzer Hexenstieg in mei en juni volgend jaar in zijn geheel georganiseerd gaat worden door onze gids. Nou ik ben van de partij hoor. Die tocht duurt dan een week en dan wordt er meestal wel 3 dagen zelf gekookt. Ik heb me al aangemeld om te koken. Lijkt me geweldig. Het zal niet makkelijk zijn om zoveel neuzen dezelfde kant op te krijgen met het eten. Maar ik ben zo langzamerhand wel wat gewend! 23 jaar zeurpieten aan tafel……het kan nooit zo zijn dat 9 wandelaars erger zijn dan dat!!!! Kom maar op…..ik neem de uitdaging aan.
In de bus terug naar huis is er eentje begonnen met moppen tappen. De sfeer zat er goed in en iedereen dook dan ook meteen op de flessen wijn in de huiskamer. De houtkachel aan, de glazen vol. De gezelligheid spatte er vanaf. Uiteindelijk heb ik ook de kast met spelletjes nog ontdekt en zo was het laat…..heel erg laat geworden deze avond. Ik heb heerlijk zitten te scrabbelen. Anderen waren aan het kaarten, lezen en kletsen.
Dit is echt zo leuk. Het overtrof mijn stoutste verwachtingen. Ik hoop nog heel wat wandelingen zo te mogen maken. Mij bevalt het prima. Het zal zeker elke keer anders zijn, elke groep heeft natuurlijk zijn bekoringen. Maar voor zo’n eerste keer heb ik ontzettend genoten.
Veel te laat ben ik mijn bed in gekropen, daar waar normaal gesproken mijn lichtje rond 10 uur ’s avonds uitgeblust was houd ik het nu moeiteloos vol tot in de kleine uurtjes. Het geheim….GENIETEN! Niks moet, alles mag.
Op naar de laatste dag……
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
