2010 0917 Vertrek naar de Harz

Wandelvakantie in de Harz.

17 september 2010.

Eindelijk is het dan zover. Het heeft een tijdje geduurd er gaat één van mijn grote wensen in vervulling. Wandelen in de Harz!
Gisteravond mijn tas al ingepakt. Twijfel of ik teveel bij me heb hoef ik deze keer niet te hebben. Het is me bijna gelukt alles in 1 tas te frotten.
Na het ontbijt en een laatste inspectie door mijn huis was het dan de hoogste tijd te vertrekken. Nog even langs het afhaalbuffet voor de nodige flappen en de reis kan beginnen.
Het eerste uur had ik letterlijk het heen en weer. Van Ede naar Driebergen en weer net zo hard terug naar Ede…..ach ja…..twee stappen vooruit en weer één terug. Zoiets.
Mijn vakantie is begonnen!

Aangezien ik, geheel tegen mijn principes, niet op tijd bij de bus was heb ik me het eerste deel van de reis behoorlijk ingehouden. Heb geluisterd, geobserveerd en vooral nagedacht.
9 Volslagen vreemde mensen in een busje op weg naar de Harz. Wat kan, mag en wil je verwachten van deze 5 dagen?
Ik had er werkelijk geen flauw idee van. Ben volledig blanco en zonder al te hoge verwachtingen aan dit avontuur begonnen. Eigenlijk een beetje mijn eigen Peking Express. Het programma waar ik een aantal jaar geleden zo graag aan mee had willen doen.
Een sprong in het diepe, gewoon lekker genieten van al het nieuwe dat op mij af zal komen.

Al reizend beginnen de mensen om me heen te leven. Hoor ik verhalen, anekdotes, leuke en minder leuke dingen voorbij komen. Wat kan een mens toch veel mee maken in zijn leven! Daar is mijn leventje toch behoorlijk saai bij geweest zeg. Deze mensen zijn de hele wereld over gegaan. Wat heb ik dan gedaan? Onder een steen gezeten? Nee, dat toch ook weer niet.
Heb best al wel wat van de wereld gezien. Maar zo’n avonturier als sommige in dit busje zijn ben ik nu ook weer niet. Mijn leventje was een iets te rustig kabbelend beekje geworden, zonder al te veel stroomversnellingen.

Het is leuk in dit busje, dit beloven een paar prima dagen te worden. Voor zover ik kan inschatten zijn dit allemaal mensen die niet oeverloos de confrontatie zoeken. Die leuke discussies weten te voeren. Maar niet willens en wetens hun gelijk willen krijgen.
Na een flink aantal uren reizen kwamen we aan in Bad Oeyenhausen.
Daar hebben we bij de Italiaan een versnapering genomen en leerde ik al snel meer van mijn medereisgenoten kennen. Tot mijn grote verrassing riep er ééntje of er niet gewisseld kon worden van plaats in de bus. Wat een genot! Eindelijk eens iemand die het begrijpt…….
En gelukkig ging iedereen er in mee. Zo hebben we dus de hele tijd van plaats gewisseld, niemand had een vast plekje. Echt zo leuk, want zo kwam je ongedwongen met iedereen in contact en had je steeds andere gesprekken.

In het busje was het een kakofonie aan verhalen die door elkaar verteld werden.
Mijn hoofd tolde op een gegeven moment van alles wat ik gehoord en gezien had. Want enerzijds zijn er natuurlijk al die verhalen. Maar aan de andere kant, alle indrukken van de wereld onderweg. Het veranderende landschap. De vergezichten, de soms onbegrijpelijke, manoeuvres van medeweggebruikers op de weg. Gelukkig kan ik het allemaal letterlijk van een afstandje bekijken. Ik hoef niet zelf te rijden. Wordt heerlijk luxe door een chauffeur naar de plaats van bestemming gebracht.

Na nog een tussenstop in een restaurant in een klein plaatsje, waarvan ik de naam kwijt ben, maar wel weet dat het restaurant door een leuk Nederlands stel gerund werd, zijn we dan aangekomen in Neuwerk. Onze residentie voor de komende 5 dagen.

En wat voor residentie! Een echt authentiek vakwerkhuis. Eigendom van een Nederlands echtpaar. Heerlijk knus, een eetkamer, woonkamer, tv-kamer, keuken, 3 douches, 3 wc’s, en 9 slaapkamers. Geweldig. Hier ga ik een heerlijke vakantie beleven.
Nadat alle kamers waren verdeeld en we allemaal en beetje bijgekomen waren van alle nieuwe indrukken en we onszelf op de kamers hadden geïnstalleerd zijn we naar het restaurant een paar dorpjes verderop gereden voor het diner.

Een echt Duits restaurant. Plastik bloemen, een hoop hutsels en frutsels aan wanden en plafonds maar het eten en de bediening waren meer dan goed.
Aan tafel kwamen er weer vele gespreksonderwerpen voorbij vliegen. Heerlijk om te luisteren, en ondertussen te genieten van mijn forel. Het uitserveren op zich is al heel bijzonder. Gelukkig had nog iemand de blauwe forel genomen. Wij kregen als eerste al vrij snel een flink bord salade geserveerd. Op een bord in de vorm van een forel met een blauw randje. Heel even zit je dan te twijfelen? Heb ik het wel goed gedaan? Is dit alles? Ik heb toch “Forel Blauw” besteld? Dit kan toch niet waar zijn? Alleen maar dit. Dat is dan wel jammer ik had me zo verheugd op een lekkere forel. Eten deden we allebei nog maar niet. Ook mijn medewandelaar zat denk ik te twijfelen of er nog meer zou komen.

Uiteindelijk werd iedereen voorzien van zijn of haar bord met het bestelde eten. Bijna iedereen had een ander gerecht gekozen. Als laatste kregen we gelukkig toch nog een bord met een enorme gestoomde forel erop. Wat hebben we met zijn allen gesmuld daar zeg! Het eten was meer dan goed. En voor een prijs…….Kom daar in Nederland maar eens om, dan lachen ze je heel hard uit. Ik snap niet hoe ze het er hier in Duitsland voor kunnen doen.

Weer terug in het huis dook iedereen gezellig rond de houtkachel met een wijntje of een bakkie thee. We waren het allemaal best zat na zo’n lange reis dag.
Moe maar zeer voldaan ben ik mijn bed ingedoken.

Op naar de eerste wandeldag……..