Dag 2 van Bunnik naar Oudewater

Rondje Utrecht.
Van 4 – 7 augustus 2010.

2e etappe.
5 augustus 2010.

Bunnik – Oudewater.

7.00 uur. Een nieuwe dag breekt aan. We hebben beiden heerlijk geslapen. En na ons douche en aankleed rondje zijn we naar beneden gegaan voor een voortreffelijk ontbijt.
Onze gastvrouw had ontzettend haar best gedaan het ons naar de zin te maken. En ze bleek ook nog eens een gezellige prater. Ze geeft volksdanslessen en wist daar op een hele leuke wijze over te vertellen. Zo duurt een ontbijt natuurlijk veel en veel langer dan je normaal thuis over je ontbijtje doet. Maar dit soort ontmoetingen zijn zo leuk, die wil je gewoon niet missen. Dan luister je vol belangstelling hoe andere mensen in het leven staan. Echt enorm leuk om zo de dag te beginnen.

Na het uitgebreide ontbijt hebben we onze spullen bij elkaar gezocht, weer op de juiste plekken in de tassen gewurmd en alles op en aan de fiets gebonden. Rond half 10 zijn we vertrokken voor onze 2e fietsdag. Vandaag fietsen we naar Oudewater.

Gisteren kwamen we langs allerlei punten waar Trudi in het verleden haar sporen heeft gelegd en vandaag gaan we naar mijn jeugd terug. Volgens onze gastvrouw gaat het vandaag nog wel iets regenen. Nou wij hopen dat de weergoden ons gunstig gezind zijn en de buien op de juiste momenten los laten……

Het eerste deel van de fietstocht was het laatste deel van gisteren. We moesten even terug door het park om het begin voor de tocht van vandaag op te pakken. Net buiten de poort van het park bedacht Trudi dat de km teller van de fiets toch eigenlijk wel op 0 moest.
Gisteren hebben we 50,4 km gefietst. Nu op nul gezet dus die 0,4 moeten we straks nog even bij vandaag tellen. Niet vergeten!

Het aantal km –ters dat we uiteindelijk gisteren hebben gefietst wijkt niet echt heel veel af van de km-ters die we met de knooppunten kaart bij elkaar hebben gepuzzeld. Er zat maar een kleine 3 km verschil in. Best netjes al zeg ik het zelf.
We zijn samen heel intensief met de kaart en het boekje in de weer geweest om op papier een zo mooi mogelijke route uit te stippelen. Aangezien wij vrouwen zijn die, volgens mannen!, niet kunnen kaartlezen hebben we het toch maar mooi gefixed. En zijn we daar gekomen waar we wezen moesten en nog volgens onze planning ook. Ik vind het een pluim waard voor onszelf!

Terwijl Trudi met haar km- teller aan het stoeien was kwam er een meneer naar ons toe die vroeg of hij kon helpen. Het leek er blijkbaar op dat we de weg kwijt waren. Nadat we hem verzekerd hadden dat we niet de weg kwijt waren maar even aan het stoeien waren met de km-teller wenste hij ons een fijne dag en fietste hij door.
Toch lief dat hij het vroeg.

We waren nog maar weer net op weg of ik zag al weer iets leuks om te vereeuwigen dus vloog ik weer van mijn fiets. Een groot hek voor een weiland. Koe zoekt stier! Wie bedenkt nu zoiets! Geen idee, maar dat wil ik dan weer op de foto hebben natuurlijk. Er zal best een verhaal achter zitten maar dat vertelde het hek natuurlijk niet. Dat verzinnen we er dan zelf maar bij. Zijn we goed in….

Om van Bunnik naar Oudewater te komen vallen er heel wat verkeersknooppunten te slechten. De A12 / A27 zijn hierin de grootste obstakels. En knooppunt Ouderijn natuurlijk.
Normaal gesproken ‘vliegen’ we hier met 100 km per uur over heen. Maar met de fiets is dat toch een heel ander verhaal.
Op papier lijkt het allemaal redelijk saai fietsen maar in de praktijk valt het reuze mee.
En………de tunnels (of waren het toch de weergoden?) boden ons bescherming voor dat ene kleine buitje wat we deze dag hebben gehad. Nou…..eigenlijk was het de 2e. De 1e viel namelijk toen we nog aan het ontbijt zaten. Dus die tellen we niet mee.

Het schuilen onder de tunnel deden we met nog een aantal mede fietsers. Het leek er namelijk op dat het inderdaad maar een buitje zou zijn en geen langdurig geval. Zo’n plaagstootje zeg maar. Toen de weergoden uitgespeeld waren zijn we allemaal weer op de fiets gestapt en lekker verder gereden. Al snel reden we door een prachtig polderlandschap. Langs het fort op weg naar Nieuwegein. Het was leuk fietsen rondom het fort. In eerste instantie dachten we dat we een beetje voor de gek werden gehouden maar dat was toch niet zo. We hoefden niet helemaal een rondje te rijden. Iets over de helft moesten we toch rechtsaf.

We reden op een mooie brug aan. Aangezien dat weer een behoorlijke bult was reed ik iets voor Trudi uit. Ik wilde eigenlijk bovenop de brug stoppen om foto’s te nemen maar deed dat toch maar niet. Het was er behoorlijk druk namelijk. Toen ik op de brug reed hoorde ik ineens het belletje van de trein rinkelen, en zat om me heen te kijken waar nou dan toch die trein moest komen….ik had werkelijk geen flauw idee. Het belletje bleef maar rinkelen en rinkelen. Ik was inmiddels aan de andere kant van de brug en zag dat Trudi er net op reed. En ineens…….had ik het? Het belletje was omdat het een ophaalbrug was…….Doorfietsen Trudi riep ik de bomen gaan naar beneden. Wat een mutsen zijn wij zeg!!! Trudi was nog net op tijd onder de laatste boom door voor ze hem op haar hoofd zou krijgen.
Ik dacht dat er een trein moest komen zei Trudi ook. Ben zo gewend aan die bel dat ik daar niet eens meer op reageer.
Toen werd het toch echt tijd voor koffie en thee…….Langs de waterkant hebben we zitten genieten van de koffie / thee, de bootjes en de gezellige bedrijvigheid op en rond het water.
We zaten daar heerlijk in het zonnetje. De lucht werd steeds blauwer. Op zijn ‘Nels”, er was genoeg blauw voor een mooie jurk……….( grapje uit Lourdes vorig jaar, toen zei Nel steeds als het alweer regende en ze ergens een stukje blauwe lucht ontwaarde, het klaart zo op want het blauw is groot genoeg voor een jurk)

Na de bootjes in Nieuwegein zijn we via Ijsselstein, naar Benschop gereden. Bekend terrein voor mij. Heerlijk om daar weer eens te fietsen. Onderweg de verhalen opgehaald over het spelen met het combo in mijn tienertijd, in Cabauw, en Lopik. Dorpjes op een steenworp afstand van waar wij daar fietsen.
In Benschop hebben we voor het huis van Herman de Man, de romanschrijver, op een bankje onze lunch gegeten. Het Angelus klonk gezellig uit de klokkentoren.
Ik heb daar nog heel even geprobeerd pa en ma te bellen om te zeggen dat we er bijna waren, maar die waren niet thuis. Dus…..zo dacht ik, dan merken ze het vanzelf wel als we komen.
Ze wisten ervan in elk geval alleen niet precies hoe laat. Dat moet dan maar een verrassing zijn.

Na ongeveer een uur pauze zijn we weer op onze stalen rossen gestapt. We worden steeds handiger met het uit- en weer inpakken van onze picknickspullen! Of krijgen we meer ruimte?
Als dat laatste dan al zo was dan hebben we dat daar direct weer opgevuld. Want er zat namelijk ook een groentenboer. Tijdens de lunch hebben we namelijk bedacht wat we die avond zouden gaan koken voor mijn pa en ma, en onszelf natuurlijk. Boontjes en sla hebben we daar alvast ingeslagen.

Van Benschop reden we naar Polsbroek en daar op de hoek rechtsaf de damweg op richting Oudewater. Onderweg heb ik Trudi de kerktorens gewezen van Oudewater. Het blijft leuk om die al van verre te spotten.
De Damweg was nog als vanouds. Altijd wind tegen!
Wat voor mij wel nieuw was is dat je er niet uit je pedalen werd gereden door de auto’s. Er ligt tegenwoordig een vrijliggend fietspad langsop. Een hele verbetering.

In Oudewater heb ik Trudi via de ophaalbrug de stad binnengeloodst. We werden op onze wenken bediend want ook hier moesten bootjes onder de ophaalbrug door. Wachten dus.
Dat bood mij ook even de gelegenheid haar te wijzen op het huis van Marco. ( een vriendje waar ik indertijd verkering mee had)
Deze brug had trouwens ook een belletje, maar geen spoorwegbelletje. Eentje die we wel herkende als brugbelletje. Of zijn we gewoon blond van binnen samen? Hihi….

Samen zijn we door de stad gereden en heb ik haar het stadhuis, de heksenwaag en het arminius huis gewezen. Bij de laatste heeft mijn vader bijna 40 jaar in de bakkerij gewerkt.
Even verderop was het huis van mijn oma. Leuk om dat allemaal te kunnen laten zien.
Over de brug zijn we linksaf gegaan naar De Golf om nog wat boodschappen in te slaan voor het avond eten. We hadden namelijk bedacht dat we kip kerrie zouden eten. Boontjes met rijst en kipfilet in kerriesaus. Daarvoor de ingrediënten allemaal ingeslagen. Nou ja……bijna dan.
Want toen we bijna in de straat in reden bij pa en ma schoot ik heel hard in de lach…..Trudi zei ik, weet je wat we vergeten zijn? Nee zei Trudi, we zijn toch niks vergeten. Jawel zei ik…..we hebben geen kipfilet! Een giller………zo bleek later.

Om iets over tweeën waren we bij pa en ma. Pa was buiten bezig en hoorde ons direct. Ma lag nog even te slapen. Allereerst hebben we hem natuurlijk hartelijk begroet en verteld dat onze fietstocht die dag heel goed verlopen is. Daarna hebben we eerst de nieuwe meubels bewonderd. Het ziet er echt allemaal prachtig uit. Eindelijk klaar. Vanaf januari hebben ze in de renovatie gezeten. Het leveren van de nieuwe meubels was het sluitstuk van het geheel.
Werkelijk alles is van zijn plek geweest, aangepakt of vernieuwd. Ze wonen nu in een compleet nieuw huis.

Ondertussen heb ik even thee gezet en is ma ook aangeschoven in het clubje. Tijdens de thee hebben we ons verhaal gedaan van de eerste 2 dagen fietsen. De gezelligheid die we onderweg hebben. De vele mooie paadjes die we rijden. Kortom….op de helft maar we kunnen nu al zeggen dat het zeer geslaagd is.

Aangezien we toch nog weer de stad in moesten om kipfilet te halen, hebben we er direct nog maar een toeristisch rondje van gemaakt. En ……dat kan natuurlijk niet zonder een bezoek aan de Heksenwaag! Het was lang geleden dat ik daar binnen ben geweest.
Sta ik daar bij de kassa om te betalen, zit er ineens een kat te miauwen. Tja, zei de kassa dame, dat doet ie alleen bij een echte heks. Nou dat verbaasd mij dan niks zei ik, heeft ie goed gezien dan! Haha….
Eerst moesten we naar de zolder om daar een filmpje te bekijken over het wel en wee van de heksen beweging van lang geleden.
In Oudewater werd eerlijk gewogen en werden er geen heksen verbrand of op andere wijze ter dood gebracht. In omliggend plaatsen werd daar duidelijk anders mee omgegaan. Omdat er eerlijk gewogen werd heeft Oudewater ook stadsrechten verkregen. Want haal het niet in je hoofd Oudewater een dorp te noemen dan strijk je de echte Oudewaternaren danig tegen de haren in. Leuk om dat stukje historie weer even te zien. En natuurlijk moesten we beneden daarna op de weegschaal. Trudi en ik hebben beiden een certificaat van weging gekregen. Bij mij bleef het twijfelachtig of ik wel of geen heks was. Hihi……gelukkig staan daar nu geen straffen meer op. Laat mij maar lekker heks blijven!

Na het bezoek aan de Heksenwaag zijn we nog een ruim rondje Oudewater gelopen en uiteindelijk bij de Golf weer aangeland voor de kipfilet.
Daarna zijn Trudi en ik thuis aan het eten begonnen. Pa en ma mochten het allemaal van een afstandje aankijken. Ze hebben wel, heel lief, voor ons de tafel gedekt.

Tijdens het eten bleek dat dit gerecht, in Trudi haar kookcarrière, nogal eens voor ontbrekende ingrediënten zorgt. Hihi…..Ooit heeft ze bij Yvonne uit de koelkast alles mee moeten pakken om het mee te nemen naar de camping en het aldaar klaar te maken. Toen vergat ze de boontjes uit de groentenlade mee te nemen, en moest er wat heen en weer gebeld worden om die uiteindelijk toch maar in de winkel te gaan halen.
En Daniël deed ook nog even mee, want dit is op het ogenblik ook Daniëls favoriete gerecht, alleen vergeet hij meestal de crème fraiche. Kortom het is een heerlijk gerecht, maar nogal vergeetachtig? Of ligt dat meer aan de mensen die het klaar moeten maken dan aan het gerecht? Maakt ook niet uit, als het goed klaargemaakt is is het heel erg lekker.

Na het eten hebben pa en ma de vaat gedaan. Trudi en ik hebben mijn bed in stelling gebracht.
En dat is me toch een gaaf bed. Het lijkt wel een boot! Dat is echt gaaf na zo’n dag vol bootjes. Zit ik aan de waterkant in Nieuwegein nog tegen Trudi te vertellen dat het mij zo gaaf lijkt om op een boot te slapen. Heerlijk dat gedein op het water. Trudi dacht toen al, wacht maar tot vanavond maar dat zei ze mij toen nog niet. Die lachbui die kwam toen we samen met het bed aan het stoeien waren.
Als ik op dit bed ga liggen en mijn ogen sluit hoef ik alleen maar het water erbij te bedenken. Deinen doet ie prima namelijk. Echt super. Ik werd er helemaal blij van.

Daarna zijn we beneden koffie wezen drinken en hebben we nog heel lang met pa en ma zitten kletsen. Heerlijk zo’n avondje thuis. Een prima logeeradres tijdens onze fietstocht. Maar dat wist ik natuurlijk al, want ook met Tine heb ik ooit tijdens een wandeltocht het huis van pa en ma als uitvalsbasis gebruikt. Dat is zo leuk, het geeft zo’n tocht echt iets extra’s. Een gouden tintje……bedankt pa en ma!

Uiteindelijk was het nog weer bijna 11 uur voor we ons bed instuiterden. Heerlijk ik mocht slapen op ‘mijn’ boot. Wat een superbed!
We gaan fijn dromen over de afgelopen dag en uitrusten voor de dag van morgen.
Welterusten!