2009 Bisdomreis Lourdes 26 april - dag 2 -

Bisdomreis naar Lourdes 25 april – 2 mei 2009.

Dag 2, 26 april.

Zondagochtend bijna 6 uur!
De tussenstop in Bordeaux sud maakte dat ik voor de zoveelste keer wakker werd vannacht.
We gingen om 23.30 uur een poging doen te slapen maar daar is uiteindelijk niet heel erg veel van terecht gekomen.
Je ligt maar te draaien en te woelen, te denken, te kijken door de kiertjes van de gordijnen.
Het zal vast de spanning wel wezen. Om mijn medereizigers niet al te veel te storen heb ik mijn spullen gepakt. Mijn schrift, pen en fototoestel en ben in de restauratie wagen gaan zitten.

De vrijwilligers waren al in touw om het ontbijt voor elkaar te maken. En er waren uiteraard nog meer van die vroege vogels zoals ik. Ze kwamen even kijken en gingen toen weer terug, dus of ze echt nu al wakker zullen blijven betwijfel ik.
Om 6.15 uur vertrok de trein vanuit Bordeaux, volgens de vrijwilligers liggen we mooi op schema en is 8.30 uur in Lourdes aankomen nog steeds haalbaar.

Zelf wakker zijn betekent voor mij natuurlijk ook dat mijn fototoestel ook weer aan de slag moet. Het is zo mooi het landschap te zien ontwaken. Hoewel ik weet dat we nu door Frankrijk rijden lijkt het er niet op. Het landschap is, in tegenstelling tot wat ik dacht, hier nog vrij vlak.

Het is heel gek zo relaxed te zitten schrijven terwijl de vrijwilligers bezig zijn voor ons. Het kriebelt echt om mee te gaan helpen. Een mede pelgrim vroeg ook al of ze mee kon helpen maar dat aanbod wordt vriendelijk afgewezen. Dus geniet ik van de rust en het mooie landschap. Ik was al snel in gesprek met een wat oudere dame die ook niet meer kon slapen. Ontzettend leuk even zo maar met iemand te praten in den vreemde.
Wat een weelde gewoon alle tijd voor jezelf te hebben. Eén van de vrijwilligers was op dat moment klaar met zijn taak van dat moment en nam even tijd voor koffie.

We raakten in gesprek en hij bleek een fervent Santiago ganger te zijn. We hebben heel gezellig met elkaar zitten kletsen. Hij is ook 4 jaar als hospitalero in Roncevalles geweest. Dat betekent dat hij dus 4 jaar lang een periode van minimaal 3 weken daar als vrijwilliger gewerkt heeft. Geweldig toch. Hij heeft zelfs nog de eer gehad madame Debril te ontmoeten.
Een paar weken voor ze stierf heeft hij haar ontmoet. Madame Debril was berucht en beroemd in St. Jean Pied de Port. Ze had een enorme hekel aan nep pelgrims en beriep zich erop dat ze ze er feilloos tussenuit kon halen. Haar onverbloemde reacties maakte haar niet zo geliefd.
Het is zo ontzettend leuk dit soort verhalen te horen van ervaren Santiago gangers, nu ik zo dicht bij ben kriebelt het nog veel meer. Ik zou zo door willen lopen. Dat zou geweldig zijn.
Tot over een paar maanden mensen……ik ben even weg…….

Ineens kwam de bedevaart leider het restauratie rijtuig in om te vertellen dat zo direct het ochtendgebed zou beginnen. Dus actie…..Ik ben teruggegaan naar mijn couchette om te kijken of mijn medereizigers de ogen al open hadden kunnen krijgen. Jammer dat ik het gesprek hierdoor moest beëindigen. Maar ja de plicht roept zeg maar. Zittend op onze bedden hebben we het ochtend gebed gebeden. Daarna hebben we getracht onze couchette weer gebruiksklaar te maken voor de dag. Ook dat is weer een hele kunst. Maar het is gelukt.
Het kippenhok was weer helemaal wakker.
De puzzel over de kippen hebben we overigens nog steeds niet opgelost. Wel hebben we inmiddels een versie a en een versie b bedacht.
Die hebben we Henk laten horen, maar het was niet goed zei hij. Versie a was: 99 beesten en 100 euro uitgegeven. Dat is niet goed zei hij dan kom je 1 beest te kort. Nee, zeiden we er is gewoon 1 kip weggevlogen. Hij moest er wel om lachen maar het was niet goed.
Dan versie b; daar hadden we precies 100 beesten maar we hadden er maar 99 euro aan besteed. Was ook niet goed zei hij want nu hielden we 1 euro over. Geen probleem zei ik want die 1 euro doen we in het collecte zakje bij Lourdes.
Weer moest ie lachen. Het was creatief bedacht maar allebei niet goed. Inmiddels had Stephan in de coupe naast ons de juiste oplossing bedacht. Wij hebben er verder maar geen moeite meer voor gedaan. De a en b versie vonden we toch wel heel leuk.

Na het dagklaar maken werden we al snel verrast met het ontbijtpakketje, koffie en thee.
En dan ineens begint het helemaal echt te worden. Het landschap begint te veranderen. Bergen komen in zicht. Zelfs de besneeuwde toppen zijn al te zien. Ineens ben je dan in Lourdes. Bij het binnenrijden van Lourdes hebben we het ‘te Lourdes op de bergen’ gezongen. Kippenvel……als je iedereen het lied hoort zingen. Bij het 6e couplet (van 11) reden we het station van Lourdes binnen.

Er kwam met ons ook een trein Italianen aan. Een gezellige drukte van belang dus bij de bussen. Want er staat daar een hele rij bussen opgesteld die ons allemaal van het station naar de hotels brengt. Het rijdt daar de hele dag af en aan. Er wordt niet moeilijk gedaan over kaartjes kopen en zo. Alles zit blijkbaar bij je reis inbegrepen. Instappen en wegwezen.
En dan rijdt je met zo’n touringcar het centrum binnen. Het zijn allemaal hele nauwe straatjes en overal zitten winkeltjes. De commercie doet daar goede zaken.

In het hotel kregen we direct onze kamersleutel. Henk deelde alle sleutels uit. Wij kregen een kamer op de 3e verdieping, met uitzicht op de straat en de bergen. Dan konden we nog even kijken of we die weggevlogen kip konden vinden zei hij met een grote grijns. Grapjas.
De kamer zelf is mooi ruim. Met uitzicht op de bergen inderdaad, en de winkelstraat naar het heiligdom toe. We boffen zelfs met een ligbad, wat een luxe na zo’n lange treinreis. Nadat ik mijn rugzak heb uitgepakt waar mijn kleding in zit ben ik lekker even het bad in gedoken.
Daar wordt je weer mens van zeg. Zalig……

Vanuit onze kamer kunnen we de Calvarieberg zien waar de grote kruisweg staat. En nog veel meer bergen. Ik krijg echt de wandelkriebels hier. Lopen……weg….en voorlopig niet meer terug komen. Tot 12 uur hadden we tijd voor onszelf. Thee drinkend, schrijvend, pratend en smsend hebben we die tijd doorgebracht.

Om 12 uur werden we in het restaurant verwacht voor de lunch. Dat is beslist geen lunch zoals wij die kennen. Hier is het een complete warme maaltijd. Drie gangen maar liefst.

Na de lunch heeft Henk, onze hotelleider, een mooi programma in elkaar geschroefd en neemt ons mee op wandeling door de heiligdommen. Hij heeft ons al mee genomen naar de grot en daar zijn we netjes in de lange, zwijgende rij mensen aangeschoven en ook door de grot gegaan. Heel apart om dat mee te maken. De reacties van de mensen zijn een studie waard. Ik vrees dat ik en nu nog te nuchter voor ben om er echt iets bij te voelen. Ben er wel van onder de indruk.
Daarna zijn we langs de ‘baden’ gelopen. Je kunt hier, als je daar behoefte aan hebt, ondergedompeld worden in een bad Lourdes water. Moet je wel vroeg voor in de rij gaan staan want er is heel wat belangstelling voor. Nou ik neem op mijn hotel kamer wel een bad want daar komt tenslotte ook Lourdes water uit de kraan! ( mijn Hollandse nuchterheid vrees ik!)
Dat gedoe in zo’n koud bad zie ik echt niet zitten.
En bovendien tijdens onze wandeling heeft het steeds een beetje geregend dus de zegen van boven hebben we genoeg gehad voor vandaag.

De nieuwe kruisweg in Lourdes was ook een blik waard. Er staan 15 manshoge witte marmeren afbeeldingen in een kruiswegpark opgesteld. Dit is speciaal gedaan voor de mensen die minder goed ter been zijn en voor de rolstoelers. De grote kruisweg is namelijk op de Calvarieberg en is heel stijl heb ik me laten vertellen.

Na de kruisweg zijn we naar de aanbiddingskapel gelopen. En wie kwamen we daar tegen……? Hans! Hij was net aangekomen met de bus en was heel blij mij te zien. Hij heeft het van te voren een aantal keren gezegd dat hij bang was mij in Lourdes helemaal niet te zien. En binnen een paar uur na aankomst lopen we elkaar dan al tegemoet. Bijzonder toch.
Hij was best emotioneel, volgens mij had hij ook veel pijn. Ik hoop hem deze week nog wat vaker tegen te komen.

Inmiddels waren we al een behoorlijke poos zo buiten met zijn allen en behoorlijk nat geregend. We stonden met zijn allen op de brug over de Gave te bedenken wat we nu nog wilden. Eigenlijk was dat voor iedereen nog maar 1 ding. Terug naar het hotel. Droog en warm worden. We zijn wel met zijn allen nog even bij Jean Jacques koffie / thee wezen drinken. Een heel klein restaurantje, maar hier werd weer eens bewezen dat er vele makke schaapjes in een hok kunnen. Het was er echt mud vol.
Jean Jacques had Nel enorm te pakken door te laten lijken alsof hij een grote bak koffie over haar heen liet vallen. We schrokken allemaal, maar het was nep. Met een enorme grijns liet hij nogmaals zijn trucje zien. Hij was lekker op dreef want buiten op het terras ging hij nogmaals ermee aan de slag. En dat tussen alle drukte door.

Na de thee / koffie toch maar terug naar de kamer en daar weer verder met de thee. Wat super dat er een waterkokertje mee is. De inwendige mens moet tenslotte ook verzorgd worden.

Tijdens het diner kwamen ook onze vliegtuigpelgrims binnen. Dat maakte het geheel wel rommelig. En hoewel de club uit Ede nu compleet is voelt het beslist nog niet zo. Wij hebben er natuurlijk al een hele reis op zitten en hebben al heel wat samen beleefd. Er zal nog flink aan gewerkt moeten worden deze 2 groepen tot 1 geheel te smeden.
Verder was en nog heel wat geharrewar over het dragen van 2 vaandels. Henk had 2 personen opgegeven die zouden moeten gaan. Maar degene die hij in gedachten had dachten daar duidelijk anders over. Uiteindelijk is besloten dat Tine en ik dit zouden gaan doen.
Na het toetje dus snel naar de Bernadette kerk alwaar wij ons dienden te melden om de vaandels te kunnen dragen.

Daar bleek het hele idee leuk te zijn alleen niet uitvoerbaar. Er waren geen vaandels. Oeps. Klein minpuntje voor de organisatie. Deze leek zo onfeilbaar. Gelukkig zijn het dus gewoon mensen en kan er iets fout gaan. Geen probleem dan voegen wij ons gewoon weer bij de groep. Die kwam net aangelopen over de brug en zo zochten we met zijn allen een plekje in de Bernadette kerk. 1030 man van het bisdom pasten daar moeiteloos in. Onze eerste viering in Lourdes is een feit. De viering was mooi alleen de liedjes zijn tenenkrommend. Wij verzuchten tegelijkertijd dat ze wel erg protestant klonken.

De Arnhemse groep heb ik tussen alle mensen ook weer kunnen ontdekken net als ‘onze’ vrijwilligers uit de coupé in de trein. Na de viering hebben we met zijn allen de meegebrachte kaars aangeboden bij de grot. Weer een lekker rommelig geheel maar toch heel mooi.

We hebben daar nog even staan kijken. Echt heel mooi, indrukwekkend ook. Zoveel mensen, zoveel wensen, zo vele verlangens geuit in het offeren van een kaars.

In stilte zijn we nog even langs de grot gelopen en vandaar terug naar het hotel.
De eerste dag Lourdes zit erop. Een hele belevenis……..
Een dag van ontmoeten en beleven.