2008 1214 pp Ell - Maaseik
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
14 December 2008 | Nederland, Amsterdam
Pelgrimspad
Ell – Maaseik
14 december 2008.
Zondagochtend, na een heerlijk ontbijt de mooie vroege morgen ingestapt. Het beloofd een mooie dag te worden. De rest van Ell lijkt nog in diepe slaap verzonken. Wij lopen Ell uit zoals ons aangeraden is en zien al snel de vertrouwde rood-witte markeringen weer op duiken. Stap voor stap gaan we richting Hunsel. We praten nog wat na over gisteravond, wat een bijzondere mensen. Wat een heerlijke ontmoeting! Het lijkt wel dat, hoe meer we ervan overtuigd raken naar Santiago te gaan lopen, we steeds vaker mensen ontmoeten die ons figuurlijk gezien dan nog een klein juiste duwtje verder in de rug geven.
Heel bijzonder…
Vandaag gaan we op weg naar Maaseik. Ons eerste doel vandaag is Hunsel. Daar is een echte Jacobuskerk, die moeten we natuurlijk even zien. We hebben geluk, vanuit de verte zien we de kerkdeur al openstaan. Tijdens het Sanctus schuiven we zachtjes de bank in.
Wat een mooie knusse kerk. Heel anders dan gisteravond in Ell. Maar ook hier weer veel heiligen. Het leuke is nu wel dat we, dank zij de documentatie van onze gastheer, nu met andere ogen de heiligen bekijken. Jacobus en St. Sebastiaan (met de pijlen door zijn lijf) waren hier ook weer beiden aanwezig.
We hebben twee echte pelgrimsdagen voor ons gevoel. We lopen echt van kerk naar kerk. Dat is wel eens anders geweest, dan moest je de kerken met een lantaarntje zoeken. Nu worden ze elke 5 km op een presenteerblaadje aangereikt lijkt het wel.
Via Hunsel lopen we naar Ittervoort alwaar we ons tegoed doen aan koffie, chocomel en rijstevlaai. Een bakkerij annex pizzaria naast de kerk bood ons een heerlijk warm plekje.
De kerk hier hebben we helaas niet goed kunnen zien. De mis was nog bezig en hier konden we niet stiekem even binnensluipen. Vanaf het altaar konden de voorgangers zo de buitendeur in de gaten houden. Dezelfde priester al de avond ervoor in Ell deed de mis.
De beste man stond niet in een heel erg goed blaadje bij Tine en mij dus we kozen ervoor om dan toch maar door te lopen. Gezien de tijd en de afstand die we nog moeten lopen is dat ook wel verstandig. Als we tenminste niet rond middernacht pas thuis willen komen.
Op naar Thorn dus. Het wereldberoemde witte stadje. Daar moet je ooit toch een keer geweest zijn. Wat ons betreft kan Thorn zich meten met Oud-Heusden, Bourtange, Orvelte enz. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Ontzettend leuk om erdoorheen te wandelen. De abdijkerk moesten we wel even van binnen bekijken. Dat betekende even een kwartiertje geduld. Het was zeker de moeite waard. Eerst hebben we een filmpje van 15 min. gekeken over de geschiedenis van Thorn. Daarna de kerk ingegaan, het was zeker een aanrader van de dame bij de kassa om ons eerst de film te laten zien. Nu keken we toch met iets andere ogen naar alle pracht en praal in deze abdijkerk.
Een uur lang hebben we ons vergaapt aan het verleden. Waar haalden we de energie toch vandaan? Er zijn toch echt dagen geweest dat ik er niet aan had moeten denken zo’n onderbreking in onze wandeling te hebben. Maar nu, dit weekend, leek alles te kunnen. We voelden ons allebei super en genoten voor 200% van alles wat op ons pad kwam.
Zou het door het decembergevoel komen? Ons gastgezin? Of toch gewoon door de mooie route en alles wat erbij hoort? Of zou toch misschien Jacobus over ons waken?
Met pijn in ons hart moesten we toch besluiten door te lopen naar het volgende dorpje want blijven hangen in Thorn was niet echt een optie. Via een mooie weg werden we Thorn uitgeleid. Net aan de rand van het dorpje stond een klein wegkapelletje van Jacobus. Daar stond een bordje in met de tekst dat Santiago gangers in het huis achter het kapelletje een stempel voor hun paspoort konden halen. Helaas, de mensen waren niet thuis. Wat jammer. Geen stempel dus. De mensen waren natuurlijk allemaal op de kerstmarkt. Best te begrijpen.
Op naar Kessenich dan maar. Van Kessenich naar Geistingen en zo naar Ophoven. Ondertussen genietend van alle mooie vergezichten. Veel wandelaars kwamen we hier niet tegen. Het was bijna alsof we alleen op de wereld waren. Zelfs de kleine dorpjes die we doorkwamen leken uitgestorven. In Ophoven was wel een jachthaven. Voor kapitalen aan boten en bootjes lag daar afgemeerd. Helaas was het bijbehorende restaurant gesloten.
Het was prachtig wandelweer maar om nu de inwendige mens van lekkers te voorzien en dan behoorlijk af te koelen vonden we beiden niet echt een goed idee. Maar gelukkig was aan het eind van Ophoven en de jachthaven nog een restaurant en daar hebben we in de serre gezeten en genoten van sloten thee. Gewarmd en gevuld zijn we daarna vertrokken voor het laatste stuk naar Maaseik. Het was zeer mooi lopen langs de maas. We hadden wel geluk want wij liepen van de wind af. De mensen die ons tegemoet kwamen zaten redelijk weggedoken in de kragen van hun jassen. Dat voelde dus duidelijk anders aan.
Er was ons al verteld dat Maaseik een heel mooi marktplein heeft. Mooier dan het Vrijthof in Maastricht werd er gezegd. Dus wij verwachten heel wat natuurlijk. Er is niets teveel gezegd. Het zag er werkelijk prachtig uit. Een mooi verlichte kerstboom in het midden. De geveltjes aan de randen waren zeker het bekijken waard. Je keek je ogen uit.
Jammer dat er geparkeerd mocht worden! Al dat blik in het midden was wel een beetje zonde. Veel tijd om in Maaseik rond te kijken gunden we onszelf niet want terug naar huis komen was onze opdracht. Dat bleek nog een hele uitdaging te worden. Na veel zoeken en vragen hadden we dan eindelijk de bushalte gevonden. 10 minuutjes zouden we moeten wachten. Perfecte timing dus. Ja ja….. maar na 20 minuten was er nog steeds geen bus. Inmiddels waren we erachter dat 100 meter verderop een soort van busstation was. Toen daar maar eens gaan kijken. Werden we ook niet echt wijzer van. De bus die wij volgens ‘09292ov’ moesten hebben kwam daar in ieder geval niet. Toch maar weer terug naar die andere halte. Maar ook daar……geen bus. Wat nu….? Terug het centrum in dan maar. Taxi bellen? Nee toch maar niet. Na nog wat rondgelopen te hebben zijn we maar een pizzeria ingegaan en gevraagd of ze daar misschien wisten of er ergens een bus naar Nederland ging. We zaten tenslotte in België! Ja, een bus zou er wel gaan maar dan moesten we even de brug over. 5 minuten verder bij de benzine pomp was een bushalte.
Oké, dachten we die 5 minuten kunnen er nog wel bij. Dus….de brug over en gaan. Hij was alleen vergeten te zeggen dat het 5 autominuten waren. Dus na zeker 20 minuten waren we pas bij het benzinestation. Daar gevraagd naar de bus maar echt veel wijzer werden we er niet van. De bushalte die ons werd gewezen was van dezelfde bus als die waar we in Maaseik ook al op hadden staan wachten. Terug naar de pomp, wil je dan voor ons een taxi bellen misschien? Of een telefoonnummer opzoeken? Nou dat was te moeilijk daar had ze geen mogelijkheid toe. Het zat ons niet echt mee. Terug komen naar Ede was dus blijkbaar nog niet zo eenvoudig.
Dan maar naar het wokrestaurant naast de pomp. Terwijl we daarheen liepen, keek ik omhoog en zei; ‘Jacobus, waar ben je? Help ons alsjeblieft?’
Ook in het wokrestaurant waren ze niet bepaald scheutig met hulp. Één dame die net uit de bediening kwam lopen hoorde een stukje van onze vraag en begreep dat we de bus moesten hebben naar Susteren of Sittard. Ze zei gelijk dat aan de overkant van de rotonde er toch echt een bushalte moest wezen. Ze kwam zelf uit Susteren en wist het echt zeker.
Wij weer op weg. Terwijl we buiten stonden komt er een soort van regiotaxibusje voorbij rijden. Daar gaat ie zei ik tegen Tine. Wij kijken en ja hoor, iets voorbij de rotonde stopte hij. Tine zette het op een lopen, ik in een iets minder snel tempo erachteraan. En warempel ze haalde het. Gelukkig waren ze zo lief ook op mij te wachten.
Hé hé, we waren op weg terug naar huis. Op een gegeven moment vroeg ik aan de chauffeur waarom hij toch gestopt was bij de rotonde. Hij reed namelijk alle haltes met een bloedgang voorbij. Het antwoord was; “ik had zin in een sigaretje”.
Tine en ik keken elkaar aan en zeiden; ‘Dank je wel Jacobus!’
Soms is er ‘meer’, dat is wel weer duidelijk. Dit kan bijna geen toeval meer zijn.
De chauffeur heeft vreselijk zijn best gedaan om op tijd te zijn voor de intercity van Sittard naar Utrecht. We moesten nog een kaartje halen en direct door naar de trein. Die stond er nog dus de aansluiting was perfect. Ook de overstap in Utrecht verliep zeer voorspoedig zo kwamen we om 20.20 uur in Ede aan.
Nu mij fiets nog! Ook dat lukte wonderwel. Dank zei de intercom en een vriendelijke meneer die aan de ‘andere kant’ wat knoppen op het juiste moment wist in te drukken.
We hebben een perfect wandelweekend beleefd en zullen hier nog lang met heel veel plezier op terug kijken.
24 of 25 januari 2009 staat de volgende etappe gepland. Wordt vervolgd.
Ell – Maaseik
14 december 2008.
Zondagochtend, na een heerlijk ontbijt de mooie vroege morgen ingestapt. Het beloofd een mooie dag te worden. De rest van Ell lijkt nog in diepe slaap verzonken. Wij lopen Ell uit zoals ons aangeraden is en zien al snel de vertrouwde rood-witte markeringen weer op duiken. Stap voor stap gaan we richting Hunsel. We praten nog wat na over gisteravond, wat een bijzondere mensen. Wat een heerlijke ontmoeting! Het lijkt wel dat, hoe meer we ervan overtuigd raken naar Santiago te gaan lopen, we steeds vaker mensen ontmoeten die ons figuurlijk gezien dan nog een klein juiste duwtje verder in de rug geven.
Heel bijzonder…
Vandaag gaan we op weg naar Maaseik. Ons eerste doel vandaag is Hunsel. Daar is een echte Jacobuskerk, die moeten we natuurlijk even zien. We hebben geluk, vanuit de verte zien we de kerkdeur al openstaan. Tijdens het Sanctus schuiven we zachtjes de bank in.
Wat een mooie knusse kerk. Heel anders dan gisteravond in Ell. Maar ook hier weer veel heiligen. Het leuke is nu wel dat we, dank zij de documentatie van onze gastheer, nu met andere ogen de heiligen bekijken. Jacobus en St. Sebastiaan (met de pijlen door zijn lijf) waren hier ook weer beiden aanwezig.
We hebben twee echte pelgrimsdagen voor ons gevoel. We lopen echt van kerk naar kerk. Dat is wel eens anders geweest, dan moest je de kerken met een lantaarntje zoeken. Nu worden ze elke 5 km op een presenteerblaadje aangereikt lijkt het wel.
Via Hunsel lopen we naar Ittervoort alwaar we ons tegoed doen aan koffie, chocomel en rijstevlaai. Een bakkerij annex pizzaria naast de kerk bood ons een heerlijk warm plekje.
De kerk hier hebben we helaas niet goed kunnen zien. De mis was nog bezig en hier konden we niet stiekem even binnensluipen. Vanaf het altaar konden de voorgangers zo de buitendeur in de gaten houden. Dezelfde priester al de avond ervoor in Ell deed de mis.
De beste man stond niet in een heel erg goed blaadje bij Tine en mij dus we kozen ervoor om dan toch maar door te lopen. Gezien de tijd en de afstand die we nog moeten lopen is dat ook wel verstandig. Als we tenminste niet rond middernacht pas thuis willen komen.
Op naar Thorn dus. Het wereldberoemde witte stadje. Daar moet je ooit toch een keer geweest zijn. Wat ons betreft kan Thorn zich meten met Oud-Heusden, Bourtange, Orvelte enz. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Ontzettend leuk om erdoorheen te wandelen. De abdijkerk moesten we wel even van binnen bekijken. Dat betekende even een kwartiertje geduld. Het was zeker de moeite waard. Eerst hebben we een filmpje van 15 min. gekeken over de geschiedenis van Thorn. Daarna de kerk ingegaan, het was zeker een aanrader van de dame bij de kassa om ons eerst de film te laten zien. Nu keken we toch met iets andere ogen naar alle pracht en praal in deze abdijkerk.
Een uur lang hebben we ons vergaapt aan het verleden. Waar haalden we de energie toch vandaan? Er zijn toch echt dagen geweest dat ik er niet aan had moeten denken zo’n onderbreking in onze wandeling te hebben. Maar nu, dit weekend, leek alles te kunnen. We voelden ons allebei super en genoten voor 200% van alles wat op ons pad kwam.
Zou het door het decembergevoel komen? Ons gastgezin? Of toch gewoon door de mooie route en alles wat erbij hoort? Of zou toch misschien Jacobus over ons waken?
Met pijn in ons hart moesten we toch besluiten door te lopen naar het volgende dorpje want blijven hangen in Thorn was niet echt een optie. Via een mooie weg werden we Thorn uitgeleid. Net aan de rand van het dorpje stond een klein wegkapelletje van Jacobus. Daar stond een bordje in met de tekst dat Santiago gangers in het huis achter het kapelletje een stempel voor hun paspoort konden halen. Helaas, de mensen waren niet thuis. Wat jammer. Geen stempel dus. De mensen waren natuurlijk allemaal op de kerstmarkt. Best te begrijpen.
Op naar Kessenich dan maar. Van Kessenich naar Geistingen en zo naar Ophoven. Ondertussen genietend van alle mooie vergezichten. Veel wandelaars kwamen we hier niet tegen. Het was bijna alsof we alleen op de wereld waren. Zelfs de kleine dorpjes die we doorkwamen leken uitgestorven. In Ophoven was wel een jachthaven. Voor kapitalen aan boten en bootjes lag daar afgemeerd. Helaas was het bijbehorende restaurant gesloten.
Het was prachtig wandelweer maar om nu de inwendige mens van lekkers te voorzien en dan behoorlijk af te koelen vonden we beiden niet echt een goed idee. Maar gelukkig was aan het eind van Ophoven en de jachthaven nog een restaurant en daar hebben we in de serre gezeten en genoten van sloten thee. Gewarmd en gevuld zijn we daarna vertrokken voor het laatste stuk naar Maaseik. Het was zeer mooi lopen langs de maas. We hadden wel geluk want wij liepen van de wind af. De mensen die ons tegemoet kwamen zaten redelijk weggedoken in de kragen van hun jassen. Dat voelde dus duidelijk anders aan.
Er was ons al verteld dat Maaseik een heel mooi marktplein heeft. Mooier dan het Vrijthof in Maastricht werd er gezegd. Dus wij verwachten heel wat natuurlijk. Er is niets teveel gezegd. Het zag er werkelijk prachtig uit. Een mooi verlichte kerstboom in het midden. De geveltjes aan de randen waren zeker het bekijken waard. Je keek je ogen uit.
Jammer dat er geparkeerd mocht worden! Al dat blik in het midden was wel een beetje zonde. Veel tijd om in Maaseik rond te kijken gunden we onszelf niet want terug naar huis komen was onze opdracht. Dat bleek nog een hele uitdaging te worden. Na veel zoeken en vragen hadden we dan eindelijk de bushalte gevonden. 10 minuutjes zouden we moeten wachten. Perfecte timing dus. Ja ja….. maar na 20 minuten was er nog steeds geen bus. Inmiddels waren we erachter dat 100 meter verderop een soort van busstation was. Toen daar maar eens gaan kijken. Werden we ook niet echt wijzer van. De bus die wij volgens ‘09292ov’ moesten hebben kwam daar in ieder geval niet. Toch maar weer terug naar die andere halte. Maar ook daar……geen bus. Wat nu….? Terug het centrum in dan maar. Taxi bellen? Nee toch maar niet. Na nog wat rondgelopen te hebben zijn we maar een pizzeria ingegaan en gevraagd of ze daar misschien wisten of er ergens een bus naar Nederland ging. We zaten tenslotte in België! Ja, een bus zou er wel gaan maar dan moesten we even de brug over. 5 minuten verder bij de benzine pomp was een bushalte.
Oké, dachten we die 5 minuten kunnen er nog wel bij. Dus….de brug over en gaan. Hij was alleen vergeten te zeggen dat het 5 autominuten waren. Dus na zeker 20 minuten waren we pas bij het benzinestation. Daar gevraagd naar de bus maar echt veel wijzer werden we er niet van. De bushalte die ons werd gewezen was van dezelfde bus als die waar we in Maaseik ook al op hadden staan wachten. Terug naar de pomp, wil je dan voor ons een taxi bellen misschien? Of een telefoonnummer opzoeken? Nou dat was te moeilijk daar had ze geen mogelijkheid toe. Het zat ons niet echt mee. Terug komen naar Ede was dus blijkbaar nog niet zo eenvoudig.
Dan maar naar het wokrestaurant naast de pomp. Terwijl we daarheen liepen, keek ik omhoog en zei; ‘Jacobus, waar ben je? Help ons alsjeblieft?’
Ook in het wokrestaurant waren ze niet bepaald scheutig met hulp. Één dame die net uit de bediening kwam lopen hoorde een stukje van onze vraag en begreep dat we de bus moesten hebben naar Susteren of Sittard. Ze zei gelijk dat aan de overkant van de rotonde er toch echt een bushalte moest wezen. Ze kwam zelf uit Susteren en wist het echt zeker.
Wij weer op weg. Terwijl we buiten stonden komt er een soort van regiotaxibusje voorbij rijden. Daar gaat ie zei ik tegen Tine. Wij kijken en ja hoor, iets voorbij de rotonde stopte hij. Tine zette het op een lopen, ik in een iets minder snel tempo erachteraan. En warempel ze haalde het. Gelukkig waren ze zo lief ook op mij te wachten.
Hé hé, we waren op weg terug naar huis. Op een gegeven moment vroeg ik aan de chauffeur waarom hij toch gestopt was bij de rotonde. Hij reed namelijk alle haltes met een bloedgang voorbij. Het antwoord was; “ik had zin in een sigaretje”.
Tine en ik keken elkaar aan en zeiden; ‘Dank je wel Jacobus!’
Soms is er ‘meer’, dat is wel weer duidelijk. Dit kan bijna geen toeval meer zijn.
De chauffeur heeft vreselijk zijn best gedaan om op tijd te zijn voor de intercity van Sittard naar Utrecht. We moesten nog een kaartje halen en direct door naar de trein. Die stond er nog dus de aansluiting was perfect. Ook de overstap in Utrecht verliep zeer voorspoedig zo kwamen we om 20.20 uur in Ede aan.
Nu mij fiets nog! Ook dat lukte wonderwel. Dank zei de intercom en een vriendelijke meneer die aan de ‘andere kant’ wat knoppen op het juiste moment wist in te drukken.
We hebben een perfect wandelweekend beleefd en zullen hier nog lang met heel veel plezier op terug kijken.
24 of 25 januari 2009 staat de volgende etappe gepland. Wordt vervolgd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
